[Daomu Fan-fiction][瓶邪] Preview: hair 2

 

"hair"
ตอนที่ 2

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)
Note: เป็นพรีวิวของเรื่องยาวที่จะลงในเล่มค่ะ จะลงบนเว็บเฉพาะครึ่งแรกของเรื่องเท่านั้น ถ้าไม่กลัวค้างก็อ่านต่อได้เลยจ้ะ

ตอนก่อนหน้า: ตอนที่ 1

**Spoiler Warning**




เมื่อคืนผมนอนไม่พอ...เพราะนายอ้วนคนเดียว

อ้อ ไม่สิ ไอ้โล้นฉู่เกอนั่นก็เป็นสาเหตุด้วย

เรื่องมีอยู่ว่าพวกนายอ้วนกับเมินโหยวผิงแวะมาหาผม ตามแผนการคร่าวๆ คือมารวมพลที่หังโจวสองสามวันก่อนจะไปปาหน่ายพร้อมกัน

นายอ้วนตบอกกล่าวว่า ถึงคราวนี้เราแค่จะไปสืบหาภูมิหลังของเมินโหยวผิง ไม่ได้ไปคว่ำกรวย แต่ก็ยังมีของที่ต้องเตรียมไว้ก่อนเพื่อความรอบคอบ เขาจึงใช้ร้านของผมเสมือนที่พักกระเป๋า ทิ้งสัมภาระเรือพ่วงตัวถ่วงเอาไว้ ส่วนตัวเขาจะออกไปซื้อของพร้อมถือโอกาสพบปะเพิ่มพันธมิตรทางการค้าหน้าด่านทางใต้ แต่ดูจากข้าวของที่เขาหมั่นมากองทิ้งไว้ที่ร้าน กวาดตามองรอบเดียวก็รู้ว่าเขาแค่ออกไปเที่ยวระเริงในหังโจวตัวปลิวมากกว่า

เมื่อคืนนายอ้วนกลับมาพร้อมเครื่องยาตุ๋นห่อใหญ่ บอกว่าจะทำต้มเห็ดอะไรสักอย่าง ชื่อเมนูไม่คุ้น ชื่อเห็ดก็ไม่คุ้น อร่อยก็จริงแต่แม่งทำให้ท้องอืด ท้องอืดแล้วก็นอนไม่หลับ กว่าจะข่มตานอนได้ก็ค่อนคืน หลับก็หลับไม่สนิท ตามมาด้วยฝันร้าย

แม่ง ฝันว่าเมินโหยวผิงเป็นผีแม่ย่าจะมาทำมิดีมิร้ายผม บ้าบอห่าฮี้หมีแพนด้าที่สุด แถมเรื่องก็จบลงแบบสยองขวัญสุดขั้ว คือคลื่นเส้นผมหมอนั่นเป็นยวงทะลวงเข้ามาทางปากผม มาครบทั้งความรู้สึกและสัมผัสอย่างไม่รู้แม่งจะ HD ไปหาอะไร ตอนที่ผิวสัมผัสของกองเส้นผมดำลื่นหยุบหยึยอัดเข้ามาเต็มช่องปาก แข่งกันไต่พันลงคอหอยเหมือนสิ่งมีชีวิตนี่แหละที่โคตรจะสะเทือนขวัญยิ่งกว่าเนื้อหาส่วนที่ฝันเห็นเมินโหยวผิงโป๊เปลือยเป็นผีแม่ย่า

