[Daomu Fan-fiction][AU Daomu-High] ลูกน้องหกร้อยหยวน

"001.5. ลูกน้องหกร้อยหยวน"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)

ตอนก่อนหน้า: ชมรมของผม || หัวหน้าห้องแซ่จาง

**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**



หากพูดถึงหวังเหมิง เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่สะดุดตาผู้คน ขนาดลูกพี่ใหญ่ของเขายังต้องใช้เวลาเกือบสิบห้านาทีในการนึกว่าจะอธิบายหน้าตาเขาอย่างไร เขาเป็นคนไม่มีบทบาทหน้าที่อะไรนัก ถามชื่อนี้ไปคนส่วนใหญ่ย่อมไม่ค่อยรู้จัก แต่หากบอกว่า "ลูกไล่ของประธานอู๋แห่งชมรมคัดอักษร" คนจะร้องอ๋อขึ้นมาในทันที พร้อมต่อว่า "นายหกร้อยหยวนน่ะเหรอ"

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะสาวๆ ภายในโรงเรียนมีการจัดลำดับชายหนุ่มกันอย่างลับๆ ผู้ชายทุกคนตั้งแต่ผู้อำนวยการยันภารโรงล้วนมีค่าตัวกันทั้งสิ้น บัญชีนี้จะบอกว่าลับก็ลับ จะบอกว่าเปิดเผยก็เปิดเผย อย่างน้อยหน่วยข่าวกรองประจำโรงเรียนหรือคุณชายเชิ้ตชมพูผู้มีใบหน้างดงามคนนั้นก็สามารถบอกค่าตัวของผู้ชายทุกคนได้อย่างถูกต้อง ไม่ขาดไปแม้แต่สตางค์แดงเดียว

หนุ่มๆ ทั้งหลายถึงจะอย่างไรก็ล้วนแล้วแต่อยากรู้ราคาของตนเองทั้งสิ้น จึงเวียนวนกันไปถาม แต่การจะซื้อข่าวกับหน่วยข่าวกรองเช่นคุณชายคนนี้จำต้องมีของแลกเปลี่ยนที่อีกฝ่ายพึงพอใจเท่านั้น ยกเว้นเพียงคนเดียวคือหวังเหมิง ราคาของเขาถูกแสนถูกเสียจนคุณชายที่แสนดีถึงกับยอมบอกให้ฟรีๆ แบบไม่คิดค่าใช้จ่าย

ประธานอู๋ของหวังเหมิงฟังปุ๊บก็ขำก๊ากทันที จากนั้นเป็นต้นมาก็เริ่มแซวเขาเป็นนายหกร้อยหยวน...ซึ่งหวังเหมิงก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ฉายานี้ไม่รู้ทำไมไปๆ มาๆ ทุกคนก็รู้จักกันทั้งโรงเรียน เพื่อนร่วมชั้นที่จำชื่อจริงเขาไม่ได้ก็พากันเรียกเขาเป็นนายหกร้อยหยวน แม้แต่อาจารย์บางคนเองก็ยังเรียกเขาแบบนั้น...ซึ่งหวังเหมิงก็ขี้เกียจจะสนใจอีกนั่นแหละ

ในแต่ละวัน งานประจำของหวังเหมิงคือเข้าไปหลับในห้องชมรม ไม่ก็เล่นเกมคอมพิวเตอร์

แต่วันนี้ ที่หน้าคอมเครื่องประจำของเขา กลับมีสาวน้อยหน้าแฉล้มคนหนึ่งนั่งพิมพ์อะไรต๊อกแต๊กอย่างตั้งอกตั้งใจ

สาวน้อยคนนี้คือฮั่วซิ่วซิ่ว หลานสาวของอาจารย์ฮั่ว...หรือที่ทุกคนเรียกกันด้วยความเกรงกลัวว่าท่านอาจารย์ย่า ปกติแล้วเธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นที่โรงเรียนสตรีไม่ห่างจากที่นี่มากนัก บางครั้งมีเวลาก็แวะมาเยี่ยมเยียนพี่ๆ ที่รู้จัก

แล้วเธอมานั่งทำอะไรที่คอมพิวเตอร์ของชมรมคัดอักษร? เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อราวๆ ครึ่งชั่วโมงก่อน

เริ่มจากสาวน้อยแซ่ฮั่วมาหาพี่ชายอู๋เสียแต่เจ้าตัวไม่อยู่ เพราะมัวแต่ไปไล่ตื๊อหัวหน้าห้องแซ่จางให้เข้าชมรม เธอจึงเจอแค่หวังเหมิงที่นั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์อยู่

"พี่อู๋เสียไปไหนหรือคะ" เธอเอียงคอมองด้วยดวงตาใสซื่อ หวังเหมิงแม้จะขี้เกียจปานใดก็ยอมรวบรวมพลังงานเล่าให้ฟัง ปกติแล้วเวลาเรียนเขาอยู่คนละห้องกับลูกพี่ก็จริง แต่ชื่อของหัวหน้าห้องแซ่จางค่อนข้างโด่งดัง ทำให้เขาเองก็รู้จักอีกฝ่าย ระหว่างเล่าๆ ไป เขาก็หยุดและชี้ออกไปนอกหน้าต่าง

"นั่นไง...หัวหน้าห้องแซ่จาง"

ในเวลานั้น ให้บังเอิญชายคนที่เป็นหัวข้อในการสนทนาเดินผ่านมาพอดี จางฉี่หลิงกำลังเดินดุ่มๆ ผ่านสนามหน้าห้องชมรมของพวกเขาไป ด้านหลังมีท่านประธานอู๋ที่พยายามอย่างยิ่งที่จะรั้งตัวไว้...ภาพนี้หวังเหมิงเห็นมาหลายวันแล้ว คาดว่าลูกพี่ของเขาตราบเท่าที่ไม่ได้ตัวสมาชิกคนนี้มาคงไม่ยอมเลิกรา

