[Daomu One-shot][王盟] Mind-sweeper

 

"Mind-sweeper"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: -


**Spoiler Warning**




ผมหาวออกมา วันนี้ที่ร้านก็ไม่มีลูกค้าเหมือนเคย ผมในวันนี้ไม่ได้นั่งงีบเหมือนปกติ แต่กำลังตั้งใจเล่นเกมไมน์สวีปเปอร์...ปักธง เปิดตัวเลข ปักธง เปิดตัวเลข...ทั้งร้านในเวลานี้มีเพียงเสียงคลิกเม้าส์ของผม

มีใครคนหนึ่งทำลายสถิติเกมของผม เจ้าหมอนั่นทำให้หน้าจอที่มีแต่ชื่อหวังเหมิงของผมกลายเป็นชื่อประหลาดในทุกหมวด ตอนแรกผมคิดว่าเป็นเจ้านาย แต่เจ้านายเห็นผมเล่นทีไรก็ทำหน้าเหม็นเบื่อทุกที ไม่น่าจะใช่เจ้านายแน่ๆ

ว่าไป อาจะเป็นเพื่อนของเจ้านายก็ได้ วันก่อนพวกเขามาเยี่ยมที่ร้าน พูดถึงเพื่อน...หลังๆ เจ้านายดูเหมือนจะสะสมเพื่อนแปลกๆ ขึ้นทุกที

หนำซ้ำคำถามที่ผมต้องตอบบ่อยๆ ในช่วงนี้ไม่ใช่เรื่องของสินค้าในร้าน แต่เป็น "อู๋เสียอยู่ไหน" ทำไมทุกคนชอบมาตามหาอู๋เสีย...ตามหาเจ้านายกับผมนักก็ไม่รู้

ระหว่างคิดเพลินๆ เจ้านายกลับมาพอดี สีหน้ายามเห็นผมบอกชัดว่าเบื่อหน่าย โดยเฉพาะยิ่งเห็นเกมไมน์สวีปเปอร์ยิ่งหน่ายหนัก ทว่าระหว่างที่ผมกดเข้าไปดูสถิติดังกล่าวเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองในการลองอีกรอบ เจ้านายก็คว้าไหล่ผม จากนั้นก็ทำเสียงละล่ำละลักขณะชี้ที่จอด้วยปลายนิ้วสั่นเทา

"นาย...ใครใช้ให้นายล้อเล่นแบบนี้"

ผมงุนงง ก่อนจะอธิบายให้เจ้านายฟัง ฟังจบเขาก็รีบควักโทรศัพท์ขึ้นมาทันที จากนั้นก็รัวเสียง "ฉันเอง นายใช่ไหมที่เป็นคนเล่น...หา ไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใครวะ"

ผมฟังแล้วง่วงงุนไปหมด ไปๆ มาๆ ชักไม่มีอารมณ์เล่นต่อแล้วจึงปิดเกม

ระหว่างนั้นได้ยินเสียงเจ้านายร้อง "เป็นไปไม่ได้ หมอนั่นรู้ได้ยังไง" อยู่หลายครั้ง เมื่อหันไปมองก็เห็นเจ้านายทำหน้าเหมือนตอนผมกดจะเปิดตัวเลขแล้วพลาดไปกดโดนระเบิดเข้า

ผมกลับไปสนใจหน้าจออีกครั้ง แค้นนี้สิบปีไม่สาย ตอนนี้ขอนอนก่อน เอาไว้มีแรงแล้วค่อยตื่นมาเล่นใหม่ ยังไงเสียที่ร้านก็ไม่เคยมีลูกค้าอยู่แล้ว

ว่าแต่ คนอะไรใช้ชื่อเมินโหยวผิง ประหลาด





ผมพบว่าตัวเองยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต ระยะหลังไม่รู้ทำไม ผมมักนึกย้อนไปยังช่วงเวลาอันสงบสุขที่ได้นอนอยู่เฉยๆ ฟังเสียงเจ้านายบ่น...อันที่จริงถึงตอนนี้จะไม่สงบสุขนัก แต่ก็ยังได้นอน เจ้านายก็ยังบ่นเหมือนเดิม

แต่หลายสิ่งหลายอย่างต่างไปจากเดิม...