ผมถึงกับแหกปากร้องลั่นตอนที่สะดุ้งตื่น รู้สึกขนลุกขนพองเหมือนหนังทั้งตัวจะระเบิดกลับด้านออกมา รีบลุกไปแปรงฟันกลั้วปาก หยิบผิดหยิบถูกเกือบเอาน้ำยาซักผ้ามากลั้วคอ หวิดได้ไปฟอกไตด้วยเหตุผลที่อายไปชั่วลูกชั่วหลาน (ไอ้ที่ว่ามีคนทนโรคคันไม่ได้ถึงขั้นฆ่าตัวตาย ท่าจะไม่ได้โกหก บางทีเรื่องจริงกับเรื่องเล่าก็ห่างกันแค่เส้นคั่นนิดเดียว) จากนั้นผมก็นอนไม่หลับอีกเลยตลอดคืน ให้นับกันตอนนี้ ตั้งแต่ตื่นมาก็บ้วนปากแปรงฟันไปห้ารอบแล้ว

แม่ง ต้องเพราะข้อมูลเรื่อง "อาคุน" ที่ไอ้จิ้งจอกโล้นฉู่เล่าให้ฟังวันก่อนแน่ๆ พอได้ยินว่าเป็นเมินโหยวผิงเวอร์ชั่นผมปล่อยกระเซิง สมองของผมซึ่งพักนี้ก็ขยันผลิตฝันร้ายมาให้บ่อยๆ อยู่แล้วคงหยิบข้อมูลใหม่มาจับแพะชนแกะจากตรงนั้น แต่ไม่รู้ผสมออกมาอีท่าไหนเหมือนกัน ออกมาได้ผีแม่ย่าตัวผู้ตราจางฉี่หลิงเสียอย่างนั้น เชี่ยแม่ง ไม่รู้ว่าผมควรเป็นฝ่ายขอโทษเขาหรือควรลากตัวเขามาขอโทษผมดี

คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกคันข้างในคอยุบๆ ยิบๆ ขึ้นมาอีกรอบ อาการคันคอแบบนี้ทรมานมาก อยากเกาแต่ก็เกาไม่ได้ ผมถอดแว่นตาออกนวดหว่างคิ้ว ตัดสินใจลุกไปแปรงฟันอีกหนเป็นรอบที่หกของวัน

ในตอนที่หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาใกล้เสร็จก็ได้ยินเสียงหวังเหมิงรับแขกที่หน้าร้าน ได้ยินเสียงเขาเชิญ "นายท่าน" ให้เข้ามานั่งรอด้านในอย่างนบนอบผิดปกติก็พอจะเดาได้ว่าเป็นใคร ไม่ผิดคาด เดินออกไปก็เห็นเมินโหยวผิงนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้เอนที่นั่งประจำของผมในร้านชั้นใน

"นายอ้วนล่ะ?" ผมถาม

"ไปเตรียมของ"

ผมพยักหน้า เหมือนเดิม ไประเริงเหมือนเดิม เอานายเรือพ่วงมาทิ้งไว้เหมือนเดิม ส่วนนายเรือพ่วงพอตอบคำถามเสร็จแล้วก็นั่งเหม่อเหมือนเดิม

ผมลากเก้าอี้มานั่ง เคาะนิ้วบนโต๊ะทำงานพลางเท้าคางมองเขาซึ่งนั่งทับที่ประจำของผมอยู่ตรงนั้น ภาพนี้ไม่คุ้นตา ปกติผมมักคุ้นกับภาพเมินโหยวผิงตอนอยู่ในกรวย หากพูดถึงเขา ผมจะนึกถึงเรื่องแนวภูตผีปีศาจหรือซากศพ นึกถึงสีหน้าของเขายามเจอปัญหาในสุสาน ณ จังหวะนั้นยิ่งเห็นร่องตรงระหว่างคิ้วชัด ยิ่งแสดงถึงปัญหาร้ายแรงที่ตามมา จนระยะหลัง เวลาที่บุกป่าฝ่าดงด้วยกันร่างกายผมมีปฏิกิริยาอัตโนมัติต่อหว่างคิ้วของเมินโหยวผิงไปเสียแล้ว

