[Daomu One-shot][二环] กลเก้าห่วง

 

"กลเก้าห่วง"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 二环/2×O เอ้อร์หวน (อู๋เอ้อร์ไป๋ x เซี่ยเหลียนหวน)


**Spoiler Warning**


ตอนที่เซี่ยเหลียนหวนเข้ามาในห้องหนังสือ อู๋เอ้อร์ไป๋กำลังเดินหมากกับตนเอง

ขณะนี้ที่บ้านของเขามีสมาชิกใหม่มาอีกสอง อันที่จริงมองภายนอกมีคนเดียวคือน้องชายของเขาที่แวะมาขอพักอาศัยเนื่องจากกำลังต่อเติมบ้าน แต่แท้จริงแล้วกลับมีอีกคนพ่วงติดมาด้วย

เขาเคยเห็นอีกฝ่ายไม่กี่ครั้ง ส่วนใหญ่เป็นแค่การมองผ่านๆ นึกไม่ถึงว่าชะตากรรมจะเล่นตลกกับตระกูลของพวกเขาได้ขนาดนี้

ฝ่ายนั้นตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา "ฉันแค่มาหาหนังสืออ่าน ไม่รบกวนแล้ว"

ว่าแล้วก็หมุนกายเดินกลับไป อู๋เอ้อร์ไป๋หัวเราะในใจ...ท่าทางเหมือนแมวขี้ตื่นแบบนี้เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา ท่านพ่อของเขาคือราชาสุนัขแห่งฉางซา พี่คนโตเป็นสุนัขเรียบร้อย น้องชายคนเล็กเป็นสุนัขบ้าป่าเถื่อน...เพิ่งเคยเจอแมวแบบนี้เป็นครั้งแรก

ด้วยนึกสนุก เขาจึงเอ่ยชักชวน "เดี๋ยว ได้ยินว่านายแก้กลเก้าห่วงได้แต่อายุยังน้อย...เล่นหมากรุกได้ไหม"

คำถามนี้อันที่จริงถามเล่นๆ มีความจริงจังไม่ถึงสามส่วน ทว่าฝ่ายนั้นหันกลับมามองเขา ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนเดินมานั่งลง จากนั้นก็เล่นหมากรุกกับเขาเงียบๆ ระหว่างเล่นกันอยู่ จู่ๆ อู๋เอ้อร์ไป๋ก็ถามด้วยเสียงเนิบนาบ "สนใจไทเก๊กไหม"

"..." น้องชายคนใหม่ไม่ตอบคำ เพียงแต่เช้าวันถัดมาก็มีคนตื่นมาด้อมๆ มองๆ เขา จึงหาเสื้อผ้าให้ผลัดเปลี่ยน รำมวยด้วยกัน ระหว่างพวกเขาสองคนพูดคุยกันน้อยมาก ซึ่งอู๋เอ้อร์ไป๋รู้สึกพึงพอใจมากกว่ามานั่งฟังน้องชายจอมโวยวายของตนเอง ไม่รู้ป่านนี้เตลิดไปตักทรายคว่ำกรวยอยู่แถวไหนแล้ว

ว่าไปแล้วเซี่ยเหลียนหวนนับได้ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขา ใบหน้าเรียกว่าคล้ายน้องชายเขาอยู่หกเจ็ดส่วน แต่ที่ต่างกันชัดเจนคือดวงตาคู่นั้น อู๋ซันเสิ่งน้องชายเขาไม่เคยมีดวงตาแบบนั้น

เขาพูดไม่ถูกว่าควรเรียกว่าอะไร บางทีอาจเป็นความหนักหน่วงของเรื่องราวที่ต้องแบกรับเอาไว้

หลังจากนั้นพวกเขาสองคนจึงนั่งเล่นหมารุกด้วยกันทุกวัน เทียบกับน้องชายที่เล่นด้วยกันทีไรมีแต่หาเรื่องโกงเพื่อให้ได้รับชัยชนะ คนตรงหน้าเขาสุขุมกว่า เพียงแต่ความลังเลมากกว่า...และทุกครั้งที่ปรากฏความลังเลจนเพลี่ยงพล้ำ ท่าทางของฝ่ายนั้นจะพลิกผัน กลับมาเหี้ยมโหดดุดัน คล้ายเด็กน้อยที่สะดุ้งตกใจที่เผลอแสดงความเป็นเด็กออกไป จึงกลบเกลื่อนด้วยท่าทางแบบผู้ใหญ่

...หมอนี่กำลังแบกอะไรอยู่?

