วันเสาร์ที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2558

[Daomu One-shot][瓶邪] Halloween Ghost Story


"เรื่องผีผีในคืนฮัลโลวีน" (#DMBJdaily)

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย


**Spoiler Warning 817* 






วันนี้เป็นวันฮัลโลวีน

อันที่จริงผมใช้ชีวิตเฉื่อยแฉะจนลืมวันคืนไปแล้ว เป็นนายอ้วนที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร เห็นจากหางตาว่าเมินโหยวผิงทำหน้านิ่งนั่งคีบผักดองเข้าปาก ไม่มีปฏิกริยาอันใดต่อคำนี้ ผมไม่แน่ใจว่าเขารู้จักวันฮัลโลวีนรึเปล่า จึงหันไปใส่ซับไตเติ้ลให้เขาว่าเป็นวันปล่อยผีของชาติตะวันตก

เมินโหยวผิงแสดงอาการรับรู้ด้วยเสียงอืมในคอ ไม่ชะลอจังหวะกินเลยสักนิด ทำเอาผมคิดเรื่องเพ้อเจ้อขึ้นมาแวบหนึ่ง

...ถ้าเจ้าหมอนี่เป็นแวมไพร์ จะต้องเป็นผีดูดเลือดประเภทที่ตั้งหน้าตั้งตาดูจ๊วบๆ สูบเลือดคนจนตัวแห้งตายคามือ ไม่มีทางเป็นพระเอกแวมไพร์ในหนังรักโรแมนติกประเภทพบรักข้ามเผ่าแน่นอน (ยกเว้นนางเอกจะเป็นมัมมี่หนังเหี่ยว)

"เสียดายที่หมู่บ้านนี้กลมกลืนกับธรรมชาติมากไปหน่อย ไม่งั้นคืนนี้เสี่ยจะพาพวกนายไปปล่อยเนื้อปล่อยตัวฉลองวันฮัลโลวีน" นายอ้วนพูดพลางทำหน้ากรุ้มกริ่ม "ที่ปักกิ่งมีหลายร้านชอบจัดโปรโมชั่นตามเทศกาล ถึงวันฮัลโลวีนทีไร ผีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่เดินเบียดกันจนแทบไม่มีอากาศหายใจ ตื่นเต้นระทึกขวัญยิ่งกว่าลงดินคว่ำกรวยซะอีก"

"อายุนายก็ตั้งขนาดนี้แล้ว ยังอยากไปเบียดเบียนผีสาวพวกนั้นอีกหรือ" ผมส่ายหน้า "ถ้าอยากได้ความตื่นเต้นระทึกขวัญ ลองถามเสี่ยวเกอดูว่าคืนนี้เขาอยากเข้าป่าจับเสือสักตัวไหม นายไปกับเขา รับหน้าที่ยั่วยวนแม่เสือสาว รับรองว่าทั้งตื่นเต้นทั้งระทึกขวัญไม่แพ้กันแน่นอน"

นายอ้วนจุ๊ปาก ตำหนิว่าผมใช้งานเสี่ยวเกอโหดร้ายเกินไป ดึกดื่นค่ำคืนยังกล้ารบกวนผู้อาวุโส ระวังคืนนี้ปู่ผมจะแวะมาเข้าฝันด่า

ริจะขุดสุสาน คุณสมบัติข้อแรกคือกลัวอดตายแต่ไม่กลัวผี ผ่านเรื่องราวต่างๆ รอดมาจนถึงตอนนี้ได้ แน่นอนว่าคำแซวของนายอ้วนไม่สะเทือนต่อมมโนธรรมของผมแม้แต่นิดเดียว

คืนฮัลโลวีนเช่นนี้ พวกเราก็ยังคงใช้ชีวิตไปตามปกติ ในหมู่บ้านซึ่งปราศจากกลิ่นอายแปดเปื้อนคาวโลกีย์ของโลกภายนอก

...ซะที่ไหนกัน!

เพื่อให้ง่ายต่อการดูแลปัดกวาด กระท่อมที่ผมให้คนสร้างไว้ล่วงหน้าจึงมีขนาดไม่ใหญ่อะไร ผู้ชายที่เคยนอนกลางดินกินกลางทรายมาแล้วอย่างพวกเราจึงตกลงแบ่งห้องนอนกันง่ายๆ ห้องหนึ่งยกให้นายอ้วนเอาไว้นอนกรนกลิ้งไปมาคนเดียว ส่วนอีกห้องเป็นของผมกับเมินโหยวผิง

กลางดึกคืนนั้น ผมเพิ่งจะหลับได้สักพักก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเพื่อนร่วมห้องคนเดียวกันนี้เอง

