[Daomu Fan-fiction][AU Daomu-High] ชมรมของผม

 

"001. ชมรมของผม"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**



อู๋เสีย
วันที่ x เดือน O

วันนี้ที่ชมรมคัดอักษรของผมก็ยังไม่มีสมาชิกใหม่ สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังอยู่รอดได้คือการที่มีสมาชิกในครอบครัวเป็นครูในโรงเรียนนี้หลายคน ที่จริงที่ปรึกษาชมรมของผมก็คืออาสามของผมเอง เห็นว่าชมรมนี้เขากับอาเซี่ยร่วมกันก่อตั้งสมัยยังเป็นนักเรียน ตอนนั้นปู่ผมก็เป็นที่ปรึกษาของชมรมแบบนี้ เรียกว่าเป็นชมรมตระกูลอู๋ก็ว่าได้

แว่วเสียงดังแกรกๆ มาจากด้านหลัง พอหันไปมองก็เห็นสมาชิกเพียงหนึ่งเดียวของชมรมของผมกำลังนั่งคลิกเม้าส์รัวๆ ดูท่าจะเล่นเกมคอมพิวเตอร์อีกแล้ว ไอ้หมอนี่โคตรขี้เกียจ เข้าชมรมมาไม่เล่นคอมก็นอน ไม่เคยทำอะไรเป็นสาระสักอย่าง

"หวังเหมิง นายเลิกเล่นคอมแล้วมาช่วยคิดหาวิธีเพิ่มสมาชิกชมรมหน่อย เป็นงี้ต่อไปชมรมเราถูกยุบแน่"

"ลูกพี่...ไม่มีคนสนใจจะคัดอักษรหรอกครับ" หวังเหมิงตอบกลับมาด้วยเสียงยานคาง "ขนาดผมยังไม่สนใจเลย"

...แล้วแกจะเข้าชมรมนี้มาทำไม ผมกัดฟันกรอดๆ จะด่าก็ไม่ได้อีก เกิดหมอนี่บ้าจี้ลาออกขึ้นมาคราวนี้ผมจะซวยกว่าเก่า อันที่จริงผมกับเขาเป็นรูมเมทกัน ตอนผมตั้งชมรมเลยออกปากชวนเล่นๆ ใครจะไปคิดว่าหมอนี่จะตกลงจริงๆ

หวังเหมิงกลับไปนั่งเล่นเกมต่อโดยไม่สนใจผมที่กำลังนั่งคิด...คิด แล้วก็คิด

ทำยังไงดีนะ ทำยังไงดี

ผมนั่งนึกถึงเพื่อนในห้อง แทบทุกคนผมเอ่ยชวนหมดแล้ว แถมทุกคนก็มีชมรมกันหมดแล้วด้วย พอไล่เพื่อนที่สนิทๆ กันดู...ผมเคยชวนนายอ้วนซึ่งจริงๆ แล้วเป็นรุ่นพี่ซ้ำชั้นมาเข้าชมรม แต่เจ้าหมอนั่นปฏิเสธ เขาบอกว่า "เสี่ยอ้วนคนนี้เป็นดาวของชมรมกีฬา แทบทุกชมรมต้องการตัวฉัน แค่นี้ก็จัดสรรเวลาแทบไม่ไหวแล้ว" ฟังแล้วอยากถุยใส่ ทุกชมรมยกเว้นยิมนาสติกกับว่ายน้ำน่ะสิ

คนต่อมาคือเสี่ยวฮัว หมอนั่นอยู่ชมรมการแสดง แต่ว่างๆ ก็ไปโผล่แถวชมรมชงชา จัดดอกไม้ จริงๆ จะถือว่าเขาเป็นสมาชิกผีของชมรมผมก็พอได้ เพราะนานๆ ทีเขาก็แวะมาเล่นที่ห้องชมรมผม มานั่งคัดอักษรเป็นเพื่อนผมอยู่เหมือนกัน

