[Daomu Fan-fiction][AU Restart] Forget 06: ลืมเลือน

"Forget - ลืมเลือน-"

06: ลืมเลือน 

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย) & 二环 เอ้อร์หวน (อู๋เอ้อร์ไป๋xเซี่ยเหลียนหวน)

ตอนก่อนหน้า: ตอนที่ 1 || ตอนที่ 2 || ตอนที่ 3 || ตอนที่ 4 || ตอนที่ 5


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**


เฟิ่งหวงเผาร่างตนเองเพื่อถือกำเนิดใหม่ แต่มนุษย์ที่น่าสงสารกลับถูกไฟคลอก...โง่งมนัก

คำพูดประโยคสุดท้ายของอาเซี่ยยังติดหู

มีทั้งเฟิ่งหวง (นกฟินิกซ์) ทั้งฉีหลิน (กิเลน)...ต่อไปจะมีอะไรออกมาอีกหรือเปล่านะ ผมคิดอย่างเลื่อนลอย

หลังกลับมาจากบ้านอารองและอาเซี่ย ผมสั่งให้ลูกน้องตั้งสำรับ คราวนี้เสี่ยวเกอยอมกินแต่โดยดี ดูเหมือนคำพูดของอาเซี่ยจะเปลี่ยนท่าทีของเขา ผมรู้สึกว่าก่อนหน้านี้เขาหมดความต้องการในการดำรงชีวิต แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ

ทำไม? คำถามนี้ผมไม่รู้จะเอาไปถามใคร ได้แต่เก็บไว้ในใจต่อไป

เมื่อกินเรียบร้อยผมก็บอกหวังเหมิงให้จัดการหาอาจารย์มาสักคนเพื่อทดสอบความรู้ของเจ้าหนูนี่ ไหนๆ ก็ต้องเลี้ยงดูแล้ว ควรจัดการเรื่องการศึกษาของเขาด้วย

ระหว่างรอคน ผมจึงบอกเขา "ฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่ อันที่จริงไม่รู้ว่านายเป็นใครมาจากไหนด้วยซ้ำ แต่อยากให้รู้ไว้ ตอนนี้นายอยู่กับฉัน บ้านนี่เป็นบ้านฉัน ข้าวก็กินข้าวฉัน ฉะนั้นอย่างน้อยก็ควรฟังฉันบ้าง"

เขาพยักหน้า ผมเริ่มเห็นสัญญาณแห่งการเปลี่ยนแปลงที่ดีจึงเริ่มใจชื้น ออกปากถามต่อ "นายพูดได้ไหม"

เสี่ยวเกอยังคงพยักหน้าอีกครั้ง คราวนี้ผมประหลาดใจเล็กน้อย "ทำไมไม่พูด พูดให้ฉันฟังได้ไหม"

เขานิ่งไป ก่อนส่ายหัว ผมรู้สึกว่าในขมับมันปวดตุ้บๆ ไปหมด ท้ายสุดจึงยื่นคำขาด "เอางี้ นายพูดให้ฉันฟังประโยคหนึ่ง แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก"

"อู๋เสีย" ผมสะดุ้งโหยง เสียงของเสี่ยวเกอเหมือนเด็กทั่วๆ ไป เพียงแต่ ผมไม่คิดว่าคำแรกที่เขาเปิดปากจะเป็นชื่อของผม ตอนแรกผมนึกสงสัยว่าตัวเองยังไม่ได้แนะนำตัว แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนนี้อาเซี่ยเรียกผมอยู่หลายครั้ง จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ทว่าเสียงของเขา...ลักษณะการทอดหางเสียงเล็กน้อย ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

...รู้สึก ปวดหัว

ผมนิ่วหน้า เสี่ยวเกอเพียงมองผมนิ่งๆ ครู่หนึ่ง ก่อนขยับตัวเข้ามาใกล้ เอ่ยอย่างเชื่องช้า

"...อย่าจดจำฉัน"

คราวนี้ผมรู้สึกว่าตนเองกำลังจะวูบไป

ผู้ชายคนหนึ่ง ผมมองหน้าของเขาได้ไม่ชัด แต่เขายื่นมือมาแตะหน้าผากของผม จากนั้นผมก็ปวด...ปวดไปหมด ปวดเหมือนจะตาย

