"When I get drunk"
Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)
**Spoiler Warning**
...ผมเมาค้าง
เช้านี้ผมตื่นมาพบว่าทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย ดูเหมือนเมื่อคืนจะเมามากจริงๆ ปกติผมไม่ค่อยทำให้ตัวเองเมา อันที่จริงคือไม่ค่อยได้กินเหล้า คอไม่แข็งนัก ดูท่าเมื่อคืนคงร้อนจนต้องเปลื้องผ้า โชคยังดีที่คลานกลับมานอนบนเตียงได้สำเร็จ
เมื่อคืนพวกผมกินเหล้ากันที่บ้าน
ที่เลือกกินกันที่บ้านผมก็เพราะคราวก่อนผมโดนแกล้งจนเมามาก ยืนกอดคอผู้พันแซOเดอร์ หน้าเคเอOซี พลางร้องครวญคราง "อาสาม ไม่เจอกันนาน อายังอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี มา...กลับบ้านกับผมเถอะ" จากนั้นก็พยายามจะแบกผู้พันกลับบ้าน พอยกไม่ไหวก็โวยวายด่าทอ "คุณคือเซี่ยเหลียนหวน คุณไม่ใช่อาสาม อาสามอยู่ไหน เอาอาสามของผมมา" พลางทุบตีผู้พันแซOเดอร์จนมือตัวเองแดงไปหมด
ฝ่ายนายอ้วนที่เมาไม่แพ้กันก็กอดเสาไฟฟ้าร้องไห้คร่ำครวญ มีแค่เมินโหยวผิงเท่านั้นที่ยืนเงียบๆ ปล่อยพวกผมสองคนบ้ากันให้เต็มที่ก่อนค่อยลากเรากลับบ้าน เขาเป็นคนคอแข็ง ดื่มยังไงก็ไม่เห็นเคยเมา ฉะนั้นจึงเป็นคนเดียวที่สามารถเล่าเรื่องผมกับผู้พันแซOเดอร์ได้แบบละเอียดยิบ ทำเอาไม่กล้าเดินผ่านร้านสาขานั้นอีกเลย
สรุปแล้วจะเมาก็ไม่ควรเมาในที่สาธารณะ เมื่อคืนเลยมาตั้งวงที่บ้านผม
ผมอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ไปที่ครัวเจอนายอ้วน เขาส่งน้ำแกงให้ ผมรับมาพลางพึมพำขอบคุณ ระหว่างยกขึ้นซด นายอ้วนก็ชวนคุย "เป็นไง เข้าหอกับเสี่ยวเกอเมื่อคืน เจ็บมากไหม"
ผมพ่นน้ำแกงในทันที ทำเอานายอ้วนสะดุ้งโหยง "เว้ย ทำอะไรของนายวะ น้ำแกงนี่เสียอ้วนอุตส่าห์ไปสั่งไก่ชั้นดีมาตุ๋นให้นายแต่เช้า เพราะเมื่อคืนน่าจะเสียกำลังไปเยอะ" เขาบ่นไม่หยุด แต่พอเห็นผมชักทำหน้าปุเลี่ยนๆ เขาก็ทำท่าลูบคาง ก่อนเอ่ย "อย่าบอกนะ ว่านายจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้"
ฉิบหายล่ะ...ผมสูดลมหายใจทั้งๆ ที่หัวยังปวดตุบๆ พลางบอกให้เขามีอะไรก็จงผายลมออกมา
นายอ้วนจึงเล่าให้ฟังว่า เมื่อคืนเขาเมามากก็จริง แต่ระหว่างสะลึมสะลือหลับๆ ตื่นๆ เขาได้ยินเสียงคนสองคนกำลังทำ 'อย่างว่า' กัน ซึ่งหนึ่งในนั้นเขาบอกว่า "เท่าที่ฉันรู้จักนายมาเป็นสิบปี เทียนเจิน นี่มันเสียงของนายแน่ๆ"
เสียงครางนี่ต้องใช้เวลารู้จักกันสิบปีเลยหรือไง ผมนึกโมโหจนอยากบีบคอใครสักคน...ไม่สิ คอนายอ้วนนี่แหละวะ!
