[Daomu One-shot][吴邪] What dream may come

 

"What dream may come"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: -


**(a little bit) Spoiler Warning**




ผมน่าจะเชื่อคำเตือนของเหลาหย่าง

ไม่สิ ต่อให้เชื่อแล้วยังไง บนโลกนี้มีสักกี่คนที่ควบคุมความคิดตัวเองได้สมบูรณ์แบบ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นเมินโหยวผิง คนที่วันๆ เอาแต่นั่งนิ่งเงียบเหมือนก้อนหินริมกำแพงวัดร้าง  และแน่นอนอีกเช่นกัน ในบรรดาคนทั้งหมดนั้น ไม่มีทางมีชื่อของผม

ตอนนั้นเหลาหย่างยังบ่นผมอุบอิบ ตบหน้าสลับโบกกบาลผมเป็นระยะ ประโยค 'ในหัวของนายมีแต่อะไรกันนะ' ยังคาใจผมถึงวันนี้ คนที่ตั้งชื่อต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์โบราณด้วยคำชวนให้ฟ้าผ่ามีสิทธิ์พูดใส่ผมด้วยรึ!

ผมจับเครื่องบินไปหานายอ้วนที่ปักกิ่ง ระหว่างนี้ได้แต่นั่งรอเงียบๆ บนเครื่อง ใช้คอมพิวเตอร์ไม่ได้ สูบบุหรี่ไม่ได้ ผมร้อนใจแทบบ้า ได้แต่นึกทบทวนว่าตัวเองทำพลาดไปตอนไหน

เรื่องทั้งหมดอาจเริ่มจากที่เมื่อคืนนี้ เพื่อนคนหนึ่งโทรศัพท์มาชวนไปงานเลี้ยงรุ่น พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบสักพัก หมอนั่นก็เปรยขึ้นมาว่า เพื่อนรุ่นเราแต่งงานกันไปหลายคน แต่คุณชายน้อยอย่างผมไม่มีแม้แต่แฟนสาว แบบนี้จะเอาลูกที่ไหนมาสืบทอดตระกูล

หลังวางโทรศัพท์ ผมก็เริ่มวิตกขึ้นมาเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ พลันคิดถึงเหลาหย่างขึ้นมา หมอนั่นแม่งไม่น่าเดินทางผิด ริอาจไปคว่ำกรวยตักดินทั้งที่ไม่มีประสบการณ์

ผมได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้จะเรียกหมอนั่นว่ายังไง เซี่ยจื่อหยางในถ้ำนั่นคือเพื่อนของผมแน่นอน แต่ "เหลาหย่าง" ที่ส่งจดหมายนั่นมาถึงผมก็ไม่เชิงว่าไม่ใช่ แต่ยังไงก็บอกว่าใช่ไม่ได้อยู่ดี จากนั้นผมไพล่คิดไปถึงต้นไม้ทองสำริด เหลาหย่างบอกว่าพลังนี้จะติดตัวผมไปสักพัก แต่จะอ่อนจนไม่รู้สึกตัว แล้วถ้าผมเกิดอุตริอยากเสกเด็กขึ้นมา พรุ่งนี้เช้าจะมีตะกร้าใส่ทารกวางทิ้งไว้หน้าประตูบ้านรึเปล่า

คิดโน่นนี่ไปนานแค่ไหนก็จำไม่ได้ ผมหลับไปทั้งที่ยังคิดถึงต้นไม้สำริดอยู่ ซ้ำยังเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ ว่าเหลาหย่างส่งจดหมายมาอีกฉบับ เนื้อความมีแค่ประโยคเดียวสั้น ๆ

"ฉันท้อง ลูกของนาย"

ผมช๊อกจนตื่นขึ้นมากลางดึก หันไปมองนาฬิกาพบว่ายังเหลือเวลานอนอีกค่อนคืน ไม่ทันคิดมากอะไร นอนต่อทั้งแบบนั้น ใครจะไปรู้ได้ว่าความฝันสมัยนี้มีออโต้เซฟด้วย ผมเห็นนายอ้วนเดินเข้ามาหาถึงข้างเตียง จากนั้นดันทำทีท่าลับๆ ล่อๆ จนผมต้องยอมเอียงหูให้กระซิบ ซึ่งโคตรคิดผิด อยากด่าทอตัวเองอีกล้านรอบ จะฝันห่าอะไรก็ควรมีขอบเขตบ้าง!

