[Daomu Fan-fiction][AU Daomu-High] หัวหน้าห้องแซ่จาง

"002. หัวหน้าห้องแซ่จาง"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)

ตอนก่อนหน้า: ชมรมของผม

**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**



อู๋เสีย
วันที่ x เดือน O

การตามหาหัวหน้าห้องแซ่จางไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เขามันเป็นจอมหายตัว ผมต้องถามคนเป็นสิบกว่าจะรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

ในที่สุดผมก็เจอเขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนของโรงเรียน กำลังเขียนอะไรบางอย่างในสมุดจด ทันทีที่ผมเข้าไปใกล้ เขาคล้ายรู้สึกตัวจึงเงยหน้าขึ้นมามอง

หัวหน้าห้องแซ่จางเป็นคนที่มีใบหน้าเด่นสะดุดตา ดวงหน้าของเขาสามารถใช้คำว่างดงามมาบรรยายได้พร้อมๆ กับหล่อเหลา ที่สำคัญคือดวงตาว่างเปล่าเลื่อนลอยของเขาคล้ายมีบางอย่างดึงดูดให้ผมไม่อาจละสายตาไปได้ เขามองผมนิ่งๆ คล้ายจะรอให้ผมเป็นฝ่ายเอ่ย

ผมจึงอธิบายเรื่องทั้งหมด ก่อนเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก "นาย...นายช่วยเข้าชมรมของฉันได้ไหม"

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ย "ถ้าได้จูบนาย ฉันจะยอมเข้าชมรมให้ก็ได้"

ผมงุนงงไปหมด ในขณะที่เขากลับยืนขึ้นและเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาคู่นั้นมองผมคล้ายจะถามว่าตกลงไหม

"นาย...จูบฉัน"

เขาพยักหน้า

...ไอ้หมอนี่มีรสนิยมอย่างว่างั้นเหรอ ผมมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ...หน้าตาดีแท้ๆ

เขามองหน้าผม อาจเป็นเพราะสีหน้าผมบอกชัด เขาถึงเอ่ยออกมาห้วนๆ "ไม่งั้นก็ไม่ตกลง"

ผมชะงัก ก่อนมองซ้ายมองขวา ในเวลานี้ไม่มีคนอยู่...เงินชมรมแลกกับจูบเดียวฟังดูไม่เท่าไหร่ ถึงอย่างไรผมก็ผู้ชาย เขาก็ผู้ชาย จูบกันก็ไม่ทำให้ท้องเสียเมื่อไหร่...คิดแล้วผมเลยตอบตกลง "ได้"

ทันทีที่พูดจบ ผมก็ถูกแขนผอมบางของเขาตวัดร่างให้เข้าไปหา จากนั้นก็จูบผม จูบของเขานุ่มนวลมากเสียจนผมเคลิบเคลิ้ม

...แต่หากเรื่องทั้งหมดจบลงแค่จูบเดียวก็คงดี

เขาจูบผมอยู่เนิ่นนาน ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกตัวอีกที แผ่นหลังของผมสัมผัสกับผืนหญ้า มีร่างของเขาคร่อมทับอยู่ด้านบนและกำลังฉกฉวยริมฝีปากของผมอย่างไม่รู้อิ่ม แต่แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกเล็กน้อย พอผมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และโล่งใจที่ทุกอย่างจบลง ริมฝีปากของเขากลับค่อยๆ เลื่อนต่ำลง จากริมฝีปากของผมไล่ลงไปยังซอกคอ ผมตกใจ รีบเอ่ยด้วยเสียงละล่ำละลัก "นะ ไหนว่าแค่จูบ"

เขาไม่ตอบคำ แต่กลับเลื่อนริมฝีปากลงต่ำไปกว่านั้น จากนั้นก็ใช้ฟันค่อยๆ กัดกระดุมเสื้อของผมจนหลุด ดวงตาสีดำว่างเปล่าเลื่อนลอยเหลือบขึ้นมาสบกับดวงตาของผม ก่อนเอ่ยด้วยเสียงทุ้มพร่า "...ก็จูบ"

ว่าแล้วริมฝีปากร้อนๆ ของเขาก็สัมผัสบนผิวกายของผม ทุกที่ที่เขาฝังรอยจูบ ผมรู้สึกคล้ายมีใครเอาไฟมาสุม ร่างกายคล้ายสูญเสียการควบคุม สองมือปัดป่ายด้วยความอึดอัด ท้ายสุดเขาดึงมือผมไปคล้องไว้ที่คอหลวมๆ ผมพรูลมหายใจ ได้แต่ปล่อยให้เขาเป็นผู้ชักนำ ขณะหลับตา กลับได้ยินเสียงกระซิบ "มองฉัน"

ร่างของผมสั่นเทิ้ม ดวงตาค่อยๆ ลืมขึ้นมองเขา...เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงหน้าร้อน เสื้อสีขาวของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ มองเห็นทะลุข้างใน บนร่างของเขามีรอยสีเข้มที่ดูคล้ายกับรอยสักของอะไรบางอย่าง...

เราสองคนสบตากัน ก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆ เลื่อนลง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.


