[Daomu One-shot][瓶邪] Preview: Pre-wedding

"วันที่เรากลับไปลุยดันเจี้ยนทั้งหมดตั้งแต่ภาคแรกเพื่อถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง"

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Spoiler Warning**




เช้าวันหนึ่ง ขณะผมกำลังกินโจ๊ก วินาทีที่ส่งช้อนเข้าปาก นายอ้วนก็ถีบประตูเข้ามาพร้อมประกาศว่า "เราไปตระเวนถ่ายรูปบ่าวสาวให้พวกนายกันเถอะ"

ผมหันไปมองหน้าเขา...ช้อนยังคาในปาก ส่วนเมินโหยวผิงซดโจ๊กต่อแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย ผมค่อยๆ กลืนโจ๊กร้อนลวกคำนั้นลงคออย่างช้าๆ ก่อนจะดึงช้อนออก พลางเอ่ย "อะไรนะ"

"ก็ไอ้นั่น" นายอ้วนทำท่าชี้มือชี้ไม้ ผมยังคงทำหน้าสงสัย เขาส่งเสียงจิ๊ปาก ก่อนจะลากคอผมเข้าไปใกล้ ผมได้แต่มองโจ๊กในชามตาละห้อย ส่วนเมินโหยวผิงยังคงกินอย่างสงบ

"นายไม่คิดจะแต่งน้องเสี่ยวเกอเข้าบ้านเลยเหรอวะ...คุณชายอู๋ นี่มันใช้ไม่ได้เลยนะ"

"..." ผมพูดไม่ออก คือ แม่งพูดไม่ออกจริงๆ เกิดมาเป็นตัวเป็นตนเพิ่งเคยได้ยินคนบอกให้แต่งผู้ชายเข้าบ้าน ถ้าคนพูดไม่ใช่นายอ้วน ผมคงนึกอยากเอาปืนเฉาะกะโหลกหมอนั่นสักรูสองรูให้มีช่องไว้ให้สมองหายใจบ้าง

"ฉันจะแต่งเขาเข้าบ้านได้ยังไงกันวะ" ผมทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกใส่เขา

"ใครให้นายแต่งตามกฎหมายกัน แค่จัดงานเล็กๆ เชิญแค่คนรู้จักมาก็พอ นายคิดดูนะ ถึงน้องเสี่ยวเกอชีวิตนี้ไม่มีสมบัติติดตัว ไม่มีบ้านช่องให้กลับ แทบไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย แต่นายจะทำเขาเหมือนเป็นสามีเก็บไม่ได้นะ จัดงานให้มันเป็นชิ้นเป็นอันหน่อย ไม่ต้องถึงขั้นพิธีเป๊ะทุกอย่างก็ได้น่า"

"สามีเก็บพ่อง!" ผมหลุดด่านายอ้วนออกมา สมองหยุดทำงานถึงแค่ตรงนั้น กว่านี้เขาพูดอะไรผมไม่รับฟังแล้ว

"อะไร อย่าบอกนะว่าเป็นเมีย? ดูจากทรงแล้ว นายไม่มีทางอยู่รอดครบสามสิบสองมาถึงทุกวันนี้หรอก" เขาทำท่าจุ๊ปาก สีหน้ายียวนกวนเบื้องล่างเป็นอย่างยิ่ง

ผมถีบนายอ้วนเต็มแรงพลางด่าทอไปถึงบรรพบุรุษรุ่นที่สิบแปดของตระกูลหวังของเขา ตอนนี้รู้สึกว่าหน้าร้อนๆ สงสัยจะแดงก่ำแหงๆ

นายอ้วนกระแอมไอ ก่อนจะทำหน้าจริงจัง "ก่อนนี้เรามีแต่ออกไปคว่ำกรวย แทบไม่เคยทำอย่างอื่นเลย นายไม่คิดว่าควรจะสร้างความทรงจำดีๆ กับน้องเสี่ยวเกอไว้บ้างหรือยังไง"