ผมสะบัดศีรษะ ที่คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนอาจเพราะตอนนี้ผมกำลังนั่งเล่นเกมไมน์สวีปเปอร์อยู่ก็เป็นได้ ผมไม่ได้เล่นเกมนี้มาพักใหญ่ จนตอนนี้แค่ระดับง่ายๆ ยังพลาดไปกดถูกระเบิดเสียหลายครั้ง แถมรุ่นใหม่ดูเหมือนจะไม่ยอมให้บันทึกชื่อผู้เล่นที่ทำสถิติสูงสุดเสียแล้ว เพียงแต่บันทึกเวลาไว้เฉยๆ

จะว่าไปคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าพังไปแล้ว สถิติตอนนั้นถูกลบหายไปหมดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ลืมชื่อประหลาดนั่น

...เมินโหยวผิง

แค้นนี้สิบปีไม่สาย...นี่ยังไม่ถึงสิบปีเลย ผมกลับพบว่าตัวเองขี้เกียจแก้แค้นเสียแล้ว บางทีผมอาจจะขี้เกียจแบบที่เจ้านายชอบบ่นบ่อยๆ จริงๆ ก็ได้

เมื่อเหลือบมองเจ้านาย เขานั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มือหนึ่งถือเอกสาร อีกมือคีบบุหรี่ แขนเสื้อของเขาร่นลงเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยแผลแห้งกรังบนแขน

ด้านนอกฝนตกโปรยปราย ควันบุหรี่สีเทาที่ลอยอ้อยอิ่ง ดูแล้วให้ความรู้สึกราวกับบริเวณนั้นเป็นเขตแดนที่ตัดขาดจากโลกภายนอก

เขาที่นั่งอยู่ตรงนั้น...คล้ายเป็นใครอีกคน

อาจเพราะภาพตรงหน้าทำให้เกิดความรู้สึกประหลาด ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าคืออะไร แต่คล้ายมีแรงผลักดันที่มองไม่เห็นทำให้ผมพูดโพล่งออกมา

"เจ้านาย...ตกลงแล้วคนชื่อเมินโหยวผิงเป็นใคร"

ทันทีที่ผมถามออกไป บรรยากาศเมื่อครู่ก็สลายไปจนหมด เจ้านายกลับมาเป็นเจ้านายคนเดิมที่ผมรู้จัก เขามองผม ก่อนจะทำหน้าแปลกๆ "ไปเอาชื่อนั้นมาจากไหน"

ผมชี้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เจ้านายยังมีท่าทางงุนงง ผมเลยค่อยๆ อธิบายให้ฟัง พอฟังจบเขาก็ร้องแค่ "อ้อ"

ในเสี้ยววินาทีนั้น บนใบหน้าของเขาประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆ เจ้านายหันไปทางกำแพงก่อนจะละสายตากลับมามองผมผ่านม่านควันลอยเอื่อย...รอยยิ้มนั้นหายไปแล้ว

เราสบตากันอยู่แบบนั้น ผมอ่านเขาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นเอง เขาก็เอ่ยด้วยเสียงเฉียบขาด "หักเงินเดือน"

"หา"

พูดจบแล้วจู่ๆ เจ้านายก็ผุดลุกขึ้น วางเอกสารทั้งหมดไว้บนโต๊ะเตี้ยข้างๆ จากนั้นก็หยิบเสื้อนอกที่พาดอยู่ขึ้นมาสวม

"ฉันจะไปข้างนอก เฝ้าร้านดีๆ ล่ะ"

ผมงุนงง...จะอ้าปากถามว่าทำไมถึงถูกหักเงินแต่สมองยังทำงานไม่ทัน จึงได้แต่พยักหน้ารับ ขณะที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก จู่ๆ ก็ได้รับคำตอบของคำถามก่อนหน้านี้

"ส่วนหมอนั่น...ก็แค่คนน่าเบื่อคนหนึ่ง" เขาว่าพลางโบกมือ ก่อนจะเดินฝ่าฝนออกจากร้านไป

ผมมองตามแผ่นหลังของเขาไปจนลับสายตา ก่อนจะกวาดสายตาไปยังตำแหน่งที่เจ้านายหยุดมองชั่วครู่

บนผนังแขวนภาพวาดที่เจ้านายหามาจากไหนไม่รู้ มันเป็นภาพเขียนสีน้ำมัน ดูแล้วไม่ใช่ภาพวาดมีราคาอะไร ภาพนั้นเป็นภาพของภูเขา มีผู้ชายสวมชุดเหมือนพวกลามะทิเบตยืนอยู่ เนื่องจากฝีแปรงยุ่งเหยิง หน้าตาของคนในภาพเลยมองได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่

...คนน่าเบื่องั้นหรือ

อา ก็สมชื่อเมิน (น่าเบื่อ) แหละนะ...ผมกะพริบตาปริบๆ ขณะกลับไปเล่นไมน์สวีปเปอร์ต่อ อุหวา ระเบิดอีกแล้ว!