'เสี่ยวอู๋ ฉิบหายแล้วว่ะ เสี่ยอ้วนท้อง' พอฟังถึงงองูจากคำว่าท้อง ผมก็สะดุ้งตื่นอีกรอบ เสื้อเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อน หันไปมองนาฬิกา เพิ่งผ่านไปสามสิบนาทีเท่านั้น คราวนี้ผมตัดสินใจโต้รุ่งแม่งแล้ว

เหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า ผมเปิดคอมเช็กอีเมล จากนั้นก็เข้าเว็บก๊อกแก๊กหาข้อมูลไปเรื่อย ในใจพลันคิดถึงเสี่ยวเกอ ไม่รู้เขาตามหาอดีตของตัวเองมายังไงบ้าง แต่ให้นึกภาพเสี่ยวเกอคนนั้นเดินท่อมๆ ตามถนนถามคนอื่นว่าเคยรู้จักเขาไหม ผมก็นึกไม่ออกจริงๆ ปกติวันหนึ่งเขาพูดกี่คำ ยังสามารถบันทึกลงกระดาษแผ่นเท่าฝ่ามือได้ ให้เขาเดินมุดเข้าสุสานทั่วแผ่นดินใหญ่เพื่อหาฮวงซุ้ยบรรพบุรุษยังง่ายกว่า

ไปๆ มาๆ ผมก็อยากเห็นหน้าครอบครัวเขาเหมือนกัน คนแบบเขาควรโตมาในบ้านแบบไหน ไม่แน่ว่าอาจมีพี่สาวหลายคนช่วยกันแย่งพูด น้องชายคนเดียวถึงได้สงบปากคำ เชื่อฟังดีชะมัด นึกแล้วก็อยากเห็นหน้าพี่สาวของเมินโหยวผิง ต้องเป็นสาวงามหุ่นดีที่เหมาะกับชุดกี่เพ้าแน่นอน

ยังไม่ใกล้เวลาฟ้าแจ้ง ถนนด้านนอกปราศจากเสียงรถรา ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนร้องเป็นระยะ ผมยิ่งคิดยิ่งเพลิน สนุกกับการจินตนาการครอบครัวของเขา คนหน้านิ่งที่เห็นสาวงามตัวเป็นๆ สำคัญน้อยกว่าสาวงามในหลุมแบบเขาคงโตมาในบ้านที่เต็มไปด้วยสาวงามยั้วเยี้ย เหมือนหนอนบุ้งในสนาม อะไรที่มากเกินพอดีก็เป็นพิษ

ไอ๊หยา เขาคงไม่ได้หันมาชอบผู้ชายแทนมั้ง ที่น่าเป็นไปได้คือ น้องชายคนเล็กโดนเหล่าพี่สาวแสนสวยรังแกทั้งวันคืน เคราะห์ดีที่เขามีแรงใจกล้าแข็ง สามารถสร้างโลกขึ้นอีกแห่งในใจ ชีวิตเขาถึงได้พบความสงบเสียที

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผล ผมรู้สึกสงสารเขาขึ้นหลายส่วน มิน่าล่ะ หมอนี่ถึงได้ชอบเปลี่ยนตัวเองเป็นหิน แต่หินเย็นๆ แข็งๆ นี่ก็ดันเป็นหินหยกเสียด้วย ไอ้หนุ่มหน้าหยกนี่ถึงได้มีสาวแลไม่เคยขาด

ผมตั้งใจว่าคราวหน้าที่ปลีกตัวไปเยี่ยมทางโน้นได้ จะสอนเขาใช้อินเตอร์เน็ตโหลดคลิปดู เขาจะได้เลิกนั่งเหม่อฟุ้งซ่านในโลกของตัวเอง เรื่องนี้ไม่กล้าไหว้วานนายอ้วน ขานั้นคงสอนแต่วิธีเข้าเว็บโป๊ เดี๋ยวเสี่ยวเกอเจอมหกรรมภาพเปลือยสาวสวยแล้วอาการทางสมองกำเริบกว่าเดิมคงน่าสงสารแย่ แค่นี้เขาก็ไม่สามารถแต่งงานกับสาวสวยที่ไหนได้แล้ว เพราะมองแล้วทำให้นึกถึงเหล่าพี่สาวใจโหด เมินโหยวผิงเอ๋ยเมินโหยวผิง เชื้อสายหนุ่มหน้าหยกของนายน่ากลัวว่าจะสิ้นสุดลงแค่นี้

พลันผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่กลางแสงสีทองแห่งความรู้แจ้ง ขนาดไอ้หนุ่มหน้าหยกแบบเขายังไม่อาจแต่งงานกับสาวที่ไหนได้ ผมที่เป็นแค่บัณฑิตไก่อ่อนจะไร้แฟนก็ไม่แปลกนี่นา ส่วนนายอ้วนน่ะช่างเถอะ ดูแล้วก็น่าจะอยู่เป็นหนุ่มโสดแบบผม ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นอื่นภายในสิบยี่สิบหรือสามสิบปีแน่ เอาวะ คราวหน้าใครทักเรื่องนี้อีก ผมจะเอาเสี่ยวเกอมาเป็นเคสตัวอย่าง ว่าไม่ใช่ไม่มีแฟนเพราะไร้น้ำยา แค่หาคนที่ดีพอเหมาะกับตัวเองไม่ได้ต่างหาก

ผมรู้สึกเหมือนแก้ปัญหาตัวเองสำเร็จ โล่งใจเป็นบ้า ขนาดอารองยังไม่เคยคาดคั้นเรื่องนี้กับผมเลยแท้ๆ ทำไมเพื่อนพวกนั้นต้องมาเดือดร้อนแทนด้วยวะ ไม่มีทายาทแล้วทำไม คุณชายอย่างผม ต่อให้อายุสามสิบหรือสี่สิบก็มีปัญญาหาสาวแต่งงานได้หรอกน่ะ ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่เจอกี่ราย ถ้าไม่ใช่หลอกใช้ผม ก็คือผีสาวทั้งนั้น ช่วงนี้คงดวงตกไปหน่อย รอพ้นคราวเคราะห์ได้ ต่อให้เป็นพี่สาวในชุดกี่เพ้าของเมินโหยวผิงก็...

แล้วผมก็ตื่นอีกรอบเพราะเสียงนาฬิกาปลุก

ใช้เวลาสิบวินาทีเพื่อรู้ตัวว่าผมหลับอยู่แต่แรกแล้ว ใช้เวลาอีกสิบนาทีเพื่อรู้ตัวว่าผมอาจสร้างปัญหาขึ้นมาเหมือนแม่ของเหลาหย่าง ผมรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ ลืมแม้แต่ผ้าเช็ดตัว รีบเช็ดฟองบนมือใส่ผ้าแถวนั้นแล้วกดมือถือไปหานายอ้วน

เชี่ยแม่ง! ไม่รับสักที จะให้โทรเข้าโรงพยาบาลก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ให้พูดว่าเมื่อคืนผมฝันไม่ดี อยากให้พวกคุณวิ่งไปเช็กคนไข้ให้ผมสักคน อะไรแบบนั้นเรอะ

สุดท้ายผมตัดสินใจโทรไปบอกให้หวังเหมิงจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวที่ใกล้ออกที่สุด ไม่ลืมสำทับว่าให้คำนวนเวลาไปสนามบินด้วย ถ้าจองตั๋วลำที่ผมขึ้นไม่ทัน จะหักเงินเดือนแทนแน่ จากนั้นผมก็รีบเข้าห้องน้ำไปล้างตัวแล้วโยนของจำเป็นเข้ากระเป๋า ตอนแรกว่าเร็วๆ นี้จะไปเยี่ยมพอดี รวบยอดเลยแล้วกัน

ระหว่างเดินทางไปสนามบิน ผมโทรหานายอ้วนอีกหลายรอบ หมอนั่นมัวทำบ้าอะไรอยู่ถึงไม่รับสักที ถ้าไม่ใช่เรื่องดีก็คงแย่สุดๆ ซึ่งโดยสถิติของผมแล้วมักเป็นอย่างหลัง