ส่วนเก้าอี้เอนหลังที่เขาใช้นั่งตัวตรงอยู่ (แม่งใช้ผิดวิธี! ดูหมิ่นศักดิ์ศรีเก้าอี้หวายของผมมาก) ปกติผมมักนั่งๆ นอนๆ อ่านสมุดบันทึกของปู่บนเก้าอี้ตัวนี้ ช่วงหน้าหนาวก็ใช้หลับสบาย หลับได้หลับดี วันไหนอากาศเป็นใจก็ลากออกไปข้างนอกนอนกระดิกเท้ามองทะเลสาบซีหู

เมินโหยวผิงที่ให้ความรู้สึกที่โคตรอันตราย กับเก้าอี้เอนหลังนั่งนอนโคตรสบาย พอจับมาอยู่รวมกันแล้วเป็นภาพสุดแสนจะไม่คุ้นตา มองไปแล้วรู้สึกเหมือนสิ่งที่เห็นเป็นแค่ความเพ้อเจ้อประการหนึ่ง ทำไมยอดฝีมือในกรวยถึงจะมานั่งเหม่อจุ้มปุกบนเก้าอี้เอนในร้านของผม ภาพนี้ช่างดูห่างไกลความจริงไม่ต่างจากความฝันเมื่อคืน

เสียแต่ว่านี่คือความเป็นจริง อีกทั้งสาเหตุที่เขามานั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่เหตุอันพึงประสงค์นัก เขาตามเหวินจิ่นเข้าไปในอุกกาบาต แล้วกลับออกมาคนเดียวในสภาพไร้ความทรงจำ เหวินจิ่นไม่กลับออกมา ตัวเขาเองก็จำอะไรไม่ได้ ช่วงเวลายาวนานหลายวันเมินโหยวผิงพบเจอกับอะไรในนั้น เป็นเรื่องที่นายอ้วนและผมสุดจะหยั่งรู้

ผมเหม่อไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีก็พบว่าเมินโหยวผิงกำลังหันมองมาทางผม สายตาว่างเปล่าล่องลอย ในทีแรกผมคิดว่าเขาสนใจแผ่นลอกลายบนชั้นที่อยู่ด้านหลังผม อย่างไรเขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในกรวยสุสานมาก่อน อาจมีความหลังกับของโบราณบางชิ้น ผมอาจช่วยเขาได้บ้าง กำลังว่าจะหันไปหยิบให้ แต่ดันมีอีกความคิดที่รบกวนผมมากกว่าผุดขึ้นแทรก ทำให้ลืมเรื่องแผ่นลอกลายทิ้งไปหมดสิ้น

ผม

ผมไอ้หมอนี่ยาวขึ้น...

มันไม่ใช่เรื่องอาถรรพ์ลี้ลับแต่ประการใด เมินโหยวผิงก็คนคนหนึ่ง แม้จะไม่เฒ่าไม่แก่ลง แต่ข้าวปลาก็ต้องกิน เส้นผมก็ต้องงอกยาวตามปกติ นับตั้งแต่กลับจากถ่ามู่ถัว เขานอนโรงพยาบาลก็เป็นเดือน ระหว่างนั้นถ้าผมไม่ยาวขึ้นเลยสิแปลก ว่าตามตรงคือผมของเขาตอนนี้ยาวพอจะทำทรงเดียวกับบรรดานักร้องไต้หวันที่กำลังนิยมกันอยู่ช่วงนี้ได้เลยทีเดียว คิดแล้วนึกถึงพานจื่อกับนายอ้วนขึ้นมา ตัดอาสามทิ้งไป ก็รวมตัวกันครบสี่คนได้พอดี

เมินโหยวผิงผมยาวแล้วดูดีถือเป็นเรื่องดี แต่ผมนี่แหละที่ตะขิดตะขวงใจ พอบังเอิญหันไปเห็นแล้วครั้งหนึ่ง มองผ่านครั้งต่อไปก็รู้สึกขัดหูขัดตาไปหมด ยิ่งเพิ่งผ่านความฝันเมื่อคืนมา มองหน้าไอ้หมอนี่ทีไรก็ขนลุกเกรียวไปถึงสันหลัง คันคอหอยยุบยิบจนอยากลุกไปบ้วนปากกลั้วคอทุกที

