[Daomu One-shot][小花] Black

 

"Black" (#DMBJdaily)

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: - (小花 เสี่ยวฮัว)



พักนี้เซี่ยอวี่เฉินกำลังมีเรื่องลำบากใจบางอย่างที่ไม่สามารถบอกใครได้

เขาก้มหน้าดูจอโทรศัพท์ มันแสดงสัญลักษณ์ว่ามีสายเรียกเข้าจากโปรแกรมวีแชท พอกดรับก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งเอ่ยทักออกมา

"ฮัลโหล เสี่ยวฮัว นี่ฉันเองนะ"

เสียงที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์นั้นต่างจากตัวจริงเล็กน้อย แต่ถึงไม่ต้องมองชื่อ เซี่ยอวี่เฉินก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร บนโลกนี้มีคนที่เรียกเขาว่าเสี่ยวฮัวอยู่ไม่กี่คน

"หืม ฉันจำไม่ยักได้ว่าเคยรู้จักคนชื่อ 'ฉันเอง' ด้วย" เขาพูดใส่โทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงติดจะเนือยเล็กน้อย ได้ยินฝ่ายนั้นหลุดสบถงอแงอยู่สองสามคำก่อนพาบทสนทนาเข้าสู่เป้าหมายที่แท้จริง

และเช่นเดียวกับครั้งก่อนๆ ที่เซี่ยอวี่เฉินได้คุยกับผู้ชายคนนี้ เขาได้แต่ตอบรับไปพลางสะกดกลั้นไม่ให้ตัวเองเผลอถอนหายใจออกมาดังๆ

"ชีวิตนายนี่ลำบากจังนะ ก็ได้ อืม นายรอรับอยู่ที่นั่นแล้วกัน ...คร้าบ...คร้าบ ได้ตามนั้น ...นายคิดว่าฉันเป็นใครกันฮึ? จบเรื่องนี้แล้วนายรอรับใบเสร็จพ่วงค่าดอกเบี้ยได้เลย" คุยกันไม่นานก็จบธุระ อีกฝ่ายกดวางสายก่อนจะได้ยินคำอำลาตบท้ายของเขาอีกแล้ว เซี่ยอวี่เฉินเหยียดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่ามอบให้อีกฝ่ายหรือให้ตัวเขาเองกันแน่

อันที่จริงช่วงหลายปีหลัง หากอีกฝ่ายวางสายช้าลงสักสองสามอึดใจ ก็อาจได้ยินคำพูดประมาณ "ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ธุระประเภทนี้นายไปขอร้องคนอื่นแทนเถอะ" ออกจากปากเซี่ยอวี่เฉินไปนานแล้ว

ทุกคนที่รู้จักคุณชายเก้าบ้านเซี่ยต่างคิดว่าเขาเป็นพวกเลือดเย็น สนใจแต่เรื่องผลประโยชน์ ใช้คนเป็นตัวหมาก ลงมือโหดเหี้ยม ไร้ความผูกพันและไร้หัวใจ

เขาเองก็ยอมรับว่าตนคงเป็นคนเช่นนั้นจริง

หากอีกฝ่ายเป็นคนที่สนใจแต่การตักตวงประโยชน์จากเขา ปกติเซี่ยอวี่เฉินต้องจัดการให้มั่นใจไปแล้วว่าพวกเขาสองคนจะไม่มีวันได้พบกันอีก คุณชายเก้าเช่นเขาลงมือกับทุกสิ่งด้วยความเย็นชาเสมอ และเขาก็ควรทำเช่นนั้นกับคนในโทรศัพท์เมื่อครู่ด้วย

...แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้ทำ และนั่นก็ไม่เกี่ยวกับที่อีกฝ่ายมักไต่ถามสารทุกข์สุกดิบของเขาท้ายการสนทนาทุกครั้งแต่อย่างใด

