[Daomu One-shot][瓶邪] Thank You

 

"Thank You"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)



**Spoiler Warning**


...ผมยังคงสงสัย

ปกติแล้วคนเราคอแข็งแค่ไหน อย่างไรก็ต้องรู้จักคำว่าเมาบ้าง คนคนหนึ่งยามเมาล้วนมีปฏิกิริยาตอบรับที่แตกต่างกันออกไป ผมสงสัยว่าเสี่ยวเกอเวลาเมาจะเป็นเช่นไร

แต่ใครใช้ให้เขาเป็นพวกคอแข็ง กรอกเหล้าอย่างไรก็ไม่รู้สึกรู้สา ความอยากรู้อยากเห็นของผม ผ่านมาสิบปีก็แล้ว ยี่สิบปีก็แล้ว ก็ยังไม่เห็นผลสำเร็จเสียที

จนกระทั่งนายอ้วนที่ตอนนี้ศีรษะหงอกขาว แต่ก็ยังสนุกกับการใช้ชีวิตปรากฏตัวขึ้น เขามาพร้อมตำรับสมุนไพรดองเหล้าปริศนาของเขา ไอ้หมอนี่ก็ดูเหมือนจะสนุกไปกับการทดลองของผม เรียกว่าเป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ก็ได้ แต่ที่น่าด่าคือเขาชอบเอาอะไรแปลกๆ มาให้ แต่สุดท้ายคนซวยรับเคราะห์ทั้งหมดกลับมีแค่ผม สวรรค์แม่งไม่ยุติธรรมเลยสักนิดเดียว

"จอกเดียว รับรองจอด" นายอ้วนพูดเช่นนี้

จอกเดียวไม่มีปัญหา ปัญหาคือจะให้เสี่ยวเกอกินเข้าไปได้อย่างไร ไอ้การจะชวนเขากินเหล้าแล้วผมไม่กินด้วยก็ไม่ได้ แต่จะกินด้วยก็มีหวังอดเห็นผลการทดลองกันพอดี คิดแล้วน่ากลุ้มใจเป็นบ้า

สุดท้ายนายอ้วน (อีกแล้ว) ที่เป็นคนเสนอแผน 'หนึ่งจอกแทนคำขอบคุณ' ให้ผม

ผมนั่งฟังแผนที่เขาร่ายจนหูตาลายไปหมด และอาจเพราะมีอายุแล้ว ธุรกิจทุกอย่างเข้าที่เข้าทางหมด ว่างงานถึงขีดสุด ถึงได้คิดว่าลองดูก็ไม่สมควรเป็นปัญหาอะไร

ดังนั้นผมจึงถือกาเหล้าและจอกใบหนึ่งเดินไปหาเสี่ยวเกอที่นั่งเหม่ออยู่

ผมวางจอกบนโต๊ะ รินเหล้าจากกาให้เขา จากนั้นก็ฟุ้งฝอยเรื่อยเปื่อย เสียดายทักษะการเจรจาชักแม่น้ำทั้งห้าของผมสู้นายอ้วนไม่ได้ ฉะนั้นจึงพาเขาอ้อมรอบโลกอยู่นานกว่าจะได้เข้าเรื่อง "ดังนั้น เหล้าจอกนี้ ขอขอบคุณนาย"

"เรื่องอะไร" เสี่ยวเกอถามกลับ

ไอ้หยา...เรื่องอะไรงั้นหรือ สมองผมทำงานอย่างรวดเร็ว "เรื่องที่นายช่วยฉันจัดการคดีเถ้าแก่หวงเมื่อสามเดือนก่อน"

"นั่นไม่จำเป็น" เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนกลับไปเหม่อต่อ หากเป็นสมัยก่อนผมคงโกรธกับคำตัดรอนน้ำใจของเขา แต่เพราะอยู่ด้วยกันมานาน ผมถึงเข้าใจว่าเขาเพียงแค่อยากบอกว่า 'ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน'

"งั้นก็ ขอบคุณคราวก่อนที่นายจัดการเรื่องไข่มุกซีหูน่าปวดหัวนั่นได้"

"นั่นก็ไม่จำเป็น" เสี่ยวเกอตอบ ดวงตาของเขาไม่แม้แต่เหลือบแลจอกเหล้าบนโต๊ะ

ผมเลยคุ้ยแคะคำพล่ามขอบคุณเขาไปเรื่อยๆ ยิ่งพูดยิ่งย้อนกลับไปไกล จนไปถึงเมื่อคราวที่ผมกับเขาพบกันครั้งแรก คิดถึงนายเมินโหยวผิงและด้วงศพแล้วทำให้รู้สึกวูบวาบในใจอย่างน่าประหลาด

ทว่าไม่ว่าผมจะพูดอย่างไร เสี่ยวเกอก็ยังคงไม่รับคำขอบคุณของผมไปอยู่ดี ผมคิดเรื่องขอบคุณจนเหนื่อย สุดท้ายก็นึกได้ว่าก่อน (หนี) ไป นายอ้วนทิ้งกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ให้ผม บอกว่าถ้านึกมุกขอบคุณเสี่ยวเกอไม่ออก ให้เปิดอ่านดู เขากำชับนักกำชับหนาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่าหากไม่จำเป็น ห้ามเปิดออกเด็ดขาด