การเห็นหน้าคนๆ หนึ่งแล้วอยากบ้วนปาก คิดยังไงก็ไม่ใช่มารยาทที่ดี แม้เมินโหยวผิงคงไม่สนใจ แต่ผมจะปล่อยให้ความคิดเช่นนี้รบกวนจิตใจไม่ได้ ไม่ได้การแล้ว! ผมต้องทำอะไรสักอย่าง

ผมตบโต๊ะลุกขึ้น บอกกับเขา "เสี่ยวเกอ ผมนายยาวแล้ว นายควรไปตัดผมเสียหน่อย"

เขาขยับตัว เงยหน้ามองผมเล็กน้อย มือก็เอื้อมไปจับปลายผมตัวเอง ท่าทางเชื่องช้าครุ่นคิด ผมนึกหาเหตุผลดีๆ มาประกอบเพื่อกล่อมเมินโหยวผิง จะบอกเขาว่ากลับบ้านทั้งที ถ้าผมยาวรุงรัง เผื่อไปเจอญาติสนิทมิตรสหายในอดีตเข้าคนอื่นเขาจะจำไม่ได้เอา ก่อนหน้านี้ตอนผมเจอกับเขาครั้งแรกที่ร้านอาสาม ผมของเขาเคยสั้นกว่านี้ เพราะฉะนั้นก่อนจะกลับไปที่หมู่บ้านปาหน่ายควรตัดผมให้คล้ายเดิมที่สุดก่อน แต่คิดดูอีกที บอกให้ช่างโกนหัวเขาไปเลย แล้วอำว่าเขาหัวโล้นมาตั้งแต่แรกก็เข้าที

ระหว่างคิดไปก็เอามือแตะท้ายทอยตัวเองไป

เชี่ย...ผม

ช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ผมเองก็ไม่ได้เข้าร้านตัดผมเลย ความเหนื่อยล้าจากการบุกป่าฝ่าดงคราวนั้น ทำเอาผมกลายเป็นตัวขี้เกียจ ลืมดูแลตัวเองไปเสียสนิท

ผมยาวเร็วจนน่าหงุดหงิด แค่ปลายผมพันนิ้วได้รอบหนึ่งก็รู้สึกขยะแขยงหนังหัวตัวเองแล้ว อาการแบบนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ

"งั้นเราไปตัดผมด้วยกันทั้งคู่กัน" ผมตัดสินใจเช่นนั้น

จากนั้นก็สั่งให้หวังเหมิงดูแลร้าน บอกว่าจะไปตัดผมกับเพื่อน เขาถึงกับงอแง ท้วงว่าทีตัวเขาตอนเจอลูกค้าสาวๆ หรือน้องฉินไห่ถิงหลานเฒ่าไห่มาส่งของ ขอตัวไปเอาน้ำเสยผมเสริมหล่อสามนาทียังไม่ให้เลย พอเป็นเจ้านายนึกอยากไปในเวลางานก็ไป ...ไอ้ลูกน้องเชี่ยนี่ เดี๋ยวนี้เกรียนนัก ผมจึงใช้เสียงดุใส่หวังเหมิง บอกว่าผมจ้างมาให้เฝ้าร้าน ไม่ใช่ให้หาแฟน ถ้าอยากหาแฟนก็อย่ามาหาแฟนแถวนี้ ที่นี่สำหรับทำงาน อยากหามากนักให้ไปที่อื่น