"เป็นไปไม่ได้ ไม่...ฉัน" ผมพูด ก่อนจะชะงักไป ถึงจำอะไรไม่ได้แต่ร่างกายมันก็มีอะไรตะหงิดๆ อยู่ว่าเมื่อคืนมีบางอย่างเกิดขึ้น
"หน้าตาแบบนั้นแปลว่าพอนึกออกแล้วสินะ" นายอ้วนทำเสียงล้อ ก่อนจะฉวยถ้วยในมือผมไปเติมน้ำแกงเพิ่มให้
ผมนึกทบทวนอีกครั้ง เมื่อคืน...
เมื่อคืนนี้ ทุกคนเมาแอ๋กันหมด...ไม่สิ นายอ้วนเมาเป็นคนแรก ส่วนผมพยายามไม่เมา แต่สุดท้ายก็จอด จำได้แค่ว่าเสี่ยวฮัวดวลเหล้ากับเมินโหยวผิง คนที่ไม่เมามีแค่หวังเหมิง ผมเรียกมาคอยเป็นคนเก็บศพคนเมาแล้วก็เป็นเด็กวิ่งไปซื้อของมาเพิ่ม...ใช่แล้ว หวังเหมิง!
...หวังเหมิง
ปกติแล้วการตามหาลูกน้องของตัวเองไม่ใช่เรื่องยาก แต่วันนี้จู่ๆ หวังเหมิงก็โทรมาบอกห้วนๆ ว่าขอลางานโดยไม่มีเหตุผล ผมจึงถ่อสังขารไปเตะประตูบ้านหมอนั่น จากนั้นก็เค้นหาคำตอบ "เมื่อคืนเกิดอะไรขี้น"
หวังเหมิงทำท่าอึกอัก หมุนตัวไปมา สีหน้าของเขาเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ...ฉิบล่ะ อย่าบอกว่าเมื่อคืนผมเมาจัดปลุกปล้ำลูกจ้างตัวเองนะ
"ว่ามา ไม่งั้นฉันจะไล่นายออก" ผมทำเสียงแข็งแต่ในใจงี้อ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ...ฉิบหาย ฉิบหาย อะไรก็ได้ แต่อย่าเป็นหวังเหมิงเลย
"งั้นไล่ผมออกเถอะ" หวังเหมิงตอบด้วยเสียงเหมือนคนยอมแพ้ คราวนี้เลยกลายเป็นผมที่ต้องยอมแพ้เสียเอง ผมบอกเขาว่าจะขึ้นเงินเดือนให้เป็นพิเศษ ขอแค่ยอมบอกผมมาว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"ผม...ผม" หวังเหมิงเสียงสั่น ผมภาวนาในใจว่าอย่าให้ผมทำอะไรลงไปเล้ยยย แต่พอเขาเริ่มประโยคต่อมา ผมก็ใจชื้นขึ้นเล็กน้อย "ผมเห็นเจ้านาย"
...ขึ้นว่าผมเห็น แปลว่าไม่ได้ถูกทำอะไร แต่ก็โล่งใจได้แค่นั้น เพราะไอ้ที่เหลือมัน...
"ผมเห็นเจ้านายมะ ไม่ใส่เสื้อผ้า กะ กำลัง...กำลัง" หวังเหมิงหน้าแดงเถือก
"กำลังทำอย่างว่า" ผมช่วยเติมให้ด้วยเสียงที่เริ่มสั่นไม่แพ้กัน
ลูกจ้างจอมขี้เกียจของผมพยักหน้าเบาๆ ผมสูดลมหายใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม "กับใคร"
คราวนี้หวังเหมิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า
"นายไม่เห็น?"
เขาพยักหน้า พลางเอ่ย "ก็ จะ เจ้านายอยู่...อยู่ข้าง ข้างบน...แล้ว แล้วมัน คือ มันโดนบัง"
ผมไม่สนใจหวังเหมิงอีกต่อไป ผมอยู่ข้างบน... นี่ต้องไม่ได้หมายความว่าอยู่ชั้นบน...แต่ ข้างบน!
