[Daomu One-shot][瓶邪] Stay

 

"Stay" (#DMBJdaily)

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย



**(a little bit) Spoiler Warning**




ข้างนอกเกิดฝนฟ้าคะนองหนัก ฟ้าร้องสลับฟ้าแลบ เสียงหยดน้ำสาดซัดดังปะปนกันต่อเนื่องตลอดคืน

ยิ่งตกดึก พายุยิ่งกราดเกรี้ยว ทั่วผืนฟ้ายิ่งแผดเสียงหนักอย่างไม่มีทีท่าจะราลง อากุ้ยบอกว่าหน้าฝนที่ปาหน่ายฝนตกชุก ตกครั้งหนึ่งตกหนักและยาวนาน และหลังจากฝนตกครั้งใหญ่ไม่กี่วัน มักจะมีฝนฟ้าคะนองตามมาอีกระลอกให้คอยระวังไว้

ตลอดการพักค้างแรมที่ปาหน่ายในเรือนไม้รับแขกของอากุ้ย อู๋เสียเลือกนอนที่นอนริมนอกสุดใกล้หน้าต่างตลอดมา เพราะเป็นจุดที่อากาศถ่ายเทดีที่สุด คุณชายอย่างเขาไม่ค่อยทนต่ออากาศร้อนชื้นในป่าเขาแบบนี้ นอนไปสักพักก็บ่นร้อน ขยับตัวยุกยิกไปเรื่อย นายอ้วนจึงตัดปัญหาด้วยการตามใจมิตรสหายท่านนี้ ทั้งยังสนับสนุนด้วยการถีบให้เขาไปนอนริมหน้าต่างไกลๆ ฟูกที่เหลือของเพื่อนด้วย

อาจะเป็นเพราะอู๋เสียไม่คุ้นกับที่นอนในชนบท พออากาศแปรปรวนจึงนอนกระสับกระส่ายมากเป็นพิเศษ หนักเข้าก็นอนดิ้นไม่รู้ตัว ย้ายตัวเองไปนอนที่ระเบียง จวนเจียนจะกลิ้งตกเรือนใต้ถุนสูงได้หากไม่มีประตูไม้ซี่โปร่งกั้นเอาไว้

นอนไม่เป็นท่าอยู่เช่นนั้น กว่าจะรู้ตัวก็ค่อนคืน ตอนที่ห่าฝนถล่มลงมาจากฟากฟ้า ละอองน้ำโปรยปรายจากหลังคาพัดเข้ามาในเรือนไม้ ฟ้าผ่าลั่นเปรี้ยง ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก กระเด้งตัวจากท่านอนไม่เป็นท่าในพรวดเดียว

พอสะดุ้งตื่นแล้วก็บ่นเสียงดัง "เชี่ย! ฝนตกฟ้าร้อง บ้านทั้งหลังแม่งร้องแอดๆ ยังกับจะพังลงมาอยู่รอมร่อ พวกนายนอนหลับลงไปได้ยังไงกัน!"

บ่นเสร็จแล้วก็หอบหมอนผ้าห่มที่กระจัดกระจายของตัวเองกลับมายืนตรงหน้าที่นอนของเพื่อนทั้งสอง

ในตอนนั้นเอง อู๋เสียถึงเพิ่งเห็นว่ามีคนคนหนึ่งไม่ได้นอนหลับอยู่

"อ้าว ฉันทำให้นายตื่นเหรอ" ชายหนุ่มถาม พลางขยี้ตามองคู่สนทนาในความมืดอย่างง่วงงุน

เพราะข้างนอกมีฟ้าแลบแปลบปลาบแทบจะตลอดเวลา ต่างคนต่างมองเห็นกันไม่ยาก อีกฝ่ายส่ายหน้า ไม่พูดไม่จาดังเช่นปกติ อู๋เสียพยักหน้ารับรู้อย่างไม่ถือสาอะไร เกาหลังคอสองสามทีก่อนจะยกเท้าเขี่ยนายอ้วนที่นอนหลับเป็นตายแล้วสั่งให้หลบ

"เฮ้ย ไอ้อ้วน ขยับไป เชี่ยนี่แม่งถีบกูแน่ๆ" น้ำเสียงของคุณชายน้อยวางอำนาจเอาแต่ใจ คล้ายหงุดหงิดที่ตื่นขึ้นมากลางคันผสมกับความอยากนอน จึงไม่มีอารมณ์มาเกรงใจกันนัก