...ยังมีใครอีกนะ ผมนึก แบบอาหนิงคงชวนมาไม่ได้ แถมถ้ายอมมาจริงๆ ผมคงนั่งบิดตัวไปมาเพราะทนมองไม่ไหว...ไม่เอาๆ เพื่อสุขภาพหัวใจวัยรุ่นของผม อาหนิงไม่ดี อาหนิงไม่ดี

คิดไปคิดมารู้สึกเพื่อนผมจะจำกัดจำนวนเสียเหลือเกิน พูดแล้วก็หดหู่ สมัยมัธยมต้นผมมีเพื่อนเยอะแยะมากมาย ตอนนี้นับด้วยนิ้วมือก็เหลือแหล่

นี่ถ้าพี่พานจื่อยังเรียนไม่จบก็ดีหรอก ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์สอนวิชาพละของผมไปแล้ว แต่วันๆ ถ้าว่างจากการสอนก็ไปเป็นทาสรองมือรองตีนอาสามเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

คิดไปคิดมาผมก็พบว่าตัวเองเหลืออยู่แค่ตัวเลือกเดียวคือหัวหน้าห้องแซ่จาง...เขาเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่มีชมรม จริงๆ แล้วดูจากนิสัยเข้าเรียนบ้างไม่เข้าเรียนบ้างของเขาแล้วสักพักไม่มีโต๊ะให้นั่งก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย แถมคนในห้องก็ดูจะชินกับการที่เขาหายตัวไปแล้ว ถึงขั้นถ้ามีงานของหัวหน้าห้อง ก็เดินไปเรียกรองหัวหน้ากันโดยอัตโนมัติ

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นหมอนั่นถึงเป็นหัวหน้าได้ วันเปิดเทอมวันแรกผมดันหลับจนลืมว่าเปิดเทอมแล้ว ดีที่ไม่มีใครสนใจมากนัก อาสามถามผมก็บอกไปว่าท้องเสีย

อันที่จริงผมไม่ค่อยชอบคนแซ่จางคนนี้เลย แต่ลองไปชวนเข้าชมรมสักหน่อยก็คงไม่เลว อย่างน้อยมีสมาชิกชมรมครบสามคนก็ขอเบิกค่าใช้จ่ายเพิ่มได้ไม่น้อย

ดีล่ะ...เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะลองชวนเขาดู

+++

TBC
25/08/2014

Talk Time:

คราวนี้มาเปิดเป็น AU (โลกสมมติที่อิงคนละเซตติ้งกับเนื้อเรื่องหลัก) ค่ะ ตั้งใจจะเขียนเล่นเป็นซีรี่ส์ การเรียงตอนไม่มี เวลาอาจกระโดดขึ้นๆ ลงๆ

เต้ามู่ไฮเป็นโรงเรียนอะไร ใครทำอะไรอย่างไรนั้น ก็โปรดติดตามกันยาวๆ ค่ะ เพราะคงลงยาวแหละน้า

สถานที่เป็นโลกสมมติสุดๆ โรงเรียนคงออกไปแนวๆ ญี่ปุ่นสักหน่อยละนะคะ *สารภาพ* แต่นี่กำลังคิดว่าไหนๆ ก็เป็นประเทศสมมติแล้วเลิกเรียนไปกินหมูกระทะกันสักหน่อยก็คงไม่เลว *เดี๋ยวก่อน*

ยังผิงเสียเหมือนเดิมค่ะ (อ่านฟิคในบล็อคกันมาขนาดนี้คิดว่าคงทราบกันแล้ว ฮา) ว่าแต่ผิงเสีย แล้วไหงตอนแรกถึงมีหวังเหมิงอีกแล้วล่ะ แง

ตอนหน้าไปดูลีลาการเชิญชวนสมาชิกชมรมของท่านประธานอู๋กันค่ะ...หรือไม่ก็อาจจะโดดไปตอนอื่นเลย *เป็นเรื่องฮารุฮิเรอะ*