"หวังเหมิ -----------------------------------ง"

ผมตะโกนเสียงดังลั่น พลางรู้สึกเจ็บแปลบที่มือขวา ที่แท้แล้วปากกาในมือถูกผมบีบเสียแหลกละเอียด ผมในเวลานี้ยืนตัวสั่นอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งปรากฏตัวอักษรเป็นพืด...อ่านต่อไม่ไหวแล้วโว้ย อ่านต่อไม่ไหวแล้ว!

ไอ้นิยายประโลมโลกในคอมของชมรมคือห่าอะไร!!!

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องชมรมกับนายหัวหน้าห้องแซ่จางคนที่ว่า หลังจากตัดสินใจจะจับเขามาเป็นพวก คืนนั้นผมเตรียมบทพูดไว้มากมาย ถึงขั้นแอบไปถามข้อมูลของเขากับอาสาม แต่ไม่ได้ความอะไรเท่าไหร่ อาสามเตือนผมว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับหมอนั่นมาก ก่อนจะตบท้ายว่าแต่ถ้าชมรมไปไม่รอดเขาจะคิดบัญชีกับผม

สุดท้ายผมรวบรวมความกล้าไปคุยกับหมอนั่น...จาง...จาง...จางจ่างจ้างจ๊างจ๋าง...จางอะไรไม่รู้ เอาเป็นว่าเขาคือหัวหน้าห้องแซ่จาง หมอนั่นมองผม ก่อนจะตอบปฏิเสธ ผมอาศัยลูกตื๊ออยู่สามสัปดาห์เต็มๆ จนในที่สุดเขาก็อ่อนอกอ่อนใจ บอกว่าจะยอมลงชื่อเป็นสมาชิกชมรมของผม แต่ไม่ทำกิจกรรมใดๆ ทั้งสิ้น ซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไร ขอแค่มีชื่อมาก็พอแล้ว

ผมเลยพาเขามาที่ห้องชมรมเพื่อพริ้นต์ใบสมัครเข้าชมรม ตอนมาถึงหวังเหมิงไม่อยู่ ผมเลยเปิดคอมพิวเตอร์ ปกติคอมเครื่องนี้หวังเหมิงเป็นคนใช้ (เล่นเกม) เสียส่วนใหญ่ ผมจึงหาอะไรไม่ค่อยจะเจอ คุ้ยหาอยู่นานสุดท้ายก็เจอไฟล์เอกสาร  พอคลิกเข้าไปดู แทนที่จะเป็นเอกสารสมัครเข้าชมรม กลับเป็นนิยาย...นิยายห่าอะไรไม่รู้ ทำไมตัวเอกเสือกเป็นประธานชมรมไปขอให้หัวหน้าห้องที่เสือกแซ่จางเหมือนกันอีก นี่ยังไม่พูดถึงเนื้อหานิยายนะ...นี่มันอะไรกันวะ!

แล้วใคร! ใครมันวาดภาพประกอบ! อย่าบอกนะว่าไอ้เจ้าหวังเหมิงสมควรตายนั่น

ผมได้แต่แช่งชักหักกระดูกไปยันบรรพบุรุษรุ่นที่สิบแปดของหมอนั่น กะว่าคราวนี้เจอหน้าเมื่อไหร่ ผมจะจัดการให้หลาบจำ

หัวหน้าแซ่จางหันมามองผมด้วยดวงตาว่างเปล่าเลื่อนลอย เชี่ย เหมือนคำบรรยายในนิยายประโลมโลกของไอ้เจ้าสมาชิกจอมขี้เกียจนั่นไม่มีผิด เขามองผมนิ่งๆ แบบนั้น ก่อนเอ่ย "ถ้าเข้าชมรม ก็จะได้จูบนาย?"

ผมแทบล้มหงายหลัง ขณะที่กำลังจะอ้าปากด่าว่าแม่นายสิวะ...ไปเอาอะไรกับนิยายพรรค์นั้น ผมกลับถูกเขารวบตัวเอาไว้ จากนั้น...จากนั้นเขาก็ประกบจูบลงมา ผมในตอนนั้นช็อคไปหมด

เขาจูบผม...แม่งเอ๊ย ผมถูกจูบ เกิดมานอกจากหมาของปู่ผมก็ไม่เคยถูกจูบมาก่อน แถมอีกฝ่ายดูเป็นผู้ชำนาญการ จูบของเขาทำเอาผมหัวหมุนไปหมด...ไหนในนั้นบอกว่าจูบอ่อนโยนไงวะ...แล้วผมจะเชื่อคำในนิยายไปทำห่าอะไรวะ โว้ย!