นายอ้วนกรนยังคงกรนไม่รู้เรื่องรู้ราว เสียงดังพอแข่งกับฟ้าคำรามข้างนอกได้อย่างสูสี

อู๋เสียเห็นนายอ้วนไม่ได้ยินและไม่มีทีท่าว่าจะขยับ จึงถือวิสาสะถีบร่างอ้วนนั้นเต็มเท้า ใช้แรงผลักร่างใหญ่โตให้ขยับแหวกออก สร้างพื้นที่ตรงกลางระหว่างนายอ้วนกับอีกคนที่ยังไม่หลับอย่างลำบากยากเย็น

เห็นนายอ้วนไม่ยอมขยับ อีกคนที่ยังไม่หลับจึงลุกขึ้น ตั้งใจจะยกพื้นที่ของตนให้แทน แต่อู๋เสียกลับคว้าแขนเขาไว้ พูดว่า "เสี่ยวเกอ นายห้ามไป นอนตรงนี้แหละ ฉันจะนอนตรงกลาง"

ชายผู้เงียบงันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ สักพักจึงพยักหน้า แล้วเอนตัวลงนอนหันหลังให้ผู้มาใหม่

พอทุกอย่างเป็นดั่งใจแล้ว คุณชายน้อยก็จัดแจงเอาหมอนวาง เอาผ้าห่มปู ยึดพื้นที่แคบๆ ตรงกลางระหว่างคนสองคนเป็นที่ของตัวเอง

จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนตรงกลาง

บรรยากาศในห้องนอนของคนสามคนเงียบสงัด ก่อนที่ฟ้าข้างนอกจะผ่าโครมใหญ่ ต่อด้วยเสียงโครมครืนถี่รัวดังเข้ามาถึงในห้อง ดูท่าพายุฝนฟ้าคะนองคืนนี้จะไม่สงบลงง่ายๆ

คุณชายสกุลอู๋เอาผ้าห่มคลุมหัวมุดโปงนอนอย่างไม่รู้ไม่ชี้

"นายเองก็รีบนอนได้แล้วเสี่ยวเกอ เลิกคิดมากได้แล้ว เดี๋ยวต้องขึ้นเขาไปตรวจสอบทะเลสาบตรงนั้นอีกที ยังไม่รู้จะเจออะไร นอนเอาแรงตอนที่นอนได้ไว้เถอะ" ชายหนุ่มพูดอู้อี้ออกมาจากใต้ผ้าห่ม

อีกคนพยักหน้า ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เห็นคำตอบของเขา

บัดนี้คนที่นอนข้างๆ เขาคืออู๋เสีย ถัดออกไปอีกเป็นนายอ้วนที่นอนกรนสั่นฟ้าสะเทือนดิน

เสียงโครมครามยังคงคำรามถี่รัว ฟ้าฝนคล้ายมีจังหวะของตัวเอง

อู๋เสียบ่นว่าพวกเขานอนหลับลงได้อย่างไรในสภาพอากาศเช่นนี้

เขาเองก็อยากรู้เช่นกัน ว่าจะหลับลงได้อย่างไร เมื่ออยู่ๆ "คนพิเศษ" ก็มานอนอยู่ใกล้ๆ

ฟ้าฝนคล้ายมีจังหวะของตัวเอง ยากที่จะควบคุมจริงๆ

+++

END
12/06/2015

#dmbjdaily 68 days left : Special



Talk Time:

เอาเวลาที่ควรปั่นของลงงานโอนลี่มาเขียน #DMBJdaily อ่ะ *เขิง*

มิใช่ สเตย์รัดหน้าท้อง มิใช่สเตย์ไนท์ แต่มันคือสเตย์ที่แปลว่าพักอาศัย หรือคงอยู่ ค่ะ จริงๆ อยากใช้ชื่ออื่น แต่เดี๋ยวมันจะสปอยล์ อุวะฮะฮ่า

ความคิดเบื้องหลังยังมีอีกเยอะ แต่เหมือนจะสื่อได้ไม่หมดเท่าที่คิด ฮือ ไม่เป็นไร เก็บกลับไปรียูสเรื่องหน้า *แค่กค่อก*

ด้วยรัก จากด้วง M.