[Daomu One-shot][瓶邪] Snow petal

 

"Snow petal"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)

เซ็ตเทศกาลชมดอกไม้: ดอกหลี || ดอกหมู่ตาน || ดอกเหมย

**Spoiler Warning**



ผมพบว่าตัวเองมีทัศนคติที่ไม่ดีเท่าไรนักต่อฤดูใบไม้ร่วง...คล้ายเรียกได้ว่าเกลียด แต่ไม่ถึงขั้นชัง

วันหนึ่งในเดือนตุลาคม ณ เมืองที่มีศาลของท่านเปาบุ้นจิ้นผู้ผดุงความยุติธรรม ผมกลับมาเจรจาธุรกิจ ได้รับการสอดสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ...ที่จำนวนไม่น้อยนักมาจากฝ่ายตรงข้าม

คิดแล้วก็น่าขัน ด้วยอาชีพเช่นผม หากเป็นยุคอดีต บางทีอาจถูกลากตัวไปประหารแล้วก็เป็นได้

หลังการเจรจาเรียบร้อยก็เป็นช่วงเวลาของการบริโภค ฝ่ายเจ้าบ้านเลี้ยงรับรองผมด้วยอาหารท้องถิ่นของเหอหนาน กินไปพลางฟังคนอธิบายถึงความเป็นมาไปพลาง นับว่าไม่เลวนัก

มีครั้งหนึ่งคนพูดเหลือบมองเสี่ยวเกอที่นั่งกินอยู่เงียบๆ ก่อนจะส่งสายตามาหาผมคล้ายจะถามว่าเขาทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า ผมจึงรีบโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องสนใจ

อากาศทางตอนเหนือเริ่มหนาวเย็น ผมซดซุปจากหม้อไฟดอกเบญจมาศ พลางมองออกไปด้านนอก ช่วงนี้เป็นเทศกาลดอกเบญจมาศ เมืองไคเฟิงจึงเต็มไปด้วยสีสันละลานตา ทั้งเหลือง ขาว ชมพู ม่วง รวมถึงนักท่องเที่ยวที่พากันมาชมดอกไม้ ทั้งเมืองจึงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ถึงกระนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิดหัวใจเล็กน้อยยามคิดว่านี่เป็นฤดูใบไม้ร่วง ความรู้สึกนี้ผมนึกหาเหตุผลไม่ออก คล้ายมีบางอย่างติดค้างอยู่ในใจ ท้ายสุดได้แต่มุ่งความสนใจของตัวเองไปกับการจัดการของกินที่อยู่ตรงหน้า

ครั้นกินเสร็จ คนพากันแยกย้าย ผมที่บรรลุเป้าหมายในการถ่อมาถึงที่นี่ก็หันไปเอ่ยกับคนข้างกาย "เอาล่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เดินชมดอกไม้สักหน่อยก็ไม่เลว"

เสี่ยวเกอไม่ได้พูดอะไร เพียงพยักหน้าอย่างทุกที

ในขณะเดียวกับที่ผมเดินออกมานอกร้าน ก็เห็นคนเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยกลีบดอกเบญจมาศขาวเต็มสองตะกร้าผ่านไป จังหวะที่ผมละสายตา ก็เกิดเสียงดังประหลาด ครั้นหันกลับไปมองก็เห็นตะกร้าทุกใบลอยขึ้นสูง รถเข็นพลิกคว่ำ ตัวการคืออะไรผมก็ไม่รู้ได้ เพียงแต่ยามนี้กลีบดอกเบญจมาศขาวในตะกร้าพลันโปรยปราย

ผมกะพริบตาปริบๆ ก่อนหันไปมองคนข้างกาย กลีบดอกไม้สีขาวกางกั้นระหว่างเราสองคนเอาไว้

อา...ในที่สุดก็นึกออก เหตุผลที่ผมเกลียดฤดูใบไม้ร่วงนัก

ฤดูใบไม้ร่วง บนภูเขา หิมะโปรยปราย...เขาพลันจากผมไป

ยามนี้กลีบดอกเบญจมาศทั้งหมดร่วงหล่นเต็มพื้น คนเข็นรถทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขณะมองตะกร้าอันว่างเปล่า รู้สึกตัวอีกทีเสี่ยวเกอก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ จากนั้นก็เอื้อมมือมา ค่อยๆ ดึงกลีบดอกไม้ที่ติดบนศีรษะของผมออก ท่าทางการเคลื่อนไหวของเขาแผ่วเบายิ่งนัก ระมัดระวังยิ่งนัก ราวกับผมเป็นสิ่งของที่บุบสลายได้โดยง่าย

ครั้นมองเหม่อได้สักพัก ผมถึงค่อยสังเกตว่าเขาเองก็มีกลีบดอกไม้ติดเต็มตัวไปหมด ผมสีดำขลับตัดกับดอกไม้สีขาวอย่างน่าประหลาด จึงค่อยๆ เอื้อมมือไปทำแบบเดียวกับที่เขาทำให้ผมบ้าง

ขณะดึงกลีบดอกเบญจมาศออกจากเส้นผมของเขาทีละกลีบ ผมพลันนึกขึ้นได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสเส้นผมของเขาแบบนี้ จึงรู้สึกกระดากเล็กน้อย การเคลื่อนไหวจึงช้าลงไปอีก เสี่ยวเกอที่จัดการกับกลีบดอกไม้ทั้งหมดบนศีรษะผมแล้วก็มาปัดๆ ตามเนื้อตัวให้

เสี่ยวเกอมองผมที่นิ่งค้าง พลางเอ่ย "อู๋เสีย?"

เสียงทุ้มต่ำดังกึกก้อง ผมพลันสะท้านในอก ก่อนยิ้มให้เขา และได้รอยยิ้มบางเบาตอบกลับมา

ยามนั้นโลกรอบตัวคล้ายถูกตัดขาด มีเพียงผมกับเขาสองคน

...บางทีผมอาจไม่ได้เกลียดฤดูใบไม้ร่วง เพียงแค่เกลียดการที่ต้องจากลาเขาก็เป็นได้

+++

END
30/11/2014