อยู่บนเครื่องบิน ได้แต่นั่งรอ ผมพยายามคิดความเป็นไปได้ทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้น ดีที่สุดคือไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ร้ายที่สุดคือเสี่ยวเกออยู่ในชุดกี่เพ้ากำลังนั่งเลี้ยงลูกของนายอ้วน เดี๋ยวสิ นั่นไม่นับว่าร้าย นายอ้วนมีทายาทถือเป็นเรื่องดี เสี่ยวเกอในชุดกี่เพ้าก็นับว่าน่าสนใจ ผมลองคิดใหม่ แล้วอะไรคือร้ายที่สุด อาจเป็นนายอ้วนในชุดกี่เพ้ากำลังนั่งให้นมเด็กทารกที่เป็นลูกของเสี่ยวเกอกับผม

แค่ลองนึกภาพดูก็แย่แล้ว ผมส่ายหน้ารับไม่ได้กับจินตนาการของตัวเอง

พอพนักงานประกาศให้ปลดเข็มขัดได้ ผมรีบดึงกระเป๋าจากช่องเก็บด้านบน เดินไปต่อคิวเตรียมลงเป็นคนแรก พยายามคุมสีหน้าให้เรียบเฉย ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มไปหมด เมื่อครู่พอได้อยู่ท่ามกลางคนปกติสักพักถึงนึกได้ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เกิดจากความผิดของผมล้วนๆ จะเป็นเสี่ยวเกอคลอดหรือนายอ้วนคลอด ผมคงต้องรับผิดชอบเป็นพ่อเด็กแน่แล้ว หนึ่งคือแม้แต่ตัวเองเสี่ยวเกอก็ยังไม่ค่อยสนใจดูแลด้วยซ้ำ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเขาจะเลี้ยงดูทารกได้ยังไง สองคือกับนายอ้วนแล้ว ผมฝากฝังชีวิตตัวเองได้แต่ฝากเขาดูแลชีวิตอื่นตลอดไปไม่ได้ ขนาดเสี่ยวเกอที่เลี้ยงดูง่ายขนาดนี้ นายอ้วนยังบ่นว่าไม่สะดวก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องให้เขาเลี้ยงเด็กทารกสักคน

ความจริงมันอาจไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างแค่ผมเพ้อเจ้อแล้ววิตกไปเอง แต่ผมอยากเตรียมใจไว้ก่อน พอเจอปัญหาจริงจะได้รับมือทัน ดังนั้นจึงปล่อยตัวเองให้วิตกเรื่องนั้นเรื่องนี้จนครบทุกแง่มุม

ผมเดินทางถึงโรงพยาบาลด้วยเวลาที่สั้นเป็นสถิติใหม่ เดินจ้ำจนแทบเป็นวิ่งไปห้องผู้ป่วยของนายเมินโหยวผิง เปิดประตูผ่างกะไม่ให้พวกนั้นมีเวลาหลบซ่อนตัวได้ ...ฉิบหาย! ทำไมไม่อยู่ในห้องกันวะ ผมหลุดสบถเสียงดังตอนที่เมินโหยวผิงเปิดประตูห้องน้ำพอดี

เราสองคนชะงักด้วยความไม่คาดคิด ยืนห่างกันแค่คืบ ผมเห็นนัยน์ตาเขาไหววูบเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ ก่อนที่เขาจะหลุดปากถามขึ้นมาลอยๆ เสียงเบาหวิว

"นายมาทำอะไรที่นี่"

ผมแทบกระอักเลือดแล้วกัดลิ้นตัวเอง นายจะให้ฉันตอบยังไงวะ บอกว่ามาต่อคิวเข้าห้องน้ำรึไงมิทราบ! ทุกทีที่เจอหน้า นายก็เอาแต่นั่งเหม่อ ตอนที่ฉันมีสาเหตุน่ากระอักกระอ่วนใจนายดันมาถามซะได้!