มีครั้งหนึ่งเขาเห็นคิ้วของอีกฝ่ายกดลึกจนแทบเป็นร่อง ไม่รู้เกิดความคิดอะไรจึงเอื้อมมือไปสัมผัสและนวดคลึงให้แผ่วเบา ดวงตาที่มองเขาในตอนนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ท่าทางแบบนั้นทำให้เขาโน้มตัวเข้าไป ประทับริมฝีปากแผ่วเบา

ฝ่ายนั้นรับจูบของเขาอย่างเงียบงัน พวกเขาเพียงมองตากัน จูบนั้นจบลงที่เตียง

"ฉันไม่เคยถอดกลเก้าห่วงมากก่อน" เขาพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

เซี่ยเหลียนหวนตอบกลับด้วยการถอดเสื้อตัวนอกของตนเองออก "งั้นนายก็ลองดู"

กลเก้าห่วงอันแสนซับซ้อน ต้องถอดแล้วใส่กลับเข้าไปหลายขั้นตอนจึงจะปลดได้สำเร็จ บางทีอาจวุ่นวายสับสนเหมือนความรู้สึกของพวกเขาสองคนในเวลานี้ ภายในอ้อมกอดของกันและกัน พวกเขาทั้งคู่ยังคงพูดกันน้อยมากเช่นเดิม

ราวกลับกลัวว่าถ้าพูดออกไป เรื่องราวทั้งหมดของพวกเขาจะเป็นเพียงภาพลวงตา



วันเวลาอันแสนสงบสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว พวกเขายังคงเช้ารำไทเก๊ก ตกบ่ายเล่นหมากรุก ถกตำรา ต่อกลอน ยามเย็นก็จบลงที่เตียง ไม่เคยมีคำพร่ำพรรณาให้มากความ เพียงแค่มองตากัน จากนั้นก็สัมผัสกันอย่างเงียบงัน

บางทีอู๋เอ้อร์ไป๋ก็สงสัย ที่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรขึ้นมา บางทีอาจเพราะหวาดกลัวว่าคำพูดนั้นอาจทำให้โลกของพวกเขาพังทลายก็เป็นได้

"...เหล่าเอ้อร์ เหวอ พวกนายสนิทกันเร็วดีนะ" คำพูดนี้เป็นของน้องชายร่วมสายเลือดจอมแสบของเขา ปากก็บอกซ่อมบ้านและย้ายมาอยู่กับเขา แต่ความจริงคือน้องผู้ไม่เคยอยู่สงบเสงี่ยมของเขาออกร่อนไปทั่ว เขาได้ข่าวไม่สู้น่าฟังนักมาจากข้างนอก ได้แต่ปิดตาข้างหนึ่งทำเป็นไม่รับไม่รู้เอาไว้

"บอกว่าห้ามเรียกเหล่าเอ้อร์ ให้เรียกพี่รอง" เขาย้ำประโยคเดิมๆ และค่อนข้างมั่นใจว่าประเดี๋ยวน้องชายก็จะลืมเช่นเดิม

คนที่เดินหมากกับเขาเหลือบมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนหันกลับมาสนใจเกมบนกระดาน น้องชายเขาก้าวฉับๆ เข้ามาใกล้ มองกระดานหมาก จากนั้นก็ถือวิสาสะขยับตัวหมากของคู่แข่งของเขาหน้าตาเฉย

"เหล่าซาน แกอย่าเสียมารยาท" เขาตำหนิน้องชาย ฝ่ายนั้นยักไหล่ "ไม่เอาน่า ยังไงเราสองคนสุดท้ายก็ต้องใช้ชื่อเดียวกัน ใครเล่นก็เหมือนกันนั่นแหละ"