รู้สึกเรื่องมันชักจะโอละพ่อไปกันใหญ่ ถ้าเมื่อคืนเป็นเมินโหยวผิงจริงๆ ผมทำยังไงถึงขึ้นไปอยู่ข้างบนได้โดยไม่โดนหักคอตายในกร็อบเดียววะ หรือจะ...โว้ย พอ! คิดแล้วก็ยิ่งมึนหนักเข้าไปใหญ่
หลังจากนั้นผมก็ตบกบาลหวังเหมิงไปสองสามทีก่อนจะบอกให้กลับไปทำงาน ส่วนผมก็มาไล่เลียงอีกครั้ง เมื่อวานที่นั่งกินเหล้ากัน มีผม เมินโหยวผิง นายอ้วน แล้วก็
...เสี่ยวฮัว
พูดถึงเสี่ยวฮัว...หมอนั่นไม่ล่ำไม่ลาก็หนีกลับปักกิ่งไปเสียเฉยๆ นายอ้วนสงสัยว่าหรือเมื่อคืนจะเป็นเสี่ยวฮัว ผมถึงกับมึนๆ เบลอๆ ไปชั่วขณะหนึ่ง ทันทีที่คิดได้ ผมก็รีบโทรไปหาเขา แต่เขาไม่รับสาย...ทำเอาผมร้อนใจกว่าเดิม เมื่อติดต่อไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจจับเครื่องบินตามเขาไป พอเห็นหน้าผมเขาก็มีสีหน้าแปลกๆ
แต่ทันทีที่ผมกำลังจะอ้าปากเข้าเรื่อง เสี่ยวฮัวก็เปลี่ยนเรื่องชวนผมคุย พาผมออกไปกินอะไรอร่อยๆ เที่ยวชมปักกิ่งหน้าตาเฉย ทุกครั้งที่มีจังหวะให้ผมถาม เขาก็จะหาทางเลี่ยงทุกครั้งไป
สรุปกินจนอิ่ม ไปๆ มาๆ ก็ลืมหมดแล้วว่าจะถามอะไร ขอตัวกลับเสียอย่างนั้น ก่อนแยกกัน เสี่ยวฮัวเอื้อมมือมาแตะแก้มผมเบาๆ ขณะผมกำลังงงๆ เขาก็ขยับตัวเล็กน้อย พลางกระซิบข้างหูพึมพำ "ฝากบอกด้วย...ไม่ยอมแพ้หรอกนะ"
ผมชะงักไป พอกำลังจะถาม กลับถูกกดจูบที่ข้างแก้ม ก่อนที่เสี่ยวฮัวจะหมุนตัวกลับไปอย่างรวดเร็วทำเอาผมงงไปหมด
ระหว่างขากลับมา ผมรู้สึกเสี่ยวฮัวก็น่าจะไม่ใช่...แต่ก็แปลก ไม่ยอมแพ้? หรือคราวนี้ผมกดเขา เขาเลยจะเอาคืน...เหวอ ไม่หรอกมั้ง ถ้าแบบนั้นไม่ต้องมาส่งผมกลับก็ได้นี่นา
ท้ายสุด ผมจึงบินกลับมาที่หางโจวพร้อมคำถามที่ชวนมึนงงกว่าเดิม ตอนกลับมาที่ร้านก็เห็นนายแซ่หวังทั้งสองคนกำลังนั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์ด้วยกัน พอเห็นผม หวังเหมิงก็หลบตาไปมองกำแพง...ส่วนนายอ้วนรีบปรี่เข้ามาถาม "เป็นไง"
ผมได้แต่ส่ายหัวว่าไม่ได้ความ
สุดท้าย ผมกับนายอ้วนนั่งสุมหัวกันหลังร้าน จากนั้นก็เริ่มเรียบเรียงเรื่องราวอีกครั้ง เขาเสนอให้หยิบกระดาษมาเขียนไล่รายละเอียด...ซึ่งบอกตามตรงว่ากับเรื่องพรรค์นี้ผมไม่อยากจะไล่เลยแม้แต่น้อย
