[Daomu Fan-fiction][AU Restart] Forget 01: สินค้า

"Forget - ลืมเลือน-"

01: สินค้า 

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**



...สินค้าถูกขโมย แต่จับคนร้ายได้แล้ว

ตอนที่ลูกน้องแจ้งแบบนั้น ผมก็รู้สึกได้ถึงความยุ่งยาก ผมแม้เป็นคนขี้เบื่อ ชมชอบเรื่องใหม่ๆ แต่รำคาญความยุ่งยาก ถึงกระนั้นไม่ไปจัดการก็ไม่ได้

ผมและลูกน้องเดินเข้าไปในห้องที่มีสภาพเละเทะ ชายคนหนึ่งถูกจับมัดเอาไว้ ใบหน้าบวมปูด ดูท่าหมอนี่คือหัวหน้าโจรปล้นสินค้าของผมไป ผมมองหน้าลูกน้อง พลางกะพริบตา "ไหนล่ะสินค้า?"

พวกเขาทำหน้าอึกอัก ก่อนชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง ผมแทบสำลักบุหรี่ที่คาบไว้ในปาก

'สินค้า' ที่ว่าเป็นเด็กชายคนหนึ่ง เขายืนเงียบๆ กลมกลืนกับบรรยากาศจนผมไม่ทันสังเกตถึงตัวตนของเขา ประเมินผ่านๆ แล้วน่าจะอายุไม่เกินสิบปี กะด้วยสายตาน่าจะสูงเลยเอวผมมาหน่อย เส้นผมสีดำยาว ที่สะดุดตาคือใบหน้าไร้อารมณ์ราวกับเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวหนึ่ง ดวงตาดำขลับคู่นั้นว่างเปล่าชวนให้ขนลุกขนพอง

"นายล้อฉันเล่นอยู่หรือไง" น้ำเสียงผมแม้จะสงบ แต่ในใจกลับแตกตื่น ลอบด่าทอคนส่งสินค้ามาให้ผม...นี่อาของผมกำลังค้ามนุษย์อยู่หรือไง

ผมเดินเข้าไปใกล้เด็กคนดังกล่าว นอกจากใบหน้าสะดุดตาพอให้มีตาเฒ่ายายเฒ่าซื้อไปบำเรอกามแล้ว ผมก็ไม่เห็นคุณลักษณะเด่นอื่นใด "เจ้าหนูนี่มีอะไรดี"

ว่าแล้วผมก็เดินกลับไปใช้ขาเขี่ยเจ้าโจรกระจอกนั่น จากนั้นก็ถาม "เดี๋ยวนี้ตกต่ำขนาดลักพาตัวเด็กแล้วหรือไง"

"ไม่ใช่ เด็กคนนั้นพิเศษกว่าที่คุณคิด เขา เขา แค่เลือด...แค่เลือดของเขาสามารถต้านทานพิษและแมลงได้ทุกชนิด"

ผมฟังเขาจบ ปรบมือสองทีและร้องชมว่าวิเศษ ก่อนถามเสียงเรียบ "สรุปเจ้าหนูนี่เป็นยากันยุงแบบใหม่หรือไง?"

ไอ้หมอนั่นทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ "คุณอู๋ คุณไม่เข้าใจ นี่คือเลือดกิเลน มันมีสรรพคุณวิเศษมากมาย ต้านพิษ ต้านแมลง เหล่าปีศาจล้วนหวั่นเกรง...แล้วยังมี..."

ผมพยักหน้าหงึกๆ ไปเรื่อยๆ อันที่จริงหมดความสนใจจะฟังไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สายตาจับจ้องที่เด็กชายคนดังกล่าวสลับกับนายคนที่พยายามอวดสรรพคุณ จากนั้นก็โบกมือให้ลูกน้องเอาตัวเขาออกไป ส่วนตัวเองก็กดโทรศัพท์หาคนที่ส่งของมาให้

"มีอะไรไอ้หลานชาย ได้รับของแล้วใช่ไหม" ปลายสายถามผมด้วยน้ำเสียงเริงรื่น

"ตกลงอาส่งเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาให้ผม?"