...ห้ามลืมนะ! ผมได้ยินเสียงของตัวเองกรีดร้อง

ภาพมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมอง แต่ส่วนใหญ่เป็นเหตุการณ์ไม่ปะติดปะต่อ...มีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง...อะไรสักอย่าง

ท้ายสุดความทรงจำมีเพียงข้อมือผมที่ท่วมไปด้วยเลือด...นิ้วนั่น สัมผัสคล้ายยังแตะบนหน้าผากของผม เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับเรื่องชวนให้หัวใจแทบหยุดเต้น

สองนิ้วนั่น ยาวกว่านิ้วของคนทั่วไป!

เขาเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผม กระซิบเสียงทุ้มเนิบข้างหู...

xxx

"เจ้านาย!"

"!" ผมกะพริบตา รู้สึกภาพตรงหน้าพร่าเลือน ที่แท้แล้วเกิดอะไรขึ้น

หวังเหมิงทำหน้าตาตื่น ผมแตะใบหน้าของตนเองที่ชื้นเล็กน้อย...น้ำตา?

"เจ้า เจ้า...เจ้านายครับ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไร" ผมเอื้อมมือไปผลักใบหน้าของอีกฝ่ายที่เข้ามาเสียใกล้ ครั้นมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นร่างของเสี่ยวเกอแล้ว "เจ้าหนูล่ะ?"

"กะ ก็ ก็เจ้านายบอกให้ผมเรียกอาจารย์มาทดสอบความรู้เขา ตะ ตอนนี้ก็เลย..." หวังเหมิงตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ผมโบกมือเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นก็ไล่เขาไปทำงาน หมอนั่นมองผมด้วยสายตาเป็นกังวลไม่ยอมไปสักที สุดท้ายต้องเตะตูดไล่ถึงจะยอม

เมื่ออยู่เพียงลำพัง ผมเช็ดคราบน้ำตาจนหมด ก่อนเลื่อนสายตาไปยังส่วนผิวเนื้อใต้แขนเสื้อที่ร่นลงเล็กน้อย

ที่ข้อมือของผมมีแผลเป็นอยู่ชุดหนึ่ง มันเป็นรอยกรีดไขว้ไปมามองไม่รู้เรื่อง ผมเองก็จำไม่ได้ว่าได้แผลนี้มาได้ยังไง ครั้นถามคุณพ่อและพวกอาๆ พวกเขาต่างก็บอกว่าผมเล่นซน นึกอยากทดลองมีดหรืออย่างไรไม่รู้ กรีดตัวเองวุ่นวาย คุณพ่อแทบเป็นลมตายตอนได้เห็น

"อึ้ก..." ผมรู้สึกได้ถึงอาการปวดตุ้บๆ ในหัวขณะไล้ปลายนิ้วไปบนรอยแผลเป็น

อันที่จริงผมในเวลานั้นไม่รู้ถึงความหมายแท้จริงและความสำคัญของของรอยพวกนี้เลยสักนิด เดิมทีผมเป็นคนกรีดเอง แต่ถูกใครบางคนกรีดรอยยาวคาดทับ ทำลายความหมายที่แท้จริงของมันไป

รอยแผลพวกนี้ แท้จริงแล้วเป็นอักษรสามตัว

'จาง' 'ฉี่' 'หลิง'

xxx

นานมาแล้ว มีเด็กคนหนึ่งเคยกล่าวไว้ ต่อให้เริ่มต้นใหม่อีกกี่ครั้ง ก็จะคงความรู้สึก 'รัก' เอาไว้ทุกครั้ง

'พี่ชายจาง ผมจะไม่ลืมคุณ'

ถึงตรงหน้าคือกองไฟ มือคู่นั้นก็พร้อมจะยื่นไปสัมผัส แม้สุดท้ายกลายเป็นเพียงเถ้าธุลี

'จางฉี่หลิง ผมจะไม่ลืมคุณ!' 

...ช่างโง่งมนัก

'อู๋เสีย...อย่าจดจำฉัน'

+++

TBC
05/01/2015