ผมพยายามเรียกหาสติ ขุดคำพูดมาตอบเขาจนได้ในที่สุด  "ช่วงนี้งานไม่ยุ่ง ฉันเลยมาเยี่ยม นาย...นายเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมถึงอยู่คนเดียว หมอนั่นไปไหน"

เมินโหยวผิงกลับไปจ้องผมด้วยดวงตาใสกระจ่างปราศจากความรู้สึกเช่นเดิม  "ไปข้างนอก"  พูดจบเขาก็เดินไปนั่งเก้าอี้พิงหน้าต่างเหมือนที่ทำบ่อยๆ เป็นอันว่าบทสนทนาสิ้นสุดลงเท่านี้ ทุกอย่างคงเป็นปกติแน่แล้ว

ผมถอนหายใจ เดินไปลากเก้าอี้มานั่งเหม่อเป็นเพื่อนเขาระหว่างรอนายอ้วน ไม่มีปัญหานับเป็นเรื่องดีที่สุด ความจริงแล้วในหัวใจแอบเสียดายนิดๆ ที่อดเห็นพี่สาวแสนสวยในชุดกี่เพ้า แต่ไม่เสียดายสักนิดที่ไม่เห็นนายอ้วนในชุดชั้นใน...ฟุ้งซ่าน! ผมตบหน้าตัวเอง เมินโหยวผิงหันมาจ้องผม ตาเบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อย แต่ผมรู้ว่าเขาตกใจมากทีเดียว

เห็นเขาสีหน้าไม่ปกติ ผมรู้สึกกังวลอย่างร้ายกาจ ร่างกายจดจำไว้แล้วว่าถ้าเมินโหยวผิงมีสีหน้าผิดปกติ ผมต้องเตรียมวิ่งหนีหรือเตรียมสู้แลกชีวิต แต่อยู่โรงพยาบาลในเมืองใหญ่ คงไม่ต้องกังวลเรื่องด้วงศพ หรือผีแม่ย่า กระนั้นผมก็ยังรู้สึกเสียวหลังวูบๆ

โชคดีที่นายอ้วนกลับมาตอนนั้น บรรยากาศจึงเริ่มผ่อนคลายขึ้นในไม่นาน ผมหยุดคุยทักทายพวกเขาอยู่ค่อนวัน จากนั้นขอตัวกลับร้าน นายอ้วนบ่นอุบว่าผมจะมาทำไมถ้าอยู่คุยแค่นี้ ผมแม่งก็อยากบ่นเหมือนกันว่าผมคงไม่ต้องถ่อมาถ้าเขารับโทรศัพท์แต่แรก

ผมนั่งรอเครื่องเที่ยวกลับประกาศเรียก คิดถึงเหลาหย่างอีกหน มีพลังเหลืออยู่บ้าอะไรวะ เพ้อเจ้อโคตร เมื่อคืนคิดไปตั้งหลายอย่างไม่เห็นเป็นจริงซักอย่าง ที่บ่นนี่ไม่ใช่ว่าเสียดายหรอกนะ

กลับถึงร้าน เห็นหวังเหมิงยังนั่งขี้เกียจอยู่ท่าเดิมก็นึกหมั่นไส้ นายนี่ชักจะขี้เกียจแบบหลุมไร้ก้น พอด่าไป เจ้าลูกน้องตัวดีก็พูดเนือยๆ กลับมาว่าร้านไม่มีคน จะเก๊กขยันให้ใครดู ขนาดเจ้านายยังไม่อยู่ดู

ผมอยากเตะหวังเหมิงให้กลิ้งไปถึงทะเลสาบซีหู ติดขัดที่กลัวว่าหมอนี่จะขี้เกียจว่ายน้ำจนยอมจมอยู่ข้างใต้ วันนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์จะงมลูกน้องเสียด้วย

หวังเหมิงเดาสีหน้าผมออก รีบพูดเปลี่ยนเรื่องทันที "วันนี้มีจดหมายส่งมาถึงเจ้านายหนึ่งฉบับ" หมอนั่นพูดพร้อมยื่นซองจดหมายหน้าตาธรรมดามาให้ ผมเห็นชื่อผู้ส่งแล้วหนังตากระตุกยิบๆ ทันทีอย่างไร้สาเหตุ

จดหมายจากเหลาหย่าง

ในซองจดหมายสีขาวธรรมดา มีโปสการ์ดหนึ่งใบ เป็นภาพเหลาหย่างยืนอยู่ในร้านเช่าแผ่นอย่างว่า กำลังประคองอุปกรณ์อย่างว่าชิ้นหนึ่งขึ้นมาพิจารณา ด้านหลังโปสการ์ดเขียนไว้สั้นๆ ว่า

"ดุ้นนี้ที่ฉันรัก"

ไอ้หอกหักหัวกรวย! ส่งภาพเชี่ยอะไรมาวะ! เสนียดตา!