เซี่ยอวี่เฉินเคยลองพิจารณาตัวเอง ข้อสันนิษฐานแรกคือนิสัยเปลี่ยนตามอายุที่มากขึ้น ทว่าเมื่อดูจากปฏิกิริยาของคนอื่นที่มีต่อตัวเขาแล้วก็พบว่าไม่ใช่สาเหตุนี้แน่นอน

ในสายตาผู้อื่น คุณชายเก้ายังคงน่าเกรงขามเหมือนเดิม บางคนเห็นเขาอันตรายมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

เขาลองใช้หลายวิธีในการหาคำตอบ ล้วนลงเอยอย่างเปล่าประโยชน์ทั้งสิ้น สุดท้ายเซี่ยอวี่เฉินจำต้องยอมรับว่าเขาอ่อนข้อให้ใครบางคนมากเกินไปอยู่คนเดียวจริงๆ

ปู่ของเขาพร่ำสอนลูกหลานเสมอว่าไม่ควรทำอะไรโดยไม่มีแผนสำรอง และเมื่อถึงเวลาที่อาจต้องสละบางสิ่งเพื่อให้แผนสำเร็จก็ห้ามเสียดาย เซี่ยอวี่เฉินเองก็ยึดหลักการนี้มาตลอด ทว่าเพื่อใครคนดังกล่าว มีหลายครั้งที่เขาถึงกับสละตัวเองไปเป็นแผนแรกแล้วให้อีกฝ่ายเป็นแผนสำรอง มาย้อนคิดทีไรก็รู้สึกว่าตัวเองคงบ้าไม่ก็โง่มาก

คุณชายเก้าแห่งบ้านเซี่ยคนปัจจุบันเป็นเจ้าบ้านเซี่ยคนสุดท้ายแล้ว หากเขาตาย บ้านสกุลเซี่ยแห่งเก้าสกุลคงถึงคราวล่มสลายอย่างแท้จริง

...กระนั้นเซี่ยอวี่เฉินก็ยังให้ใครคนดังกล่าวเป็นแผนสำรองของเขาทุกทีไป

เหตุการณ์บนหน้าผาที่เสฉวนปีนั้น คุณชายเก้าเช่นเขาได้ค้นพบตัวปัญหาคนหนึ่ง ทั้งทีรู้แก่ใจว่าเวลาอยู่กับเขา เจ้าตัวต้องคอยดูแลตัวเอง เพราะคนอย่างเจ้าบ้านเซี่ยสามารถปล่อยมือทอดทิ้งผู้อื่นได้เสมอ ไม่คาดคิดว่าเจ้าตัวกลับรับฟังด้วยอาการยอมรับซ้ำยังปฏิบัติกับเขาด้วยความสนิทใจเหมือนเดิม

เซี่ยอวี่เฉินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยอมรับกฎนี้ได้จริงๆ หรือแค่โง่พอจะเชื่อใจเขา

...ทว่าคงเป็นวันนั้นเองที่เจ้าบ้านเซี่ยเริ่มมีความคิดไม่อยากปล่อยมือจากคนตรงหน้า

บนโลกนี้เคยมีคนเรียกเขาว่าเสี่ยวฮัวอยู่บ้าง แต่วันเวลาล่วงเลยจนถึงปัจจุบัน คนที่ยังคงเรียกเขาเช่นนั้นกลับเหลือเพียงคนเดียวแล้ว ทุกครั้งที่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกเขาว่าเสี่ยวฮัวเหมือนสมัยก่อน เซี่ยอวี่เฉินถึงค่อยระลึกได้ว่าตัวเองก็เคยใช้ชีวิตเฉกเช่นคนปกติกับเขาเหมือนกัน มองในอีกแง่ อีกฝ่ายก็ไม่ต่างจากตัวแทนของชีวิตท่ามกลางแสงสว่างที่เขาถูกบังคับให้ละทิ้งไปตั้งแต่ยังเด็ก