อู๋เอ้อร์ไป๋เห็นไหล่ของคนที่นั่งตรงข้ามกระตุกเบาๆ มือที่แตะขอบโต๊ะออกแรงกำแน่น

การสูญเสียตัวตน หลบอยู่ภายใต้ชื่อของอีกคนหนึ่งนั้นเป็นความรู้สึกเช่นไรกันนะ? ตามแผนการคือทำให้ผู้คนสับสน คิดว่าเซี่ยเหลียนหวนที่ตายไปเป็นคนร้ายสวมชื่อของอู๋ซันเสิ่ง แต่ท้ายที่สุดคนขับเคลื่อนทุกสิ่งก็ยังคงเป็นอู๋ซันเสิ่งอยู่ดี

...แล้วเขาคืออะไร? ชื่อของเซี่ยเหลียนหวนดูเหมือนมีความหมาย แต่แท้จริงแล้วไม่มี

การเล่นละครเป็นใครอีกคนฟังดูเหมือนง่าย แต่แท้จริงแล้วน้ำหนักที่ต้องแบกรับนั้นไม่ได้เบาเลย โลกนี้มีใครบ้างอยากสูญเสียตัวตนของตนเองกันเล่า?

คืนนั้นแขนที่โอบกอดเขาไว้บีบรัดแน่นกว่าเดิมราวกับกลัวจะสูญเสียที่ยึดเหนี่ยว เขาได้แต่กระซิบเรียกชื่อของอีกฝ่ายซ้ำๆ ท้ายสุดได้รับกลับมาเพียงรอยยิ้มอันแสนปวดร้าวและเสียงแหบพร่า

'...นั่นเป็นชื่อของคนที่ตายไปแล้ว'





ในที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อย 'บ้าน' เสร็จสมบูรณ์...

"พรุ่งนี้ฉันจะไม่ใช่ฉันอีกต่อไป" ฝ่ายนั้นเอ่ยแผ่วเบา กำหนดที่จะต้องใส่หน้ากากมาถึงแล้ว และต่อจากนี้ เขาไม่วันกลับคืนสถานะเดิมได้อีก และว่ากันว่าหน้ากากใบหน้ามนุษย์หากใส่นานๆ เข้าจะไม่สามารถถอดออกได้อีก

ท้องฟ้าในยามนี้ขมุกขมัว พวกเขาแหงนมองท้องฟ้าด้วยกัน จิบชา พูดคุยเรื่องราวเรื่อยเปื่อยเหมือนทุกๆ วัน...เพียงแต่หัวข้อสนทนาในวันนี้ของพวกเขาคือเรื่องที่ทั้งคู่ต่างพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด

"บางทีฉันอาจอยากเป็นแค่คนธรรมดา เปิดโรงน้ำชา วันๆ เลี้ยงไก่ เลี้ยงหมา วันๆ เล่นหมากรุก อ่านตำรา" ดวงตาคู่นั้นทอดมองออกไปไกลแสนไกล ก่อนจะค่อยๆ ปิดลงอย่างเชื่องช้า "แต่ก็เป็นได้แค่ฝันลมๆ แล้งๆ"

"ฉันจะรอ" อู๋เอ้อร์ไป๋เอ่ยเพียงประโยคเดียว ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากกว่านี้ พวกเขามองตากันเงียบๆ จากนั้นก็จูบกัน

คืนนั้นอาจพูดได้ว่าเหมือนทุกๆ คืน...แต่ก็ไม่เหมือนโดยสิ้นเชิง คนในอ้อมกอดเขาคล้ายแก้วเปราะบางที่พร้อมจะพังทลายหากบีบแรงๆ บางทีนี่อาจเป็นตัวตนที่แท้จริง...อ่อนแอ เปราะบาง แต่เพราะน้ำหนักที่ต้องแบกรับใหญ่หลวงเกินไป ไม่อาจคุดคู้ตัวสั่นร้องไห้ได้