"ดีล่ะ เรามาเรียบเรียงเรื่องที่รู้กัน" นายอ้วนเอ่ย ผมนึกอยากเอาหัวโขกกับผนัง ร่างสั่นระริกไปหมด เกิดมาชีวิตนี้ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่จะต้องมาถกปัญหากับนายอ้วนด้วยเรื่องที่ต่ำกว่าเข็มขัดแบบนี้ ทว่าอีกฝ่ายไม่สนใจผม เริ่มเขียนข้อความลงบนกระดาษ
- นายมีอะไรกับใครสักคน
"ข้อนี้คงไม่ผิด เทียนเจิน นายก็ลูกผู้ชายคนหนึ่ง หวังว่าคงไม่บอกว่าไม่รู้สึกตัวหรอกนะ"
ผมพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ แหงละ ถึงจะไม่เคยจับมือสาวก็ใช่ว่าใสซื่อจนไม่เคยใช้มือไปทำอย่างอื่นเสียเมื่อไหร่
- ตัวเลือก: เสี่ยวเกอ เสี่ยวฮัว ลูกจ้างร้านนาย เสี่ยอ้วน
จากนั้นเขาก็ขีดฆ่าออกทีละชื่อ จนเหลือแค่เสี่ยวเกอและเสี่ยวฮัว
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เจอมาในวันนี้ที่ปักกิ่งให้เขาฟัง นายอ้วนตบเข่าฉาด พลางขีดฆ่าชื่อเสี่ยวฮัวทิ้งทันที "งั้นก็เหลือคนเดียวแล้ว"
"ทำไมกัน อาจจะเป็นเสี่ยวฮัวก็ได้นี่นา" ผมอธิบายความคิดของตัวเองให้เขาฟัง
"เหอะ เทียนเจินหนอเทียนเจิน เสี่ยวฮัวของนายใช่สัตว์กินพืชเสียเมื่อไหร่ นายอย่ามองแต่ความสวยของเสือดาวหิมะ สัตว์กินเนื้อยังไงเสียก็กินเนื้อ หมอนั่นไม่เหมือนน้องเสี่ยวเกอ นั่นน่ะนักล่าตัวจริง ถ้าเขมือบนายได้คงไม่พูดแบบนั้นแล้ว"
"..." ผมกะพริบตาปริบๆ พลางนึกถึงรอยยิ้มของเสี่ยวฮัว...ไม่ขนาดนั้นมั้ง ผมรู้ว่าเสี่ยวฮัวมีฝีมือสูงกว่าผมเยอะ วิชาฝีมือเป็นรองก็แค่เมินโหยวผิง แต่คิดว่าสูสีกับนายแว่นดำ ใช่ว่าผมมองเขาเป็นสัตว์กินพืชอ่อนโยนเสียเมื่อไหร่
นายอ้วนแค่นเสียงเหอะพลางพึมพำ "เทียนเจินอู๋เสีย...ไม่ผิดเลยสักนิด" ก่อนจะหยิบปากกามาเขียนข้อต่อไปลงในกระดาษ
- ร่างกายไม่ผิดปกติ
"นายไม่เจ็บตูดไม่เคล็ดขัดยอกอะไรสักนิดเลยใช่ไหม" นายอ้วนถามตรงๆ ผมนึกอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขารู้เรื่องพวกนี้นัก พอเค้นถามก็ได้คำตอบมาว่า "เห็นแก่ความรักของพวกนาย เสี่ยอ้วนคนนี้ก็ต้องศึกษาเรื่องของเพื่อนฝูงไว้บ้าง"
ผมด่าบรรพบุรุษเขาในทันที นายอ้วนตบหัวลูบหางผมอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนถามซ้ำอีกครั้ง "ตกลงนายเจ็บตูดไหม"