"นั่นนายจะทำอะไร" ผมกวาดตาขึ้นลงมองเมินโหยวผิงที่คุกเข่าทับผ้าห่มผมอยู่

"ทริคออร์ทรีต" เขาตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งหู ผมนอนนิ่งครู่หนึ่งปล่อยให้คำดังกล่าววิ่งทะลวงไปถึงต่อมสติ ...เชี่ย! เมินโหยวผิงพูดภาษาอังกฤษในรอบสิบปี! (คำแรกและคำเดียวที่ผมเคยได้ยินก่อนหน้านี้คือคำสบถที่ขึ้นต้นด้วยเอส)

เมินโหยวผิงเห็นผมนั่งเงียบก็พูดคำเดิมซ้ำอีกรอบ ตาคู่นั้นจ้องผมนิ่งจนน่าขนลุก บทเขาจะดื้อดึงขึ้นมาก็รั้นแบบนี้ ผมไม่มีทางเลือกทั้งยังง่วงจนขี้เกียจจะถามสาเหตุความคึกของเมินโหยวผิง จำใจยอมเล่นทริคออร์ทรีตกับเขาจะได้นอนต่อเสียที

ตามบทที่เคยเห็นบ่อยๆ ในหนังภาพยนตร์ ผมควรตอบทรีตก่อนให้ขนม แต่เขาดันมาเล่นเอาตอนนี้จะให้ผมไปหาขนมจากไหน ยังไม่รวมว่าอยู่ในป่ากันมากว่าสามเดือน เสบียงที่ขนกันมาจากข้างนอกย่อมหมดนานแล้ว แถมผมยังไม่มีนิสัยชอบตุนขนมไว้กินกลางคืนด้วย คิดไปคิดมาก็เหลือคำตอบอยู่แบบเดียว

"ทริค" ผมตอบ เลิกคิ้วมองหน้าเขา เมินโหยวผิงไม่มีทางรู้แน่นอนว่าตราบใดที่เขาไม่ได้อยู่สภาพเดียวกับ 'อาคุน' แบบตอนออกจากประตูสำริด จ้างให้ผมก็ไม่กลัว

หลังได้ยินคำตอบ ผมรู้สึกเหมือนเห็นรอยยิ้มมุมปากจากเจ้าก้อนหินหน้าตาย ก่อนที่ผมจะเอะใจอะไรได้ เมินโหยวผิงก็ขยับตัวดึงผ้าห่มที่ขวางพาดพวกเราอยู่ตวัดขึ้นคลุมตัวเอง แสงจากดวงจันทร์เบี้ยวๆ นอกหน้าต่างสาดทับตัวเขา เปลี่ยนแสงเงาบนใบหน้าเมินโหยวผิงให้ดูลึกลับต่างจากคนที่ผมเคยคุ้น ชายผ้าที่ระคลุมศีรษะคนตรงหน้าดูไปแล้วก็คล้ายวิกผมยาว...

มีวูบหนึ่งที่ผมนึกถึง 'อาคุน' ขึ้นมา

'อาคุน' โน้มตัวลงจ้องผมด้วยดวงตาดำมืดว่างเปล่า ผมยอมรับว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย

"...ที่นายอ้วนลากนายไปซุบซิบเมื่อตอนเย็นคือบอกให้นายเล่นเป็นผีแม่ย่าใส่ฉันเรอะ?"

"เปล่า"

"เปล่าเป็นผีแม่ย่า หรือเปล่าบอกให้แกล้งหลอกฉัน"

"เปล่าเป็นผีแม่ย่า"

ผมพ่นลมหายใจแทนเสียงเฮอะ เมินโหยวผิงก้มตัวลงกระซิบคำตอบข้างหูผม

"ฉันเป็นผีผ้าห่ม"

"..."

เรื่องราวหลังจากนั้นใครก็น่าจะเดาได้ ผมโดนผีผ้าห่มหลอกหลอนทั้งคืน! ไหนใครวะหาว่าผมกล้ารบกวนผู้อาวุโสกลางดึกจะต้องโดนปู่เข้าฝันด่า โลกนี้ไม่มีความผิดข้อหาผู้อาวุโสก่อกวนจนเด็กไม่ได้นอนบ้างเรอะ!

หมู่บ้านแห่งนี้ปราศจากกลิ่นอายคาวโลกีย์...ช่างตรงข้ามกับผมในคืนนี้โดยสิ้นเชิง





+++

END
31/10/2015 





#dmbjdaily 365 days ago : Halloween





Talk Time:

พอคิดว่าขี้เกียจแต่งฟิคฮัลโลวีน รู้สึกตัวอีกทีก็นั่งจิ้มเสร็จไปหนึ่งย่อหน้าแล้วค่ะ...



ฉันหรือเธอที่เผลอกาว
ด้วง L.