[Daomu One-shot][老痒] ไม่มีชื่อเรียก

 

"ไม่มีชื่อเรียก"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: -


**Spoiler Warning**

เสียงฝน เผื่อเปิดฟังไปด้วยเพิ่มอรรถรสค่ะ (ฮา):  https://www.youtube.com/watch?v=lasWefVUCsI




...ฝนตก

เมื่อครู่ลมแรงมาก พัดเอากระดาษในมือของเขาปลิวหล่นไปยังพงหญ้าข้างทาง ชายหนุ่มพุ่งตัวลงไปเก็บขึ้นมาได้บางส่วน หนึ่ง...สอง...สาม... ขาดกระดาษไปแผ่นหนึ่ง กระดาษแผ่นสีฟ้า

เขาเลือกใช้สีที่ต่างจากกระดาษแผ่นอื่น เพื่อเตือนว่าเป็นเรื่องสำคัญ

อันที่จริงเขายังมีกระดาษที่คัดลอกเอาไว้อยู่ที่โรงแรม ที่อยู่ของโรงแรมก็เขียนใส่ป้ายพลาสติกกันน้ำห้อยคอเอาไว้ ซ้ำยังคัดลอกอีกชุดไว้ในกระเป๋าสตางค์

แต่ไม่รู้ทำไม เขาคิดว่าไม่หาให้เจอไม่ได้

บนกระดาษแผ่นนั้นมีอะไร เขาเองก็จำไม่ได้ ภายหลังจากค้นหาไปได้สักพัก แม้แต่เรื่องที่ว่าทำไมถึงใช้กระดาษสีฟ้า เขาเองก็เริ่มนึกไม่ออก

สายฝนทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มยังก้มๆ เงยๆ มองหากระดาษแผ่นนั้น บางครั้งก็หยุดเหม่อไปเพราะเกิดหลงลืมขึ้นมา แต่แล้วพอจำได้ก็ก้มลงควานหาอีก บนมือ ตลอดจนแขนทั้งสองข้างของเขาลายพร้อยไปด้วยหมึกกันน้ำ ข้อความทั้งหมดมีใจความสำคัญเพียงประโยคเดียว 'หากระดาษแผ่นสีฟ้าให้เจอ'

จู่ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องราวมากมายขึ้นมาได้ แต่สักพักเรื่องราวเหล่านั้นก็จางหายไปราวกับหยดหมึกที่ละลายในแก้วน้ำ ช่วงเวลาที่นึกถึงเรื่องราวเหล่านั้น เขาจะหยุดมือ...ดื่มด่ำไปในความทรงจำอันแสนสุข พอลืมอีกครั้งก็จะก้มมองตัวอักษรบนแขนของตัวเอง จากนั้นก็ค้นหากระดาษแผ่นนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

ในที่สุดเขาก็เจอ กระดาษแผ่นนั้นโดนน้ำฝนจนเปียกชุ่ม หมึกส่วนใหญ่จางไปหมดแล้ว เหลือเพียงอักษรเลือนรางสองตัว

ใบหน้าและแว่นตาของเขาในเวลานี้ก็ชุ่มไปด้วยน้ำ ไม่รู้ว่าคือน้ำตาหรือน้ำฝน...หรืออาจจะทั้งสองอย่าง

ปลายนิ้วเย็นเฉียบลูบไปบนตัวอักษรด้วยอาการเหม่อลอยคล้ายคนเสียสติ

"อู๋เสีย...อู๋เสีย...อู๋เสีย อู๋เสีย" เขาพร่ำท่องตัวอักษรพร่าเลือนบนกระดาษเปื่อยยุ่ยอยู่แบบนั้นจนเสียงแหบแห้ง

...ฝนยังคงตก

ชายหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะหัวเราะออกมา ไม่ใช่เสียงหัวเราะปลอดโปร่งโล่งใจ แต่เป็นเสียงแค่นหัวเราะคล้ายจะหยามหยันตนเองอยู่ในที

เขาเพียรพยายามแทบตายในการจดจำใครสักคน โดยที่ไม่เคยรู้ว่าอีกฝ่ายยังมีเขาอยู่ในความทรงจำหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะมีอยู่หรือไม่เหลือแม้เพียงเศษเสี้ยว นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเขา ขอเพียงเขายังจำอีกฝ่ายได้ก็พอแล้ว

...แค่นั้นก็พอแล้ว

ไม่อาจคาดหวังอะไรมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

ลมพัดมาอีกครั้ง กระดาษเปื่อยยุ่ยไม่อาจทนทานต่อแรงปะทะจึงฉีกขาดเป็นชิ้นๆ กระจัดกระจายต่อหน้าต่อตาของเขา

มีเพียงส่วนที่เขียนอักษรสองตัวนั้นเท่านั้นที่ถูกกำไว้ในอุ้งมือแนบแน่นราวกับกลัวจะหลุดลอย

...เพราะลืมไปแล้ว ชายหนุ่มจึงไม่มีชื่อเรียกให้กับความรู้สึกนี้

+++

END
15/08/2014

Talk Time:

ช่วงนี้ฝนตกทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ ได้แต่นั่งเฉา

ที่เขียนถึงตัวละครนี้สืบเนื่องมาจากการไปนั่งไล่อ่านพวก weibo ปลีกย่อยของเรื่องนี้ รู้สึกประทับใจในความรักคุดเหลือเกิน (เธออ่านยังไงของเธอให้เป็นรักคุด!)...ว่าแต่ (สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าตัวจีนที่แปะเป็นพิธีข้างบนคืออะไร) เดากันออกไหมคะว่าเขียนถึงใคร?

เดาไม่ออกเชิญอ่านทอล์คต่อค่ะ (อ้าว)

ตอนแรกว่าจะทิ้งช่วงแล้วค่อยเขียน แต่คิดแล้วถ้าไม่เขียนคงลืมฟีลเหงาๆ วันฝนตกแบบนี้แหง (เพิ่งโดนฝนสาดทั้งตัวมาแบบเอ็กซ์ตรีมเมื่อหลายวันก่อนด้วย) ลังเลระหว่างจะตั้งให้เป็น Drabble หรือ One-shot ดีอีกต่างหาก

เอาเข้าจริงถ้าเขียนแพร์ริ่งคงเป็น เหลาหย่าง → อู๋เสีย (เส้นบอกรักเขาข้างเดียว แค่ก) แหงๆ เลย ที่ว่า "ไม่มีชื่อเรียก" ก็คือความรู้สึกที่หายไปนี่แหละค่ะ

เรื่องนี้เขียนก่อนนอน มอบให้แด่คนที่นอนแล้ว...สู้เขานะคะศิษย์พี่ใหญ่