[Daomu One-shot][小花+吴邪] Pink

 

"Pink" (#DMBJdaily)

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: - (小花+吴邪 เสี่ยวฮัว+อู๋เสีย)



วันหนึ่งผมเคยหลุดปากถามเสี่ยวฮัว

"นายชอบสีชมพูมากขนาดนั้นเลยหรือ?"

เขาชะงักมือที่เพิ่งยกถ้วยชาแตะปาก มองผมด้วยสายตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ทำเอาดวงตากลมโตคู่นั้นดูบ้องแบ๊วยิ่งกว่าเดิม

พวกเราสบตากัน อากาศในห้องเหมือนหยุดเคลื่อนไหวไปแล้ว ผมรู้สึกคล้ายตัวเองกับเสี่ยวฮัวเป็นภาพยนตร์ที่ถูกกดปุ่มพอสไว้ กลายเป็นภาพนิ่งบนจอโทรทัศน์

เสี่ยวฮัวกระแอมออกมาเบาๆ จิบชาแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะไม้หนานมู่

ห้องนี้ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ของทุกชิ้นล้วนราคาสูง กระทั่งป้านชาบนโต๊ะก็ยังเป็นของไฮเกรด ตีราคาออกมามีเลขศูนย์ต่อท้ายหลายตัว อยู่ที่นี่ผมเหมือนโดนกดดันให้ต้องแสดงเป็นนายน้อยสามบ้านสกุลใหญ่ แตกต่างกับเสี่ยวฮัวที่ดูเป็นธรรมชาติทุกอิริยาบถ สมแล้วที่ใช้ชีวิตเป็นคุณชายเก้ามาหลายปี

คนอย่างคุณชายเก้า ทำอะไรต้องมีการวางแผน ผมเห็นเขาในเสื้อผ้าชุดเดิมอยู่บ่อยๆ รู้สึกค้างคาใจอย่างยิ่ง ถึงขั้นแอบคิดว่าเขาคงป้องกันคนนอกจับผิดว่าใส่เสื้อผ้าซ้ำบ่อย จึงแก้ลำด้วยการใส่อยู่แบบเดียวสีเดียว ประหยัดเงินค่าตามแฟชั่นเข้าสังคมไปได้เยอะ

"แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะอาเฮีย" เขาถามกลับ ทำสีหน้าใสซื่อ ใช้รอยยิ้มหว่านเสน่ห์ปิดบังความจริงว่าเพิ่งเลี่ยงคำถามผมไปอย่างชาญฉลาด

"ฉันว่าเหมาะกับนายดี ถ้าฉันใส่คงไม่กล้าเดินออกจากบ้าน" ผมตอบตามจริง

"ได้ยินนายพูดชมแท้ๆ แต่ทำไมฉันดันรู้สึกเหมือนกำลังโดนด่าว่าเป็นคนหน้าไม่อายอยู่ล่ะเนี่ย ความจริงนายเกลียดฉันมากสินะ" เขายกมือกุมอก ทำสีหน้าปวดร้าวอย่างเกินจริง

"เพ้อเจ้อน่า นายก็รู้นิสัยฉัน หรือถ้าไม่อยากตอบก็พูดมาตรงๆ ฉันจะได้จินตนาการเองต่อ เห็นนายทำตัวแบบนี้แล้วจั๊กกะเดียมสายตาพิลึก" ผมโบกมือเป็นสัญญาณให้เขาเลิกแกล้งแอ๊บแบ๊วเสียที ความจริงมันก็ไม่ขัดตาถึงขนาดนั้น แต่พักนี้ผมเหนื่อยมาก ไม่อยู่ในอารมณ์จะเล่นกับเขา

"งั้นขอถามหน่อย นายคิดยังไงกับสีชมพู" เขามองผมยิ้มๆ เปลี่ยนท่าทางกลับมาเป็นคุณชายเก้าเจ้าเสน่ห์แบบยามปกติ นั่งพิงพนักหลังเก้าอี้อย่างเอื่อยเฉื่อย

ดูแล้วถ้าผมไม่ตอบเขาก่อนก็คงไม่ได้คำตอบที่ต้องการ จึงพูดไปว่า "นึกถึงเด็กผู้หญิง กระโปรงบานฟูฟ่อง ดอกไม้..." เสี่ยวฮัวเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเมื่อถึงคำหลัง สีหน้ายียวนยิ่ง ผมรู้สึกเหมือนโดนดักด้วยคำตอบจากปากตัวเอง จึงพยายามหาคำอื่นพูดตามไป

"แมวคิตตี้ รูปหัวใจ ผู้หญิงมีความรัก เสื้อสีตก แม่บ้านซุ่มซ่าม ตุ่มเนื้อของอุ้งแมว..."