ผมรีบเก็บโปสการ์ดเข้าซอง ในใจก็ด่าบริภาษไอ้เพื่อนเหี้ยอย่างยืดยาวไม่จบสิ้น หวังเหมิงที่ยืนใกล้ๆ ทำหน้าอ้าปากเหมือนกำลังจะพูดบางอย่าง ผมชิงตบกบาลแทนก่อน พร้อมกับคาดโทษว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว ถ้ากล้าทำหลุดออกจากปากเมื่อไหร่จะหักเงินเดือนนาย หวังเหมิงหุบปากแล้วกลับไปนั่งเขี่ยเกมคอมพิวเตอร์ต่อทันที

เชี่ยแม่ง!! เหลาหย่าง!!

หลอกคนอื่นไปใช้งานแล้วไม่รู้จักสอนวิธีใช้มาด้วยวะ!! จินตนาการพ่องเลือกออกมาเฉพาะเรื่องเฮงซวยที่สุดได้ด้วย!!

ผมได้แต่ส่งคำด่าทอกราดเกรี้ยวในใจ หวังว่าจะถึงไอ้อดีตเพื่อนคนนั้น ที่ผมตัดสินใจแล้วว่าสมควรเลิกนับมันเป็นมนุษย์ร่วมโลกนับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป

+++

END
24/08/2014

Talk Time:

...เอ๊ะ...นี่มันฟิคอะไรกัน นี่มันแพร์ริ่งไหนนนนน แงงงงงงง *ร้องไห้*

ตอนแรกว่าอยากเขียนฟิคลวนลามเสี่ยวเกอน่ะค่ะ.... เริ่มที่ความอยากลวนลามร่างกายของเสี่ยวเกอน่ะค่ะ.... ก็เลยเป็นแทคผิงเสีย........... แล้วเหลาหย่างนี่มาจากไหน ทำไมยิ่งเขียนยิ่งเยอะ สรุปแล้วมันควรจัดประเภทเป็นแพร์ริ่งอะไรรรรรรร!!! *กรีดร้องอยู่คนเดียว*

ก็ตั้งใจแต่งผิงเสีย เลยใส่แทคผิงเสียไปแล้วค่ะ แต่อ่านๆ ไปแล้วก็สงสัยว่าจะเป็นเสียผ--- *โดนตบตี*

ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะแต่งฟิคที่ลวนลามเสี่ยวเกอด้วยต้นไม้ทองสำริดน่ะค่ะ ตั้งใจว่าจะจับเสี่ยวเกอที่ไร้พิษสง (?) มาคอสเพลย์แล้วโดนกระทำย่ำยีไปเรื่อยๆ ด้วยแท่งไม้วิเศษ! วะฮ่า! ...ไหงออกมาเป็นฟิคแบบนี้ได้... *ร้องไห้* คำหยาบก็หลุดออกมาเต็มไปหมด *หลบตา*

ประโยคพูดในเรื่อง ทั้งของเหลาหย่างและเสี่ยวเกอ เป็นประโยคออริจินอลจากคุณหนานไพ่ซานซูจริงๆ นะคะ (ฮา) ใครจำของเสี่ยวเกอได้นี่ไม่แปลก อีเวนท์สุดโมเอะที่สาวส่วนมากจะตกหลุมกับดัก อ่านวนๆ ไม่ยอมพลิกหน้าถัดไปเสียที

แต่ใครจำของเหลาหย่างได้นี่....คุณเป็นติ่งเหลาหย่างค่ะ ยอมรับเถอะ!

ปล. ไทม์ไลน์คิดไว้ว่าประมาณรอยต่อของภาค ในช่วงเล่ม 6 ไทย ไทม์ไลน์ยอดฮิตค่ะ (ฮา)