จูบกันไปสักพักเขาก็ขบริมฝีปากของผมเบาๆ จากนั้นก็ถอนปากของตัวเองออกเล็กน้อย ผมกำลังจะอาศัยจังหวะนั้นอ้าปากฮุบลมหายใจ แต่เขากลับเข้ามาพร้อม...แม่ง ลิ้น...แล้วทำไมผมต้องเขียนบันทึกอธิบายเรื่องพรรค์นี้ด้วยวะ

ลิ้น...ลิ้นคน ลิ้นอยู่ในปาก...ลิ้นมนุษย์ในปาก

ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้เขาชักนำไปเรื่อย รู้เพียงร่างกายเบาหวิวทรงตัวแทบไม่อยู่ ต้องเกาะแขนของเขาไว้แน่น ในขณะที่เขาเองก็โอบรัดเอวของผมเอาไว้ ผมรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นเสียงดังจนน่ารำคาญ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามซึ่งร่างแนบสัมผัสกับผมอยู่นั้น...หัวใจของเขากลับสงบเยือกเย็น

ดวงตาของผมเบิกโพลง อันที่จริงอยากหลับตา แต่ร่างกายคล้ายไม่ฟังคำสั่ง เราสองคนได้แต่จ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น ดวงตาของเขาน่ากลัว มันว่างเปล่าเกินไป ใสกระจ่างเกินไป...เหมือนไม่มีอะไรบรรจุอยู่ในนั้น

ตอนที่เขาถอนริมฝีปากออก ในหัวของผมก็ขาวโพลน ทันทีที่สองมือปล่อยแขนของเขา ร่างก็ทรุดลงบนพื้นทันที หัวหน้าห้องแซ่จางหันไปหาเครื่องคอมพิวเตอร์ คลิกหาสักพักก็สั่งพิมพ์ใบสมัครเข้าชมรมออกมา เขาหยิบปากกาออกมาเขียนรายละเอียด ก่อนจะส่งให้ผม

"..." ผมรับใบสมัครมาด้วยดวงตาเลื่อนลอย...จางฉี่หลิง...อืม จางฉี่หลิง

"ต้องไปแล้ว" เขาเอ่ย ก่อนจะเดินไปทางประตู แต่ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องชมรม เขาก็หันกลับมาหาผม ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ "...โชคดี"

"..............................................................................."

ทันทีที่ประตูปิดลง ในสมองของผมปรากฏจุดไข่ปลาเป็นจำนวนมาก เมื่อกี้มันอะไร? เมื่อกี้คืออะไร? เมื่อกี้ใครทำอะไรที่ไหนอย่างไรทำไม?

ผมนั่งอยู่กับที่แบบนั้น นอกจากคำถามมากมายที่ไร้คำตอบ ผมก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่

ท้ายที่สุดหวังเหมิงต้องมาตามหาผมที่ไม่กลับไปที่หอพัก จากนั้นก็ช่วยแบกผมที่เอ๋อๆ เบลอๆ สติไม่เต็มเต็งกลับหอ มาคิดแล้วก็น่าเจ็บใจ ผมมัวแต่ตกใจกับเจ้าคนแซ่จางนั่นจนลืมคิดบัญชีกับเจ้าหกร้อยหยวนนี่!

+++

TBC
26/08/2014

Talk Time:

อุตส่าห์เขียน AU ทั้งที ไม่ออกนอกเรื่องทำอะไรสนุกๆ แบบนี้รู้สึกเสียของค่ะ แอ๊~♥

ฉากหวือหวาทั้งหลายนี่เขียนไปขำไป จะว่าไปแล้วนี่ก็เป็นบลอคทวงคืนความเป็นธรรมให้ลูกจ้างราคาหกร้อยหยวนอะน้า *ชี้ไปที่ข้างๆ* เพราะงั้นคนแต่งจริงๆ อาจจะเป็นหวังเหมิงที่มาแก้แค้นเจ้านายด้วยการจับเขียนฟิควายก็ได้ /ใช่ที่ไหนละว้อย!

อนึ่ง ภาพประกอบรอบนี้เป็นความบังเอิญลงล็อคเล็กน้อย (ขำ) ส่วนสีที่เห็นคือเป็นภาคบังคับจากพาเล็ตต์ เสี่ยวเกอเลยต้องใส่เสื้อเชิร์ตชมพูไป (ฮา) ว่าแต่...หวังเหมิงไปเอาภาพมาจากไหนน้า~ อิ

ปูลู สายวาดท่านไหนสนใจรีเควสฟิคกับหวังเหมิง♥ เชิญส่งภาพกันเข้ามาได้ที่ทวิตเตอร์นะค-------- /โดนท่านประธานอู๋ตบสลบด้วยพจนานุกรมก่อนจะพูดจบ

ฮา *โบกมือ* แซวเล่นค่ะ (แต่มาจริงก็ยินดีรับสินบน ←) อันที่จริงมีไอเดียอะไรอยากเสนอก็พูดคุยกันได้ในกล่องคอมเม้นต์นะคะ (หรือทางทวิตเตอร์ก็ย่อมได้ - ไม่สะดวกใจ DM มาก็โอเคค่ะ) เราอ่านทุกอันนั่นแหละค่ะ (เพราะมันมีน้อย ยังไงก็ได้อ่านครบ 5555+) มีอะไรอยากเห็นในชีวิตรักวัยรุ่นของนักเรียนมัธยมอีกก็บอกเล่าเจ็ดสิบกันได้นะคะ♥ อย่างที่บอก ไหนๆ ก็ AU ทั้งที อยากทำอะไรต้องทำให้คุ้มค่ะ ฮิ