ผมกลอกตาอย่างอ่อนอกอ่อนใจพลางขึงตาใส่เขา ก่อนจะส่ายหัว ตอนตื่นมาไม่ได้มีอาการอะไรมากกว่าเมื่อยหลังนิดๆ เท่านั้นเอง ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ต้องออกไปตามค้นหาความจริงแล้ว ว่าแล้วก็นึกถึงเรื่องที่หวังเหมิงเล่าขึ้นมาได้
"อยู่บน? นายเนี่ยนะ" เสียงของนายอ้วนสูงปรี๊ดจนน่าฆ่า
"เออสิวะ" ผมทนไม่ได้ ในที่สุดก็ควักบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"งั้นก็สรุปได้แค่สองช้อยส์ A. นายเป็นคนทำ B. เสี่ยวเกอมีฝีมือล้ำเลิศมากจนนายไม่รู้สึกเจ็บ...ส่วนทำไมถึงอยู่บน คงไม่ต้องให้สอนมวยกันหรอกนะ แค่นี้นายก็เทียนเจินจนน่าขายหน้าแย่แล้ว"
"..." ในสมองผมตอนนี้กำลังคิดวิธีการฆ่าคนแบบอำพรางร่องรอยออกมาได้ประมาณสามสิบวิธี
"อ๊ะๆ อย่าดูถูกไป" นายอ้วนจุ๊ปาก "ผู้ชายด้วยกันยิ่งกว่าดูออก นายมันเทียนเจินของแท้ แต่เสี่ยวเกอเนี่ย เสี่ยอ้วนขอบอกเลยว่าคนละระดับ เห็นนิ่งๆ ไม่สีหญิงแบบนั้นอย่าเอาไปเหมารวมกับไก่อ่อนแบบนายเชียว"
"อะไรวะ" ผมนึกโมโห ถึงผมจะไม่เคยจับมือสาว แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่อย่างนายเมินโหยวผิงนั่น...เขาแยกผู้หญิงกับผู้ชายออกหรือเปล่าผมยังไม่รู้เลย
"นายคิดดู เขาเป็นคนที่ถูกฝึกมามาอย่างดีทุกด้านนะ ยังไงก็ต้องได้รับการฝึกเรื่องบนเตียงมา"
"หมอนั่นตายด้านจะตาย" ผมค้าน ก็ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเขาสนใจผู้หญิงคนไหนสักนิด...แต่เออ ตอนจูบผมเขาก็เก่งจริงๆ นั่นแหละ ขนาดผมที่ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ยังรู้สึกได้
"เขาเรียกว่าฝึกมาดี เชื่อสายตาเสี่ยเถอะ เห็นตายด้านแบบนั้นรับประกันว่าความรู้เรืองบนเตียงแน่นปึ้ก ดีไม่ดีบรรลุขั้นปรมาจารย์ จนเมินเฉยต่อสิ่งยั่วยุภายนอกไปแล้ว"
ผมกลอกตา ก่อนจะกลับไปมองรายการบนกระดาษ พลันนึกอะไรขึ้นได้ "ไม่ก็...มีอีกอย่าง" ว่าพลางฉวยปากกามาจากมือนายอ้วน จากนั้นก็เติมลงไปท้ายข้อสอง ...ผี
"ผีอีกแล้ว ทำไมทำไอ้นี่ทีไรมีแต่ผีทุกที" นายอ้วนบ่น
"ก็เพราะมันเป็นเรื่องที่มีแต่ผีถึงจะทำได้น่ะสิ" ผมลากปากกาวงย้ำที่คำว่าผี
"เสี่ยวอู๋เอ๋ย เลิกหลอกตัวเองเถอะ งานนี้จะมีผีก็มีแค่ผีผ้าห่ม ยอมรับมาเถอะว่าปริศนาเรื่องนี้มีแค่นายทำเสี่ยวเกอ หรือเสี่ยวเกอทำนายเท่านั้นแหละ" นายอ้วนตบไหลผมปุๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขารีบเอ่ย "ตอนนายอาบน้ำ เห็นร่องรอยอะไรบนตัวหรือเปล่า"