"..." ผมเกาหัวขณะเหลือบมองเมินโหยวผิง เขากินโจ๊กหมดแล้ว กำลังนั่งเหม่อลอยเหมือนเดิม ผมหันกลับไปหานายอ้วนพลางเอ่ย "...มันจะดีเหรอ"

"งานมงคลมีอะไรไม่ดี เอาไว้เช้าจัดแบบจีน กลางคืนจัดแบบสากล...เดี๋ยวเสี่ยอ้วนคนนี้รับเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้นายเอง"

ผมอยากอ้าปากด่าว่าเจ้าสาวแม่นายสิ นี่ไม่รู้เขาเกิดไปฝึกกำลังภายในอะไรมาจนธาตุไฟเข้าแทรกลมปราณแตกซ่านหรือเปล่าถึงได้จู่ๆ มาบีบคอให้ผมแต่งงาน แต่เพราะรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะมีอารมณ์ด่าเขา จึงได้แต่ถอนหายใจแบบยอมแพ้

นายอ้วนหัวเราะร่าขณะตบบ่าผม "ไม่ต้องเขินไป เอาเป็นว่าเรามาจัดงานแต่งให้พวกนายกันดีกว่า ต้องคิดเรื่องแขกที่จะเชิญด้วย ญาติฝ่ายเจ้าบ่าว...ข้าม ของนายก็ไปจัดการเอา แต่อาสามนายนี่จะส่งบัตรเชิญยังไงดี...เอาเถอะ ไว้ค่อยคิด นอกนั้นก็พวกเพื่อนๆ"

ผมฟังนายอ้วนพล่ามแผนการแล้วอดยกมือนวดหัวคิ้วไม่ได้ ไอ้อ้วนนี่ต้องไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ๆ ฟังเขาพล่ามด้วยความหน่ายใจไปได้สักพัก เขาก็ทำท่าตบมือและสรุปออกมา "ก็ตามนี้ ไว้มาคิดกันอีกที ก่อนหน้านั้น เราไปเก็บภาพกันเถอะ"

"ภาพ? ภาพอะไร?" ผมขมวดคิ้ว

"ก็ถ่ายภาพบ่าวสาว ไอ้แบบที่ถ่ายกันก่อนงานแต่งสมัยนี้น่ะ" เขาเดาะลิ้น "เขาเรียกอะไรนะ ภาษาอังกฤษน่ะ"

"พรีเวดดิ้ง?" ผมเลิกคิ้ว นายอ้วนเออออห่อหมกกับผม "เออๆ นั่นแหละ...ไปถ่ายไอ้นั่นกันเถอะ"

ผมคิดเสียว่าไหนๆ ก็ตอบตกลงมาขนาดนี้แล้ว ถ่ายสักรูปสองรูปก็ไม่เป็นอะไร อย่างไรเสียผมกับเมินโหยวผิงก็มีรูปถ่ายร่วมกันไม่มากอยู่แล้ว พอตกลงใจได้ดังนั้นจึงถามว่า "ที่ไหน"

ทันทีที่หลุดคำถามนั้นออกไป นายอ้วนก็ยิ้มกริ่ม ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาปึกหนึ่ง แผ่นหน้าสุดเขียนว่า

"บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน"

...ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย




เรื่องราวหลังจากนั้น...

"เกิดเป็นเสี่ยอ้วนนี่ลำบากแท้ เป็นตากล้องแล้วยังต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวอีก"

ห่าเอ๊ย! นายยังจะมีหน้ามาบ่นอีก ผมสบถออกมาแบบห้ามไม่อยู่ขณะวิ่งสู้ฟัดหนีฝูงบ๊ะจ่าง ส่วนเมินโหยวผิงแม่งเหมือนกลับมาบ้านเก่า ลงสุสานได้ปุ๊บ แหงะดูอีกทีก็หายไปแล้ว นายอ้วนบ่นอยู่นั่นว่าเจ้าบ่าวหายไปแล้วจะทำยังไงดี...ส่วนผมไม่รู้จะบ่นกร่นด่าอะไรยังไงดีแล้ว

"ฮึ่ม มุมสวยๆ นี่มันหายากจริง...แต่ก่อนอื่นต้องหาเจ้าบ่าวให้เจอก่อน"

ฟังนายอ้วนแล้วละเหี่ยใจ ผมพยายามส่งกระแสจิตออกไปถึงเมินโหยวผิง...เสี่ยวเกอ ถ้านายชอบฉันจริง ช่วยหายตัวไปสักระยะแล้วค่อยกลับมานะ รอให้ไอ้อ้วนนี่หายบ้าก่อน

แต่น่าเสียดายที่เขาดันกลับมา ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ยอมรับหรอกว่าเขาไม่ชอบผมจริงน่ะ!

