[Daomu Fan-fiction][AU Bride] 05: ยิ่งพิศยิ่งนึกรักเจ้า

 "005. ยิ่งพิศยิ่งนึกรักเจ้า"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**

 

"ดูเหมือนข้าต้องเลือกระหว่างตายเป็นผีอกตัญญูหรือแต่งงานกับเจ้า ...นี่แทบไม่ใช่ทางเลือกด้วยซ้ำ" อู๋เสียขมวดคิ้ว ยืนพิจารณาว่าที่เจ้าสาวผู้แข็งแกร่งสง่างามผิดมนุษย์

กิเลนตรงหน้ามีร่างกายกำยำประหนึ่งอาชาขนาดย่อม เหนือลำคอยาวเพรียวคือใบหน้าค่อนกวางค่อนสุนัข น่าเอ็นดูอย่างประหลาดปนน่าเกรงขาม ทว่าผิวหนังทั่วตัวล้วนเป็นเกล็ดสีดำอมเขียวแบบอสรพิษ เมื่อต้องแสงแดดสามารถเปล่งประกายเหลือบทอง

รูปลักษณ์ชวนมอง ความแข็งแกร่งและกลิ่นไอน่าพรั่นพรึงถูกผสานลงตัวในสิ่งมีชีวิตตรงหน้า ทว่าเขาไม่เคยนิยมสตรีที่เหมือนสัตว์พิสดาร แถมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ากิเลนมีเกล็ดเพราะเป็นสัตว์น้ำรึเปล่า สีเขียวลางๆ นั่นอาจเป็นตะไคร่ก็ได้ ไม่ใช่ว่าเขาต้องสละบ่อบัวหลังเรือนให้ว่าที่ภรรยานอนแช่น้ำกลางวันด้วยนะ

"ในเมื่อ 'กระดูกหลังมังกร' ในจดหมายคือเจ้า แล้วผู้เขียนอยู่ที่ใด เขาติดค้างคำอธิบายข้า ซ้ำยังหายหัวไปเกือบสองเดือน ท่านปู่เป็นห่วงจะแย่แล้ว" อู๋เสียแก้ปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการโบ้ยไปลงกับญาติผู้ใหญ่ของตนแทนก่อน

"เขาไปสถานที่ซึ่งเจ้าไม่ควรข้องเกี่ยว" มันตอบเพียงแค่นั้น แล้วปิดปากเงียบไม่พูดสิ่งใดอีกแม้เขาจะถามสักกี่หน อู๋เสียจึงตัดใจ ไม่เซ้าซี้ต่อ


ปฏิเสธตรงๆ ก็แล้ว หนีความจริงก็แล้ว ดูเหมือนเขาคงต้องยอมแพ้เพียงเท่านี้

"เช่นนี้ข้าคงต้องพาเจ้ากลับบ้านด้วยกัน" คุณชายน้อยลองหยั่งเชิง เจ้ากิเลนไม่ปฏิเสธอันใด หรือพูดให้ตรงกว่านั้น มันไม่มีปฏิกิริยาใดทั้งสิ้น คล้ายว่าเมื่อพูดเรื่องที่จำเป็นหมดแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใดอีก เพียงแค่ยืนนิ่งตรงนั้น...รอให้เขาไปสนทนาเกี้ยวพา...

อู๋เสียส่ายหน้า รู้สึกสิ้นหวังกับอนาคตตัวเอง เขาต้องฝืนรสนิยมจากคนเป็นสัตว์กีบก็แย่พอแล้ว อีกฝ่ายยังไม่เอื้อให้เรื่องง่ายขึ้นเลย

"แม่นางกิเลน เจ้าชื่ออะไร"

"...ชื่อข้า...จะบอกเมื่อยอมตบแต่งกับเจ้า"

....โว้ยยยยย อีห่านี่!