ผมคิดว่ายามนี้คงเรียกว่าเป็นความจำเป็นได้ จึงคลี่แผ่นกระดาษออกดู

บนกระดาษมีไม่กี่อักษร ผมกวาดตาไปพลาง อ่านไปพลาง

"ขอบคุณ...ที่...รัก...ฉัน"

กว่าผมจะรู้ตัวว่าอ่านอะไรออกไปก็เอ่ยไปจนถึงอักษรสุดท้ายแล้ว ดังนั้นปฏิกิริยาต่อมาของผมจึงเป็นการก้มหน้าที่ร้อนฉ่าของตัวเอง มือควานเปะปะหาโทรศัพท์ เตรียมด่านายอ้วน เอาให้บรรพบุรุษในหลุมของเขาหนาวๆ ร้อนๆ เลยทีเดียว

ทว่าขณะที่ผมจะกดโทรออก หูพลันได้ยินเสียงทุ้มเนิบนาบเรียกชื่อของผม

"อู๋เสีย"

ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นโต๊ะว่างเปล่าก็ตกใจ ครั้นผงกศีรษะขึ้นอีกนิดก็เห็นเสี่ยวเกอยกจอกเหล้าถือไว้ ริมฝีปากคลี่ยิ้มจางๆ ให้ผม

"...ขอบคุณที่ไม่ลืมฉัน"

จากนั้นเขาก็กรอกเหล้าลงคอ ในหัวของผมตอนนั้นขาวโพลน รู้สึกตัวอีกทีก็พุ่งประชิดเขา คว้าใบหน้า จากนั้นก็ประกบจูบ ใช้ปลายลิ้นแย่งชิงเหล้าในปากของเขามาเล็กน้อย รสขมปร่ากระจายไปทั่วโพรงปาก

กว่าสมองน้อยๆ ของผมจะสำนึกว่าแผนตั้งต้นคืออะไร ผมก็แลกริมฝีปากและของเหลวขมๆ กับเขาไปเรียบร้อย...สมุนไพรของนายอ้วนรสชาติบัดซบที่สุด แต่ดูเหมือนประสิทธิภาพของมันจะไม่เลวเลย ผมเริ่มรู้สึกคล้ายยามเมา ดวงตาเยิ้มไปหมด ทั้งร่างร้อนผ่าวจากภายใน

ผมฝืนตัวเอง มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเขา พลางคิดว่าช่างมันเถิด จากนั้นก็เลียริมฝีปากของคนตรงหน้าแผ่วเบาก่อนกระซิบ

"ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้...ข้างๆ ฉัน"

เสี่ยวเกอพลันยิ้มให้ผม "ต่อให้นายนึกอยากขอบคุณหรือไม่ ฉันก็ไม่มีทางไปจากตรงนี้"

เราสองคนแตะริมฝีปากเข้าหากัน จูบย้ำซ้ำๆ มือผมเกือบปัดถูกจอกเหล้าที่วางทิ้งไว้อย่างหมิ่นเหม่บนโต๊ะ เมื่อนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้า อดยิ้มขันไม่ได้

ผมที่ไร้กำลังไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่าจุมพิตเขาซ้ำๆ หนึ่งจูบแทนคำขอบคุณหนึ่งครั้ง เขาทำเพื่อผมมามากมาย หากต้องขอบคุณทั้งหมด ต่อให้จูบไปทั่วร่างกายก็อาจไม่เพียงพอ ถึงกระนั้นผมก็ยังจูบย้ำๆ

ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ

ทั้งชีวิตของเขา สิบปีอันยาวนาน แค่คำขอบคุณอาจไม่เพียงพอ ถึงกระนั้นก็ไม่อาจไม่ขอบคุณ

หนึ่งชีวิต...สิบปีนั่นเพื่อผม ดังนั้นชีวิตที่เหลือของผมหลังจากนี้ ทั้งหมดย่อมเพื่อเขา

คำขอบคุณครั้งนี้ ถึงเขาไม่อยากรับ ผมก็จะยัดเยียดไปจนกว่าเขาจะรับ

"เสี่ยวเกอ...ขอบคุณนะ"

+++

END
22/12/2014

Talk Time:

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อุดหนุนฟิค [หนึ่งชีวิต สิบปี] นะคะ ตอนนี้ก็ปิดจองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฮ

ในฐานะคนเขียน ดีใจมากๆ เลยล่ะค่ะ แต่นึกคำพูดสวยๆ ไม่เก่ง แล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วย ยังไงก็ขอขอบคุณเป็นฟิคก็แล้วกันนะคะ *หัวเราะ*

ส่วนความจริงที่ว่าแค่อยากเขียนฉากแย่งเหล้าในปากอะไรนั่น ไม่มีอยู่จริงนะคะ ← แล้วสารภาพทำไม!

อนึ่ง จะขอบคุณยิ่งๆ ขึ้นถ้าท่านทั้งหลายโอนแล้วแจ้งกันด้วยนะคะ โฮ