โลกนี้ไม่เหลือทางถอยให้ฉัน...เซี่ยเหลียนหวนกระซิบด้วยเสียงสะอื้น นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นอีกฝ่ายร้องไห้ และเขารู้ดีว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย...ไม่มีทางให้ถอยแล้วจริงๆ

เดิมทีเขาควรยืนอยู่ในตำแหน่งของน้องชายในขณะนี้ สืบทอดงานของท่านพ่อ แต่ชะตาฟ้าลิขิตแล้ว อู๋ซันเสิ่งคือคนที่ต้องเคลื่อนไหว ส่วนเขากลับกลายเป็นตัวหมากครึ่งๆ กลางๆ บนกระดาน ซึ่งคิดแล้วก็น่าขัน

"จำฉันแทนตัวฉันที" ฝ่ายนั้นร้องขอเขาอย่างเงียบงัน

เขาไม่ได้ตอบคำ เพียงจูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

กลเก้าห่วงถูกถอดเป็นชิ้นๆ การใส่กลับเองก็ต้องใช้เวลา...แต่ไม่มีเวลาสำหรับพวกเขาอีกต่อไป





ภายหลังเขาจึงมีน้องชายทั้งหมดสองคน ตอนแรกการแยกอีกฝ่ายเป็นเรื่องง่ายดาย แต่ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับว่าอู๋ซันเสิ่งนั้นมีเพียงคนเดียว อีกคนเป็นเพียงเงาวูบวาบที่จับต้องไม่ได้

พวกเขาสองคนเจอหน้ากันเป็นเพียงพี่น้องธรรมดา ถกเถียงกันตามบทบาท ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวเกินความจำเป็น ไม่เคยคุยกันเรื่องอดีต ไม่มีการทวงถามถึงสัญญา...ทุกสิ่งคล้ายภาพลวงตา เพียงพริบตาเดียวก็จางหายไป

ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้ พวกเขาทั้งสองล้วนรู้ดี

 
...หน้ากากบางใบสวมไว้นานเกินไปจึงแกะไม่ออกแล้ว

+++

END
02/11/2014

Talk Time:

นึกไม่ออกแล้วว่าจะทอล์คอะไร (ฮา) พล็อตนี้อยากเขียนมานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีโอกาส เมื่อวานถล่มฟังเพลงจีนเยอะไป อิน 55555+

ก็ ถือเป็นความสัมพันธ์ของสองคนนี้ในมุมมองของเราแหละค่ะ เพียงมองกัน ไม่ต้องใช้คำพูดมากมาย เทียบกับอาสามที่โผงผาง เราชอบอาเซี่ยที่สุขุมล่ะนะคะ ← บทฮีก็มีให้เห็นแค่นั้นแหละ -w-;;

แต่ก็อย่างที่บอก เราเข้าใจผิดเรื่องเซี่ยเหลียนหวนกันมาหลายเล่ม ท้ายสุดคนที่เราเห็นก็คืออู๋ซันเสิ่งอยู่ดี ตัวตนของเขา อันที่จริงเบาบางจนแทบจับไม่ได้ เลยเอาประเด็นนี้มาเขียนแหละค่ะ

กว่านี้เราก็นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรเหมือนกัน (รู้สึกเนต้าอฟช. ท่านให้มาแถวๆ นี้) แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากเขียนต่อ ชอบเขียนบรรยากาศแบบเหงาๆ นิดๆ ค่ะ *ช่วงนี้อินบรรยากาศเฉยๆ แหละ lol*

อนึ่ง ตอนนี้ปั่นต้นฉบับหรรษาอยู่ แต่คิดว่าถ้าเรียบร้อยก็จะกลับไปซบเอยูไร้แก่นสารเหมือนเดิมแหละนะคะ...อื๋อ เหมือนมีแฮมทาโร่ยังค้างไว้อีกตัว *ไอโขลก* จริงๆ มีเอยูอีกเรื่อง แต่ยังไม่เรียบร้อย -v-;; เอาไว้จะมาลงกันในภายหลัง