ผมชะงักไป ก่อนจะส่ายหัว
"แน่นะ" นายอ้วนถามย้ำอีกครั้ง
ผมพยักหน้า หลังจากนายอ้วนกับหวังเหมิงยืนยันแบบนั้น ผมก็รีบไปสำรวจร่างกายตัวเองในทันที ถึงขั้นยอมทิ้งความอายสำรวจแข้งขาของตัวเองแทบทุกจุด รอยอะไรสักนิดก็ไม่มี ยกเว้นแผลเดิมที่หลงเหลือจากการคว่ำกรวยของผม
"...งั้นก็ สงสัยนายคงเป็นคนทำ...เหรอ เหวอ ประหลาดชะมัด แบบนั้นเสี่ยวเกอน่าจะฆ่านายทิ้งไปแล้ว" นายอ้วนทำหน้าประหลาดใจสุดๆ ผมอดไม่ได้ต้องด่าเขาออกมา จากนั้นเราสองคนก็วนเวียนเถียงกันอีกครั้ง
คุยกันไปมาสรุปไม่ได้คำตอบ นายอ้วนมีธุระต่อจึงขอตัวไปก่อน ทิ้งให้ผมกลับบ้านด้วยหัวใจอันหนักหน่วง
ครั้นถึงบ้าน เปิดเข้าไปก็เห็นเสี่ยวเกอนั่งรออยู่ ผมจึงค่อยนึกขึ้นได้ว่าตอนไปหาเสี่ยวฮัว ไปขลุกกับนายอ้วนไม่ได้บอกเขาก่อน ที่ผ่านมาเขาหายตัวไปไม่บอกผม แต่ผมจะไปไหนจะบอกเขาทุกครั้ง...มีครั้งหนึ่งลืมบอก เขาออกไปตามหาผม ทำให้คลาดกัน เล่นเอาวุ่นวายยกใหญ่ สุดท้ายผมจึงตกลงกับเขาว่าถ้าไม่พบผม ให้รอผมที่บ้าน หายแบบไม่แจ้งเกินหนึ่งอาทิตย์ถึงค่อยวิ่งไปตามหา แต่ผมสัญญาว่าถ้าจะไปไหนจะบอกเขาก่อน
คิดได้ดังนั้น ผมจึงพึมพำขอโทษก่อนถามด้วยความเป็นห่วง "นายกินอะไรบ้างหรือยัง"
เขาส่ายหัว ผมรีบบอกว่าจะทำอะไรให้กิน ให้เขาไปอาบน้ำอาบท่าก่อน เขาจึงพยักหน้ารับ
ผมได้แต่มองตาม ขณะสลัดเรื่องก่อนหน้านี้ออกไปจากหัว เอาเถิด จะเขาได้ผมหรือผมได้เขา หรือจริงๆ แล้วผมได้กับผี อย่างไรเสียผมก็สัญญาจะรับผิดชอบชีวิตเขาไปแล้ว ใครได้ใครย่อมไม่สำคัญ คิดแบบนั้นผมจึงสบายใจขึ้นเล็กน้อย
ในตอนที่ผมกำลังคุ้ยหาของในตู้เย็นก็นึกได้ว่าวันก่อนผมดึงผ้าเช็ดตัวออกไปซัก จึงรีบหยิบเอาผ้าเช็ดตัวไปเคาะประตูห้องน้ำ ก่อนจะถือวิสาสะเปิดเข้าไป
เมินโหยวผิงหันหลังให้ผม กำลังจะถอดกางเกง ทีแรกผมไม่คิดอะไร จนกระทั่งเห็นแผ่นหลังของเขา
บนผิวขาวซีดของเมินโหยวผิงปรากฏรอยสีแดงเล็กๆ เหมือนรอยครูดของเล็บนับไม่ถ้วน ฝ่ายเมินโหยวผิงเห็นผมชะงักจึงเรียก "อู๋เสีย?"
เขามองผมครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ย "นายจำไม่ได้?"
