[Daomu One-shot][瓶邪] Turn back

 

"Turn back"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Spoiler Warning**




การแยกจากกันไม่เจ็บปวดเท่าการที่ผมกลับมาย้อนถามตัวเองซ้ำๆ ว่าการที่เราพบกันเป็นความผิดหรือเปล่า

...ถ้าหมุนทวนเวลากลับไปได้ ผมจะเดินตามเส้นทางเดิมไหม



"หวังเหมิง" ผมเอ่ยขึ้นมาในวันที่ด้านนอกเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง ปกติฝนถือเป็นตัวทำลายการค้าชั้นเยี่ยม แต่คราวนี้ฝนตกหนัก  อย่าว่าแต่ลูกค้าเลย ขนาดร้านค้าเองยังต้องปิดประตูเพราะเกรงฝนจะสาดเข้ามาทำให้สินค้าเสียหาย ร้านของผมเองก็เช่นกัน

"คร้า-บ วันนี้จะเล่นถามตอบอะไรอีก" หวังเหมิงละสายตาจากเกมคอมพิวเตอร์ที่เล่นอยู่

ผมนึกคันเท้าอยากเตะคนที่สุด น่าเสียดายที่หมอนั่นนั่งอยู่ไกลเกินไป และผมก็ขี้เกียจจะลุก จดหนี้ไว้ทีเดียวก็แล้วกัน ที่ผ่านมาเวลามีเรื่องติดอยู่ในใจ ผมมักจะเอ่ยถามลอยๆ ไป ไม่นึกว่าเจ้าสมองกลวงนี่จะคิดว่าเป็นการเล่นถามตอบไปแล้ว มันน่านัก

"เจ้านาย?"

ผมกระแอมไอ ก่อนจะถาม "สมมติถ้าเราสามารถย้อนเวลากลับไปได้ นายอยากกลับไปแก้ไขเรื่องไหน"

เจ้านั่นกะพริบตา ทำหน้าโง่ๆ (จริงๆ ปกติก็หน้าตานี้อยู่แล้ว) ก่อนจะส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธ

ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ย "ไม่มีอะไรที่นายอยากแก้ไขเลยเหรอ"

"ต่อให้วันนั้นผมต่อขอค่าจ้างมากกว่าหกร้อย เจ้านายก็ไม่ยอมอยู่แล้ว"

"..." ผมแทบร่วงจากเก้าอี้ ผ่านมาจากตอนนั้นหลายปี นี่อุตส่าห์ขึ้นเงินเดือนให้แล้ว ยังจะเอาเรื่องนี้กลับมาย้อนกันอีก

"ในเมื่อผมเป็นคนเดียวที่ย้อนเวลากลับไปได้ ถึงอยากเปลี่ยน แต่ฝ่ายตรงข้ามยังเป็นเหมือนเดิม ก็ไม่มีประโยชน์ใช่ไหมละครับ"

ผมนิ่งไป...ถ้าฝ่ายตรงข้ามยังเป็นเหมือนเดิมงั้นหรือ

"อย่างน้อยนายก็ไปสมัครร้านอื่นได้นี่นา"

"ถ้าร้านอื่นเขารับผมก่อนหน้านี้ ผมคงไม่ตกลงกับหกร้อยหรอก"

"..." ผมเกือบจะร่วงจากเก้าอี้เป็นรอบที่สอง

"ถ้าเรากลับไปยืนที่จุดเดิม ต่อให้รู้ทุกอย่าง ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนอะไรได้นี่นา"

ผมครางรับในลำคอ ตอนแรกคิดว่าการเล่นถามตอบ...บ้าอะไร ผมเรียกเล่นถามตอบตามหวังเหมิงไปทำไม เอาเป็นว่าบทสนทนาควรจะจบแค่ตรงนี้ แต่จู่ๆ หวังเหมิงกลับเอ่ยถามกลับมา "แล้วเจ้านายล่ะ"

"หืม"

"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะกลับไปแก้เรื่องไหน"

ในหัวของผมผุดภาพมากมายนับไม่ถ้วน เรื่องที่ผมรู้สึกว่าเป็นความผิดพลาดและอยากกลับไปแก้ไขมีมากมาย ก่อนที่ทุกเรื่องจะถูกปัดทิ้งไปทีละเรื่อง ทีละเรื่อง ถึงนึกแล้วเสียใจ...แต่ส่วนหนึ่งในใจของผมก็ค้านว่าเสียใจอย่างไรผมก็ไม่มีพลังที่จะย้อนเวลากลับไปได้ นี่เป็นแค่คำถามที่หวังเหมิงถามกลับเท่านั้น

พอมีความคิดนี้แทรกเข้ามา ผมก็มักจะคิดว่า 'ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว' เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องกลับไปแก้ไข ในเมื่ออย่างไรก็กลับไปแก้ไขไม่ได้

แต่อีกความคิดก็จะเข้ามาแย้งว่า นี่เป็นแค่สถานการณ์สมมติเท่านั้น

ความคิดของผมตีกันไปมายุ่งเหยิงไปหมด ท้ายที่สุด ภาพติดค้างในใจของผมมีเพียงเรื่องเดียว

'เขา'

ที่ผ่านมา เรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมทั้งหลายล้วนผ่านมา แล้วก็ผ่านไป ผมพบผู้คน รู้จักผู้คน แยกจากพวกเขา ซึ่งผมปราศจากความรู้สึกติดค้างใดๆ...ยกเว้นเขา

เขาทำให้ผมต้องถามตัวเองหลายครั้ง

การที่เราพบกัน มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องจริงๆ หรือ

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมไม่รู้จักเขาดีกว่าไหม ปล่อยเขาเป็นแค่ลูกจ้างของอาสาม เป็นคนที่บังเอิญพบกันตามที่ต่างๆ เขาหายไปในอุกกาบาตนั่นก็ปล่อยเขาไป

...แบบนั้นดีกว่าไหม

พอคิดแบบนั้น ผมก็จะเริ่มเถียงตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องของบุคคล แต่เป็นมนุษยธรรม เพื่อนมนุษย์ที่รู้จักกันเดือดร้อนก็ย่อมต้องช่วยเหลือ...