+++

END
15/08/2014

Talk Time:

หวังเหมิงอีกแล้ว *หัวเราะ* ไปๆ มาๆ เขียนฟิคถึงหมอนี่เสียเยอะ (กว่าที่ตั้งใจไว้) อย่างที่บอกว่าไม่ได้จิ้นกับนายน้อย ก็เลยเป็นได้แค่ทอล์คโชว์เดี่ยวๆ แหละนะคะ

ไมน์สวีปเปอร์เป็นเกมที่เรากับแม่เล่นกันบ่อยๆ สมัยเด็กค่ะ แม่เราเนี่ย ต้องบอกว่าเซียนเกมนี้ ฉะนั้นบางทีที่ถูกล้มแชมป์ (ฮา) ก็จะรีบทำเวลาแข่ง เก็บชื่อเสียงคืนมา ที่เขียนก็เอามาจากเรื่องสมัยก่อนแหละนะคะ ตอนนี้เปิดเกมมามันไม่ยอมให้บันทึกชื่อแล้ว แถมเราก็เล่นได้ห่วยลงเยอะ นึกละอายใจยิ่งนัก

เขียนถึงหวังเหมิงทีไรก็จะมีเจ้านาย พอมีเจ้านาย ก็ต้องมีแฟนเจ้านายทุกครั้ง *หัวเราะ* ก็เราเป็นผิงเสียนี่นา ถึงเสี่ยวเกอจะไม่ได้โผล่เป็นชิ้นเป็นอันเสียเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าได้ออกมาตั้งหลายที่นะ นายคนนี้เป็นผู้ชายที่ทำให้ไล่ติดแท็คลำบากมาก คนเดียวเล่นเป็นทั้งเมินโหยวผิง เสี่ยวเกอ จางฉี่หลิง แถมบางคนยังเรียกนายเมินอีกต่างหาก เยอะแยะไปหมด...เยอะแยะไปโม้ด

นอกจากนายคนนี้ อีกคนที่สร้างความลำบากคือพี่แว่นดำค่ะ *คอตก* พวกสกิลเทพๆ นี่สร้างความลำบากจริงเชียว *ผิดแล้ว!*

นี่ก็เผลอพูดถึงหนุ่มอื่นอีกแล้ว เป็นตอนของนายหกร้อยหยวนแท้ๆ งั้นมาพูดสาระกันบ้าง จากนี้อาจจะชนสปอยล์นิดๆ หน่อยๆ ไม่อยากรู้ก็ข้ามไปนะคะ ไม่รู้ก็ไม่มีอะไรเสียหายหรอกค่ะ (ฮา)
.
.
.
.
.
.
**Spoiler Warning**

ช่วงเวลาในฟิคช่วงหลังคาบเกี่ยวแถวๆ ภาคทิเบตกับภาคทราย.ทะเลค่ะ ใครที่อ่านมังฮวาภาคทรายคงได้เห็นแผง (ฮา) แผลเป็นที่แขนแล้ว แผงน่ากลัวมาก ตอนแรกจินตนาการว่าคงเกาะกลุ่มแค่แถวๆ ท้องแขน ไม่คิดว่าจะเป็นแผงขนาดนั้น *ตัวสั่น* ส่วนที่มาคิดว่าเดี๋ยวคงเฉลยในมังฮวาตอนต่อๆ ไป (เพราะในฉบับนิยายมีพูดถึงสาเหตุแล้วค่ะ)

สำหรับภาพวาดที่ว่า แอบไปดึงเอาภาพในภาคทิเบตมาใส่ในฉากค่ะ (ใครดู PV หรือ MV แฟนเมด หรือกระทั่งแฟนอาร์ตของเรื่องนี้มาเยอะๆ คงได้ผ่านตาฉากอู๋เสียไปยืนดูภาพวาดของผู้ชายในชุดลามะทิเบตบ้าง ภาพนี้แหละค่ะ)

ส่วนเรื่องเป็นอย่างไรนั้น ไม่ขออวดอ้างตัวเล่าต่อ...รอคอนเฟิร์มจากนิยายฉบับภาษาไทยด้วยกันแล้วกันนะคะ *โบกไม้โบกมือ*
.
.
.
.
.
หมดโควต้าเพียงเท่านี้ ไอ้หยา ไปๆ มาๆ ทอล์คยาวกว่าเนื้อเรื่องนะนั่น