ฮั่วซิ่วซิ่วมองตามที่อีกฝ่ายชี้ แล้วจู่ๆ เธอก็โพล่งขึ้นมาว่า "ขอยืมคอมพิวเตอร์ได้ไหมคะ"

ถึงจะงงๆ แต่หวังเหมิงก็ยอมสละเครื่องให้อีกฝ่าย ส่วนตัวเองไปนั่งหลับอยู่แถวๆ โต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยกองสมบัติของลูกพี่ อันที่จริงเขาก็สงสัยนิดหน่อยว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ แต่ฮั่วซิ่วซิ่วมีสีหน้าแน่วแน่มากจนเขาไม่กล้าขัด

หลังจากนั้น ช่วงเวลาที่ลูกพี่ของเขาไล่ตามนายแซ่จางนั่น ฮั่วซิ่วซิ่วก็มักจะมาขลุกในห้องชมรมและใช้งานคอมพิวเตอร์ บางวันถึงกับขนสิ่งที่ดูคล้ายกับกระดานวาดภาพมาต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ แล้วก็ลงมือวาดอะไรใหญ่ เธอเคยบอกเขาว่าเพราะ "กลัวว่าถ้าใช้คอมพิวเตอร์ส่วนตัว ท่านย่าจะพบเข้า" หวังเหมิงเลยไม่แน่ใจว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เพราะขี้เกียจจะไปละลาบละล้วง เขาจึงไม่ได้ถามอะไร

สุดท้ายแล้วช่วงเวลาสุดพิลึกของเขากับแม่สาวน้อยซิ่วซิ่วก็สิ้นสุดลงไปแบบงงๆ เห็นว่าเธอติดสอบวิชาสำคัญ แต่ก็ให้อีเมลตัวเองทิ้งไว้ พร้อมกำชับว่าถ้าลูกพี่ของเขากับหัวหน้าห้องแซ่จางคนนั้นทำอะไรก็ให้ช่วยบอกเธอด้วย

หวังเหมิงยังคงงงๆ แต่ก็ตอบรับคำไปเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องเสียหายอะไร อย่างไรเสียลูกพี่เขาก็เอ็นดูน้องสาวคนนี้อยู่ไม่น้อย

สุดท้ายแล้วหัวหน้าแซ่จางคนนั้นก็ยอมตกลงมาเป็นสมาชิกของชมรมคัดอักษร บางวันก็โผล่มานั่งเหม่อในห้องชมรมบ้าง นั่งหลับบ้าง สำหรับหวังเหมิงแล้วอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่ได้นอนกับเล่นเกมก็พอแล้ว แต่ปกติแล้วหวังเหมิงสนใจแค่เล่นเกมจึงไม่เคยเปิดดูแม้แต่น้อยว่าแม่สาวน้อยน่ารักคนนั้นทิ้งอะไรไว้ให้เขา...ดังนั้นเขาจึงไม่เคยรู้สักนิดว่าภายในคอมพิวเตอร์ของชมรมคัดอักษร มีระเบิดลูก...ไม่สิ นับสิบลูกแอบซ่อนอยู่ และลูกพี่ของเขาก็เผลอเหยียบโดนไปหนึ่งลูกแล้วด้วย ซ้ำยังเขาใจผิดว่าเขาเป็นคนวางระเบิด

แน่นอนว่าเรื่องบางเรื่อง ไม่รู้เสียย่อมดีกว่า

+++

TBC
27/08/2014

Talk Time:

คั่นกันด้วยเรื่องธรรมดากันบ้างค่ะ (ฮา) เมื่อตอนที่แล้วปล่อยผี (ทะเล) ตัวนี้ร้ายกาจมาก กีบลาดำก็เอาไม่อยู่ /____\ ← จริงๆ ตัวเธอนั่นแหละคือประมุขผี (ทะเล) น่ะ!

ขอพูดอีกรอบว่าเซ็ตนี้จะเขียนแบบเรื่อยเปื่อย อาจจะกระโดดช่วงเวลาไปเลย ไม่ก็ย้อนไปย้อนมา แล้วแต่อยากจะเขียน อ้อ แล้วก็คงลงสลับกับอย่างอื่นบ้างแหละนะคะ

ใครมีอะไรเสนอมาได้นะคะ ยังคงเปิดรับ (บอกแล้วว่าเขียน AU ทั้งทีต้องให้คุ้ม) แต่มีนโยบายเล็กน้อยคือนี่เป็นเว็บเปิดค่อนข้างสาธารณะ คงไม่ถึงขั้นมีฉากผีผ้าห่มจริงจังอะไรขนาดนั้น *ยังไม่อยากไปแก้บลอคให้คนอ่านต้องกดยอมรับก่อนว่า 18 แล้วน่ะค่ะ ฮา* ถ้ามีคงถีบลงรวมเล่มสถานเดียวค่ะ ขอแจ้งกันตรงๆ เน้อ เดี๋ยวจะหาว่าคิดจะขายของขายฉากอย่างเดียว คงหนุบหนับได้ประมาณหัวหน้าจาง (บวกกว่านั้นอีกพองาม) แหละค่ะ อย่างแย่ก็คงแพนกล้องไปที่บ๊ะจ่างข้างฝาผนัง (เป็นจิ้งจกเรอะ!)

จะว่าไปแล้ว เขียนแบบนี้แล้วรู้สึกโลกเจิดจ้าเกินไป อ๊า ขอจูบอีกสักรอบเถอะค่ะหัวหน้าจาง!