แต่ภาพที่ปรากฏในสมองของผมกลับเป็นภาพรอยยิ้มจางๆ ของเขา

"เจ้านาย?"

เสียงเรียกของหวังเหมิงดึงสติของผมกลับมา ผมกะพริบตา ก่อนจะโบกมือ "ย้อนเวลากลับไปไล่นายออกน่าจะดี"

"..." หวังเหมิงหันกลับไปเล่นเกมคอมพิวเตอร์ต่อในทันที

ผมคลี่ยิ้มจางๆ ก่อนล้วงหยิบเอาบุหรี่ขึ้นมาจุด

อย่างไรเสียผมก็ย้อนเวลาไม่ได้ คิดไปก็เท่านั้น

หรือต่อให้ทำได้...ผมคงไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้ถูกดึงดูดความสนใจด้วยดวงตาว่างเปล่าคู่นั้นของเขา ไม่อาจไม่จดจำความสามารถเกินมนุษย์ของเขา ไม่อาจไม่นึกขอบคุณที่เขาช่วยผมจากอันตรายหลายครั้ง ไม่อาจลืมวันเวลาที่ผม เขา และนายอ้วนใช้ร่วมกัน

และยิ่งไม่อาจลืมคำพูดของเขา...เขาที่ไม่คาดหวังให้ผมจดจำ เขาที่พูดราวกับว่าตัวเองไม่ใช่เรื่องราวสลักสำคัญ ถึงผมจะลืมเขาไปก็ไม่เป็นไร เขาทำเหมือนผมไม่เห็นว่าเขาเป็นสิ่งสำคัญ คิดแล้วยังฉุน ถ้าเจออีกครั้งนึกอยากต่อยหน้าสักที...คิดได้ยังไงว่าผมจะลืม ผมจะไม่ยอมลืมหรอก ต่อให้มีโอกาสแก้ตัวอีกกี่ครั้ง ผมก็ยังคงจะเลือกเส้นทางเดิมแบบไม่นึกกลับไปเสียใจ

ปากพูดแบบนั้น แต่ลึกๆ ในใจของผมกลับเจ็บปวดจนต้องคิดเรื่องนี้วนเวียนซ้ำๆ ถามตัวเองด้วยคำถามเดิมๆ ไม่รู้จบ

ส่วนหนึ่งในใจของผมบอกให้ตัวเองปล่อยมือ แต่อีกส่วนหนึ่งกลับนึกอยากไขว่คว้าไว้สุดกำลัง

...แต่ไม่

ไม่ ไม่ ไม่ และไม่

เขาทำเพื่อผมถึงขนาดนี้แล้วจะให้ผมย้อนเวลากลับไป ทำเป็นว่าไม่มีเขาอยู่ได้อย่างไร 

หรือต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้จริง ผมอาจสามารถปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้

...ยกเว้นเพียงสิ่งเดียว

ก่อนนี้ผมทำไม่ได้ ตอนนี้ผมทำไม่ได้ ให้มีโอกาสแก้ตัวซ้ำกี่ครั้ง ผมก็ไม่มีวันทำได้

ผมหลับตาลงช้าๆ พลางแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

ความรักของเขา...ผมทิ้งมันไม่ลงจริงๆ

+++

END
23/08/2014

Talk Time:

เขียนด้วยความง่วงเป็นอย่างยิ่ง (ฮา) อารมณ์เลยอึนๆ ไปไม่สุดทาง (ง่วงมาก อีกนิดจะปลุกตัวเองด้วยการปล่อยอู๋เสียเดินไปตบจูบหวังเหมิงแล้ว *เดี๋ยว*) สงสัยจะได้มีแก้ดีเทลเพิ่มแหงๆ /___\ ...จบด้วยการจูบหวั--------พอแล้ว!

เรื่องนี้ทำให้เราคิดถึงคำคมท่านโกวเล้งที่ชอบมาก "ชั่วชีวิตมนุษย์...สิ่งที่บันดาลให้หดหู่ รันทด มิใช่การจำพราก...หากเป็นการอยู่ร่วม เพราะหากไม่เคยอยู่ร่วม ไหนเลยมีการจำพรากได้"

ที่น่ากลัวกว่าการแยกจาก คือวันเวลาที่อยู่ร่วมกัน

ไอเดียมาจากเพลงเทียนเจินของคุณ Walker -- แต่ยังไม่แปะลิ้งค์แล้วกันค่ะ มันมีสปอยล์ข้ามเล่มไทยอยู่ (ถึงหลายคนจะดูจะฟังกันไปหมดแล้วก็ตาม ฮา)

ในเพลงสงสัยแบบนี้เช่นกัน ไม่พบกันดีกว่าไหม

...นั่นสิน้า (แต่ไม่ได้เจอกันอู๋เสียคงตายตั้งแต่ดันเจี้ยนแรก ปิดบันทึก สวัสดี)