ตลอดช่วงชีวิตยี่สิบหกปีของคุณชายอู๋เสีย ไม่มีครั้งไหนที่เขารู้สึกโมโหขนาดนี้มาก่อน รู้สึกเหมือนอยู่ดีๆ ก็โดนโยนลงใจกลางบ่อน้ำวนขนาดใหญ่ อะไรต่อมิอะไรถือโอกาสพากันประเคนใส่เนื้อตัวเขาในรวดเดียว หลบไม่ได้ หนีไม่พ้น ทนเท่านั้น

คุณชายน้อยบ้านสกุลอู๋พยายามข่มกลั้นอารมณ์ ถามอีกรอบว่าในเมื่อต้องอยู่ใกล้ชิดกันอีกนาน หากไม่มีชื่อเรียกคงไม่สะดวกนัก อีกทั้งยังเกี้ยวพาลำบาก เขาจึงควรมีคำเรียกอีกฝ่ายสักชื่อ

อธิบายเสียยืดยาว งวดนี้แม่นางผู้มีกีบยินยอมเอ่ยตอบเขาจนได้

"เอาที่เจ้าสบายใจ" ตอบแบบนี้ต่างอะไรกับไม่ตอบ! หืม!

"ได้" อู๋เสียกัดฟัน "ระหว่างนี้พวกเราไม่อาจห่างเกินสิบก้าว รบกวนแม่นางไปเป็นแขกที่บ้านข้าสักระยะแล้วกัน"

เจ้ากิเลนไม่เอ่ยสิ่งใด มันเดินไปทางต้นกุ้ยที่เขาผูกม้า อู๋เสียจึงต้องรีบตามไปด้วยเกรงว่าจะห่างเกินระยะที่กำหนด เดินไปครึ่งทางจึงเพิ่งรู้สึก ในมือยังกำหินก้อนหนึ่งไว้แน่นตั้งแต่เมื่อครู่ บทสนทนาไม่คาดฝันสร้างความตะหนกจนเขาลืมสนิท ไม่มีโอกาสได้ใช้ป้องกันตัว

อู๋เสียมองแผ่นหลังกิเลนที่เดินนำแหวกกอหญ้าสูงท่วมเอว หัวใจหนักอึ้งยิ่งกว่าหินในมือ

สิ่งมีชีวิตตรงหน้างามสง่าด้วยเท้าเพรียวระหงทั้งสี่ ศีรษะเชิดตรงราวกับตั้งใจอวดกิ่งก้านเขาด้านบน แผงคอสีดำประหนึ่งเส้นไหมชั้นดีพลื้วไสวตามจังหวะก้าวเดิน เกล็ดบนร่างสะท้อนประกายแดดวิบวับทุกการขยับ ทั้งเนื้อทั้งตัวแผ่รัศมีล้ำค่ายิ่งกว่าม้าชั้นเลิศที่เขาเคยมีวาสนาได้เห็น

เขามองกิเลนสลับกับหินในมือ พลางครุ่นคิด หากมีบุตรกับสิ่งมีชีวิตแบบนี้ได้จริง บุตรของเขาจะคลอดเป็นไข่หรือเป็นตัวกันแน่ หรือบางทีเขาควรใช้หินก้อนนี้กับหน้าผากตนเอง จะได้ไม่ต้องปวดหัวกับความคิดพรรค์นี้อีก

+++

TBC
23/03/2015

Talk Time:


บางคนอาจสังเกตแล้วว่ามันเริ่มห่างไกลจากนิยายแนวย้อนยุคแล้ว... ค่ะ ตามนั้นค่ะ นี่คือแนวสุดแต่ใจจะไขว้ขา--- /ผิด! สุดแต่ใจจะไข่คว้า--- /ไม่ใช่! สุดแต่ใจจะไขว่คว้า!

/กรุณาเบลอการตบมุกอันเปลืองพื้นที่ไปเปล่าๆ ปลี้ๆ บรรทัดบนไปนะคะ

อันที่จริงดำเนินเรื่องมาตั้งหลายตอน ยังไม่จบอินโทรเลย โฮ ตอนมันสั้นก็งี้ล่ะค่ะ แค่นี้ก็แต่งสองสามวันแล้ว.... *ร้องห้ายหนักมาก* 

ยังคงคอนเซปท์ว่าจะไม่อัพเดทลงทวิตจนกว่าจะมีชื่อเสี่ยวเกอโผล่ในแทค... ใครที่คิดว่าตัวเองตกข่าวก็ไม่ต้องกังวลค่ะ ไม่ได้ประกาศ ฮือ อาย ขอแต่งให้พระเอกโผล่ก่อน แฮ่กกกกกกกกกก


ด้วยรักและปลาทู
ด้วง L.