ผมใจหายวูบ เป็นเสี่ยวเกอจริงๆ ด้วย! ตายหอง...ตกลงมันข้อ A. หรือ B. กันแน่ ว่าแล้วก็นิ่งไป...ผมพยายามหาคำตอบจากสายตาของเขา แต่ไม่ได้คำตอบ สุดท้ายจึงได้แต่ส่ายหัว "ไม่เลยสักนิด"
"ฉันบอกว่าถ้านายสร่างเมาเดี๋ยวก็ลืม" เขาเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ "แต่นายสัญญาว่าต่อให้สร่างเมาแล้วก็จะไม่ลืม"
ผมรู้สึกตัวสั่นระริกไปหมด ขณะจะเอื้อมมือไปคว้าลูกบิดประตูก็ถูกมือยาวๆ จัดการปิดประตูดังตึง ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รดอยู่ที่ข้างหู ขณะอีกฝ่ายกระซิบด้วยเสียงทุ้มพร่า "นายบอกว่า ถ้านายลืม...ก็ช่วยทำให้จำได้ที"
จากนั้นผมก็จำ...จำได้ทุกบททุกตอนละเอียดยิบเสียยิ่งกว่าตำราประวัติศาสตร์ แต่เนื่องจากมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรจดลงในสมุดบันทึกเป็นอย่างยิ่ง แค่จำไว้ก็พอแล้ว ไม่ควรถึงขั้นต้องจดไว้ทวน เอาเป็นว่าผมจำได้ก็พอแล้วก็แล้วกัน
หลังจากนั้นเห็นนายอ้วนทีไร อดไม่ได้นึกอยากตอบเขาว่า "ข้อ B." แต่คิดแล้วไม่ตอบไปน่าจะดีกว่า ผมไม่อยากจะมานั่งอธิบายว่านิ้วยาวๆ ของจางฉี่หลิงไม่ได้มีแค่เอาไว้จัดการกับกลไกสุสาน...
คิดแล้วอยากด่าสกุลจางขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล กับงานคว่ำกรวย...ฝึกตัวประหลาดพรรค์นี้ขึ้นมาแค่วิชาการต่อสู้ก็พอแล้ว จะสอนเรื่องพรรค์นี้ทำไมฟะ!
แน่นอนว่าก่อนนี้เคยถามเจ้าตัว (ด้วยความโมโห) ไปแล้ว ก็ได้ความว่า ในการแทรกซึมเข้าไปกับฝูงชน บางทีก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมีการขึ้นเตียงบ้าง...ก็แบบที่นายอ้วนเดาจริงๆ นั่นแหละ แต่ผมที่โดนเขาสูบแรงจนหน้ามืดฟังแล้วรู้สึกจี๊ดขึ้นมา "ตอนนี้ไม่ได้ต้องแทรกซึม แล้วจะขึ้นเตียงทำไม!"
เสี่ยวเกอมองผม ก่อนคลี่ยิ้มแบบที่ทำไม่ค่อยบ่อยนัก พลางเอ่ย "เพราะฉันชอบนาย"
ผมรู้สึกคล้ายในอกเกิดการระเบิดดังตู้ม รู้สึกเหมือนจะเป็นโรคหัวใจขึ้นมากะทันหัน จางฉี่หลิง...จางฉี่หลิง นายมันร้ายกาจ! พูดแบบนี้แล้วฉันจะกล้าโกรธนายได้ยังไงกัน! บัดซบเอ๊ย!
ว่าแล้วก็คิดถึงคำพูดของเสี่ยวฮัว ก่อนนี้นายอ้วนพูดเรื่องกินพืชกินเนื้ออะไรไม่เข้าใจสักนิด แต่คิดว่าคงเป็นคำพูดที่ฝากมาให้เมินโหยวผิง จึงเล่าให้เขาฟัง จากนั้นผมก็มานึกเสียใจที่พูดออกไปแบบนั้น เพราะจู่ๆ บรรยากาศก็กดดันขึ้นมา จากนั้นผมก็ถูกจูบย้ำๆ ซ้ำๆ ไฟที่มอดลงเมื่อครู่ถูกจุดขึ้นมาใหม่ ท่ามกลางเสียงหอบหายใจของตัวเอง เหมือนได้ยินเสียงของเสี่ยวเกอกระซิบเบาๆ "ฝากกลับไป...ได้ทุกเมื่อ"
โอ๊ย พอแล้ว พอ เห็นฉันเป็นเครื่องรับฝากข้อความหรือยังไงกัน มีอะไรพวกนายไปพูดกันเองเถอะ! ผมคิดอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงขณะปล่อยให้ตัวเองถูกอีกฝ่ายชักนำ สรุปแล้วคืนนั้นผมไปทำอะไรไว้ก็ยังไม่ได้คำตอบ แต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าถูกทำอะไรลงไป คราวนี้พอกันที หัวเด็ดตีนขาดผมก็จะไม่ยอมเมาอีกเป็นครั้งที่สอง!