"ใช่แล้ว มีอะไร" ...มีอะไรงั้นเหรอ ผมได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้ ก่อนถามเสียงเรียบ

"แล้วอาส่งมาให้ผมทำไม"

คราวนี้อาสามกระแอมไอ ก่อนเอ่ยสั้นๆ "นี่เป็นเจ้าบ่าวของแก"

"หา" ผมยกหูโทรศัพท์ออก ทำท่าแคะหูสองสามครั้ง ก่อนแนบโทรศัพท์เข้าที่หูอีกรอบ จากนั้นก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มนวล "ผมฟังผิดใช่ไหม อาส่งเด็กคนนี้มาเป็นบ่าวไพร่?"

"ไม่ใช่บ่าวไพร่ แต่เป็นเจ้าบ่าว" อาสามย้ำอีกรอบ ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มทะมึนขึ้นมา

"อาจะล้อเล่นก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย...เจ้าบ่าวเนี่ยนะ!"

"ฉันไม่ได้ล้อแกเล่น คืองี้นะ ไอ้หลานชาย ตระกูลอู๋ของเราเนี่ย ก่อนนี้ไปทำสัญญากับเทพเจ้ากิเลนไว้ว่าจะยกลูกคนหนึ่งให้แต่งงานกับลูกหลานที่สืบเชื้อสายของท่าน หากไม่ทำเช่นนั้นบ้านเมืองจะเกิดคราวเคราะห์ ฟ้าฝนตกต้องไม่ตรงฤดูกาล..."

"บ้านเราไม่ได้ทำนา แล้งแล้วเกี่ยวอะไรกับเรา" ผมเอ่ยเสียงเนิบๆ ขัดคอก่อนจะไปไกลกว่านี้ บทอาผมจะเฉไฉก็พล่ามไปได้เรื่อยๆ จริงๆ

"บ๊ะ ไอ้เด็กนี่ อย่าดูถูกข้าวที่แกกินทุกวันนี้ ถ้าเกิดภัยแล้งคิดว่าใครจะ..." อาสามพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว แต่ผมรีบเบรกไว้ก่อน "อาเลิกเล่นลิ้นได้แล้ว..."

"เอาเป็นว่าแกแต่งกับเขา จบ...เชิญเลี้ยงดูเจ้าบ่าวตามสบาย อยากให้โตมาแบบไหนก็แล้วแต่แก" ว่าแล้วอาสามก็วางสายไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร ครั้นโทรไปหาอีกครั้งตาแก่สมควรตายนั่นก็ปิดเครื่องหนีไปแล้ว

...ผมหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง จากนั้นก็ถอนหายใจก่อนหันไปหาลูกน้อง "หวังเหมิง สนใจเลี้ยงเด็กไหม"

"...ผมมีแฟนแล้ว ไม่ต้องการเจ้าบ่าวแล้ว" หมอนั่นรีบปฏิเสธทำเอาผมฉุนกึก ก่อนนี้ตอนคุยโทรศัพท์ไม่น่าหลุดคำว่าเจ้าบ่าวออกไปเลยจริงๆ

"ใครจะให้เป็นเจ้าบ่าวกัน แค่เอาไปเลี้ยงเฉยๆ"

"ผมเลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลย จะให้ผมเลี้ยงเด็ก? ไล่ผมออกเถอะ" ลูกน้องหมายเลขหนึ่งยื่นคำขาด ผมถอนใจ ก่อนมองไปที่เจ้าหนูนั่นอีกครั้ง

"นายชื่ออะไร"

เขาไม่ตอบผม

"เฮ้...พี่ชายน้อย นายเข้าใจที่ฉันพูดไหมเนี่ย" ผมพยายามพูดด้วยเสียงอ่อนลง แต่เขาก็ยังอยู่เฉย มองผมนิ่งๆ ไม่เอ่ยคำ ผมถอนหายใจอีกรอบให้กับตัวเอง

เรื่องยุ่งยากหนอ...เรื่องยุ่งยาก

+++

TBC
20/12/2014