"บางทีฉันก็อยากเป็นคนที่นายพยายามแทบตายเพื่อเอื้อมมือคว้าไว้บ้างเหมือนกันนะ" เซี่ยอวี่เฉินพูดกับโทรศัพท์ที่หน้าจอกลายเป็นสีดำไปนานแล้ว

"น่าเสียดาย...เห็นนายขยับมือว่าง ๆ นั่นมาขอความช่วยเหลือตรงหน้าทีไร รู้สึกตัวอีกที ก็ดันกลายเป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายพยายามแทบตายเพื่อคว้ามือนายไว้ รับมือกับนายนี่มันยุ่งยากจริงๆ" เซี่ยอวี่เฉินมองกระจกจอโทรศัพท์ที่กลายเป็นสีดำเพราะปิดพักการทำงานอยู่ เห็นรอยยิ้มตัวเองสะท้อนจางๆ จากบนนั้นอยู่พักใหญ่แล้ว

สำหรับคนไร้หัวใจแบบเขา คำพูดบางคำ ไม่จำเป็นต้องส่งถึงผู้รับ แค่ผู้พูดได้เอ่ยออกมาดังๆ ให้ตัวเองได้ยินก็เพียงพอ

+++

END
05/05/2015

#dmbjdaily 113 days left : Black



Talk Time:

มีความคิดชั่ววูบว่าอยากแต่งพาร์ทเสี่ยวฮัวบ้างค่ะ ตอนแรกว่าจะแต่งแบบพาร์ท Pink ที่เป็นมุมมองเสี่ยวฮัว แต่แค่ขึ้นย่อหน้าที่ 2 ก็หลุดเส้นทางไปไกลแล้วววว โฮฮฮฮฮฮฮ *ร้องไห้หนักมาก*

แน่นอนว่าฟิคด้านบนก็กาวหนักมากเช่นกันค่ะ แฮ่กกกก

เรามองว่าเสี่ยวฮัวให้ความสำคัญกับอู๋เสียยิ่งกว่าความรักหรือเป็นคนที่รัก แบบเดียวกับที่อู๋เสียบอกว่าเข้าใจเสี่ยวฮัวเพราะมีพื้นฐานเดียวกัน เราคิดว่าเสี่ยวฮัวเองก็มองเห็นตัวเองในตัวอู๋เสียเหมือนกัน แต่เป็น 'เสี่ยวฮัว' ที่โตมาแบบเด็กปกติ ไม่ต้องมาคลุกโคลนในโลกเบื้องหลังแห่งนั้น

ตอนเล่ม 8 เราอ่านแล้วรู้สึกว่าเสี่ยวฮัวเสียใจลึกๆ เหมือนกันที่ตัวเองต้องกลายมาเป็นคนแบบนี้ แต่เพราะสายไปที่จะเสียดายแล้ว แถมยังไม่มีทางเลือกอื่น ดังนั้นก็ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นคุณชายเก้าแบบในปัจจุบัน ออกแนว 'ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ไอ้ที่เป็นมันก็เป็นไปแล้ว คิดมากไปก็เสียเวลาทำมาหากินเปล่าๆ ช่างมันเถอะ'

พอได้เจออู๋เสียที่เหมือนจะเป็นร่าง as if ของตัวเอง (ก๊าก) ก็เลยอยากปกป้องขึ้นมา เพราะสมัยก่อนไม่มีความสามารถมากพอก็เลยต้องปล่อยให้ตัวเองตายลงไป ตอนนี้ตัวเองมีความสามารถพอช่วยได้แล้ว ไม่มีใครบังคับให้มาทำอะไรแล้ว เสี่ยวฮัวก็เลยอยากปกป้องความไร้เดียงสานั่นให้ถึงที่สุด ชดเชยกับที่เคยปล่อยมือให้ตัวเองในอดีตตายไปกับมือ อะไรแบบนั้นอะค่ะ โฮฮฮฮฮฮ #เมากาวหนักมาก #มโนหนักมาก


มโนหนักและถังกาว
ด้วง L.