"นายหายไปไหนมา!" ...แล้วกลับมาทำบ้าอะไร หนีไปเร็ว! ประโยคที่เหลือผมได้แต่ตะโกนในใจ

"ไปจัดการข้างใน" เขาตอบเสียงทื่อ

"หือ โหย น้องเสี่ยวเกอเคลียร์ฝูงด้วงเรียบร้อย เยี่ยมมาก ไป เสี่ยวอู๋...ลงไปถ่ายข้างล่างกัน"

ผมแทบหงายเก๋ง ขณะกำลังจะอ้าปากด่าเมินโหยวผิง เขากลับจับมือผมและคลี่ยิ้มให้บางๆ "ไปกันเถอะ"

บัดซบ! หมดกัน เจอแบบนี้ผมจะไปปฏิเสธได้ยังไง

"เสี่ยวอู๋ อย่าทำท่าหมดเรี่ยวหมดแรงแบบนั้น เรายังต้องไปถ่ายอีกหลายที่นะ"

ผมแทบจะทำตาเหลือกใส่เขา อีก-หลาย-ที่ "จะบ้าเหรอ!"

แล้วหลังจากนั้นเขาก็ทำอย่างที่พูดจริงๆ เริ่มจากตำหนักของหลู่ซังหวัง ดำน้ำต่อไปที่ซีซา...ไปเรื่อยๆ จนถึงจุดสุดท้ายแห่งการผจญภัยในอดีตของทั้งผมและเมินโหยวผิง

สองปีแห่งการผจญภัยทั้งขึ้นเขาลงทะเลโดนนายอ้วนย่อทริปเหลือเพียงไม่กี่เดือน...ว่าแต่ ถ่ายภาพพรีเวดดิ้งบ้านแม่นายสิวะถ่ายกันเป็นเดือน บอกว่าถ่ายทำสารคดีเนชันแนลจีโอกราฟฟิกยังจะน่าเชื่อซะกว่า!

รู้งี้แม่งไม่น่าเชื่อไอ้อ้วนนี่เลย โว้ย! จะแต่งผู้ชายสักคนเข้าบ้าน ทำไมแม่งยุ่งยากลำบากขนาดนี้วะ!

+++

TBC
20/08/2014

Talk Time:

เรื่องนี้เป็นส่วนของเรื่องยาวที่เราตั้งใจจะไม่ลงในเน็ตค่ะ ตั้งใจจะเก็บเป็น Extra content ลงในรวมเล่มฟิคเท่านั้น (ถ้าได้ฤกษ์รวม) ฉะนั้นตรงนี้แค่พรีวิวไว้คร่าวๆ เน้ว่าจะมีอะไรบ้าง

ได้ไอเดียเรื่องนี้มาจากกระทู้ภาพพรีเวดดิ้งที่เกาหลี เห็นแล้วอยากทำพรีเวดดิ้งสุสานโบราณบ้าง

จริงๆ แค่อยากแซวเฉยๆ ไอ้ที่เหลือก็อย่าไปสนใจเรื่องความเป็นไปได้เลยนะคะ ฮา สติดีๆ ใครมันจะกลับไปลงดันเก่าๆ ที่เคยลงมาแล้วกัน พาตัวเองไปตายชัดๆ

...จริงๆ พรีเสร็จกระโดดไปเข้าหอเลยน่าจะดี *เอ๊ะ* มีพรีเวดดิ้งแล้วโพสต์เวดดิ้งเลย ไม่ทำรีเซิร์ชพิธีแต่งงานแล้ว *งอแง*