ผมครางเสียงต่ำขณะจิกเล็บบนแผ่นหลังของอีกฝ่าย รอยสักรูปกิเลนปรากฏทั่วร่างกายที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อทำให้รู้สึกใจสั่น ใบหน้าของเขายังคงนิ่งดุจสวมหน้ากากศิลา ไม่ต่างอะไรกับเวลาเขาฟาดฟันกับฝูงบ๊ะจ่าง ผมพยายามเอื้อมมือไปสัมผัส พลางถามด้วยเสียงกระท่อนกระแท่นด้วยความสงสัย "นาย...ไม่ รู้...ฮึก รู้สึกอะไร...เลยเหรอ"
เขาเอื้อมมือมากุมมือของผมเอาไว้ จากนั้นก็จูบเบาๆ ที่กลางฝ่ามือ มันไม่เหมือนจูบก่อนๆ ที่เขาจูบริมฝีปากของผม หรือพรมจูบบนร่างกาย มันเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกกว่านั้น...จนผมรู้สึกคล้ายคนกำลังจะสำลักตาย ร่างกายร้อนวูบขึ้นมาตั้งแต่ฝ่ามือที่ถูกจูบ ลามไปจนถึงปลายเท้า
...คิดแล้วไม่เมาอย่างเดียวอาจจะไม่พอ ควรออกบวชเป็นนักพรต ฝึกวิชาเป็นเซียน ตัดโลกีย์ไปเลยน่าจะดี!
+++
END
28/08/2014
Talk Time:
ผู้พันแซOเดอร์นี่เป็นมุกที่มาระหว่างการแชทเรื่องเมาๆ (ฮา) ตลกมาก ไม่ไหวแล้ว น่าขายหน้าขั้นสุด เป็นคุณชายอู๋เมาแล้วเรื้อนซะงั้น
อันนี้ถือเป็นช่วงคั่นเวลานะคะ อ่านแต่เอยูอย่างเดียวคงไม่ดี ← จริงๆ ก็แค่อยากเขียนฟิคที่มันหนุบหนับหยุบหยับบ้างเท่านั้นเอง
สำหรับเราแล้ว ความพยายามในการกดเสี่ยวเกอที่ถึงแม้ในนิยายเล่มแรกจะเขียนว่าเป็นหนุ่มตัวบางเนี่ย มันโคตรยาก โอกาสโดนหักคอก่อนเนี่ย รู้สึกจะสูงเกินไป อีกอย่าง ในนิยายเราอ่านมุมมองของนายเทียนเจิน เห็นได้ชัดว่าฮีไม่เคยคิดอะไรชู้สาวจริงจัง โอกาสวิ่งไปหื่นพุ่งใส่เสี่ยวเกอฟังดูประหลาดอยู่ /โดนปาไม้พายใส่
แต่กับเสี่ยวเกอที่เราไม่เคยเห็นในหัวเลย ฮีออกมาปกป้องอู๋เสียอยู่ตลอดเนี่ย รู้สึก (เอาเอง) ถึงความรักค่ะ ฮา เราเป็นพวก เสี่ยวเกอ → อู๋เสีย (ลูกศรแสดงความสัมพันธ์) ด้วยแหละน้า ก็ถ้าให้เป็นอุเคะที่รักเสะทึ่มข้างเดียว แถมยอมทุกอย่างเพื่อปกป้องเสะ (ที่ส่วนมากไร้ประโยชน์ในการต่อสู้) เนี่ย เสี่ยวเกอน่าสงสารออก
จริงๆ เขียนเรื่องเมาเพราะอยากเขียน อู๋เสีย → เสี่ยวเกอ (ไม่ได้กลับข้าง แค่อู๋เสียแสดงความรู้สึกบ้าง) นี่หว่า เอาเข้าจริงไหงออกทะเล 5555+ เอาไว้จะกลับมาย้อนนะคะ ว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ฮา