เสี่ยวฮัวหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ผมหยุด

เขาทำท่าพยายามเม้มปากกลั้นหัวเราะสลับกับหลุดหัวเราะคิกคักอยู่หลายที ผมถลึงตาจ้องเขา ทำสีหน้าโมโห เขายิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม ถึงขั้นใช้สองแขนกอดท้องตัวเอง ก้มตัวหัวเราะจนแทบจะไหลหลุดจากเก้าอี้ลงพื้น

เห็นดังนั้นผมก็รู้สึกอายขึ้นมา แม่งนั่งเฉยๆ เก็กท่าหล่อเป็นนายน้อยสามอยู่ดีๆ ไม่ชอบ อยากรู้อยากเห็นจนหาเรื่องใส่ตัวเองอีกจนได้สิวะ

เสี่ยวฮัวเห็นผมท่าทางฉุนเฉียวก็กลั้นยิ้ม (ได้ซะที!) กระแอมปรับอารมณ์สองสามรอบ ก่อนพูดออกมา

"ขอบเขตจินตนาการของอาเฮียยังน่าเลื่อมใสเหมือนเคย ต้องขออภัยแล้ว เรื่องของฉันมันจืดชืดกว่านั้นหลายเท่า"

เขาเห็นผมเม้มปากหรี่ตามองก็รู้ว่าผมยังไม่หายโมโห จึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนปลอบใจเด็กงอแง ทำเอาผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันยิ่งกว่าเดิม

"ก็แค่สีชมพูเข้าสีผิวฉัน...เท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรมากน้อยไปกว่านั้น นายก็เห็นด้วยไปตั้งแต่แรกแล้วนี่"

"แค่นั้น?"

"แค่นั้น"

"ก็เลยใส่อยู่สีเดียวเนี่ยนะ?"

เขาได้ยินน้ำเสียงผมเหมือนประชดก็ยักไหล่ ทำท่าเหมือนพูดว่ามันช่วยไม่ได้

"แต่ไหนแต่ไรมา ฉันก็ใช้ภาพลักษณ์หากิน ทำอะไรต้องคำนึงถึงสายตาคนนอกเสมอ ต่อให้ตอนนี้มีอำนาจในมือเหลือเฟือ ไม่ต้องแคร์สายตาคนอื่นอีกต่อไป ฉันก็ปรับเปลี่ยนความเคยชินของผู้อื่นไม่ทันแล้ว"

เสี่ยวฮัวอมยิ้มมุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่ผมรู้ว่านี่อาจเป็นคำตอบที่แท้จริงยิ่งกว่าคำตอบแรกเสียอีก

"เอาเหอะ เหมาะกับเสื้อสีชมพูก็ดีแล้ว ขืนเหมาะกับสีเจ็บๆ พวกเหลืองแปร้ด แดงปรี้ด ฉันคงต้องถอดแว่นสายตาแล้วสวมแว่นดำตอนมาเจอนาย"

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ใส่พฤติกรรมพยายามปลอบใจของผม

"อาเฮียก็เหมาะกับผิวแก้มสีชมพูเวลาทำอะไรน่าอายเหมือนกัน"

...ไอ้ห่านี่!

ผมขอถอนความเห็นใจคืน! หมอนี่แม่งไม่น่าสงสารเลยสักนิด!

+++

END
26/04/2015

#dmbjdaily 114 days left : Pink



Talk Time:


สีชมพูก็ต้องเสี่ยวฮัวสิคะ!

ไทม์ไลน์ไม่รู้ค่ะ แต่งด้วยฟีลลิ่งเมากาวเต็มที่

แค่จู่ๆ พอทวิตบอกว่าเดี๋ยวหลังทำรวมเล่มใหม่เสร็จจะไปแต่งฮัว(+)เสีย แฟนเรือฮัวเสียก็วิ่งเข้ามานั่งรอปักธงเชียร์ แล้วทันใดนั้นเอง ในหัวก็มีคำว่า "นายชอบสีชมพูงั้นหรือ?" โผล่ขึ้นมา 55555 แง ทำไมเป็นคนบ้ายุขนาดนี้!!

ความสัมพันธ์ฮัว(+)เสียที่เราชอบ ก็เป็นประมาณในฟิคข้างบนล่ะค่ะ อธิบายไม่ถูก รู้แต่มันน่าหยิกแก้ม แอร๊


ด้วยรักและถังกาวสีชมพู
ด้วง L.