หวังเหมิงอ้าปากจะเถียงสักพักก็ยอมแพ้เหมือนจนใจ พยักหน้าร้อง "คร้าบ" แล้วเอาคางเกยโต๊ะคอมพิวเตอร์ นั่งจิ้มเกมเรียงไพ่อะไรนั่นของเขาต่อ ผมนึกหมั่นไส้เจ้าลูกน้องจอมขี้เกียจแล้วยังติดเกมในใจ สักวันเอ็งต้องสายตาเสีย ขอแช่งให้สักวันเอ็งต้องอยู่กับแว่นตาไปชั่วชีวิต

ตอนผมเดินออกไป ไอ้บ้านี่ยังอุตส่าห์ร้องส่งผม "เจ้านายก็ระวังเตี่ยของเจ้านายจับได้ด้วยนะคร้าบ"

ระวัง? ...ระวังอะไร และระวังทำไมวะ? ผมหันไปมองเมินโหยวผิงที่เดินตามมาข้างหลัง เขาก็ไม่ได้ออกความเห็นใดดังเช่นปกติ ผมส่ายหน้าแล้วเกาหัวไม่เข้าใจ...เชี่ย!! เผลอไปจับโดนเส้นผมอีกแล้ว!

×××

TBC: Part 3

Talk Time:

ตอนหน้าจะไปลงดันเจี้ยนร้านทำผม ไปตัดผมกันค่ะ

ไทม์ไลน์ (ที่แท้จริง) ของตอนนี้ อยู่ในช่วงรอยต่อขึ้นภาคใหม่ตอนเล่ม 6 ค่ะ สามสหายเยือนหังโจววว! ヽ(゜∇゜)ノ มาจากไม่กี่บรรทัดของบันทึกนายน้อย ที่บอกว่านายอ้วนกับเสี่ยวเกอมาพักผ่อนที่หังโจว (ที่ตั้งร้านของอู๋เสีย) กันประมาณสองสามวัน ขอยอมรับว่าตอนอ่านถึงบรรทัดนี้ ด้วงตัวนี้ถึงกับดีใจสยายปีกเลยทีเดียวค่ะ! ← ยัยคนที่เชียร์ให้นายน้อยพาผู้ชายเข้าบ้านตั้งแต่เล่มต้นๆ ในที่สุดเขาก็พาเข้าบ้าน เอ้ย! พาเข้าร้านแล้ว เฮฮฮ~ *ชูมือเป็นท่าวิ่งกูลิโกะเข้าเส้นชัย* ไหนๆ ก็เป็นโมเม้นต์ที่ออฟิเชียลใส่มาแบบหลวมๆ แล้ว ก็ขอเอามาเขียนถึงเสียหน่อยค่ะ U v U,,

และอย่างที่บอกว่าช่วงนี้ ฟิคที่นำมาลงบลอคจะเป็นพรีวิวเรื่องยาวที่จะลงในรวมเล่ม (รายละเอียดรวมเล่ม 一生 十年 "หนึ่งชีวิต สิบปี" ยังเปิดจองอยู่นะ : จิ้มๆ) ซึ่งแปลว่าบรรดาเรื่องที่จั่วหัวไว้ว่าเป็น Preview จะลงเน็ตไม่หมดนั่นเองค่ะ และยังมีอีกหลายส่วนที่จะไปเจอกันเฉพาะในรวมเล่มนะคะ

สำหรับเพื่อนด้วงที่เพิ่งมาเจอบลอคนี้ใหม่ และยังไม่ตัดสินใจเรื่องซื้อเล่ม ถ้าอยากอ่านฟิคผิงเสียอื่นๆ ที่จบในตัวก็มีอยู่ในบลอคนี้เช่นกันค่ะ แนะนำเป็นพวกวันช็อต-เรื่องยาวที่ลงจบไปแล้วเรื่องเก่าๆ ของเรา สามารถไปย้อนอ่านได้ที่หน้าสารบัญค่ะ : จิ้มๆ ไปหน้าสารบัญ

สำหรับเรื่อง hair นี้ แล้วเจอกันตอนหน้า Part 3  นะคะ >v<