[Daomu Fan-fiction][AU Bride] 06: ขวัญเอย

 "006. ขวัญเอย"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**

 

ระหว่างการขี่ม้ากลับบ้าน อู๋เสียครุ่นคิดอยู่ตลอดจนคล้ายเหม่อลอย รู้สึกตัวอีกทีก็ใกล้เข้าเขตตัวเมืองแล้ว เขาหยุดม้าหันไปพูดกับกิเลนที่วิ่งควบขนานกับม้าของเขามาตลอดทาง

"เจ้าหายตัวได้หรือไม่" เจ้ากิเลนยืนนิ่ง แม้ไม่เอ่ยคำ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใดเขารู้สึกเหมือนมันกำลังขอคำอธิบาย

"ข้ามั่นใจว่าชาวบ้านแถบนี้ไม่เคยเห็นกิเลนตัวเป็นๆ มาหลายพันปีแล้ว เจ้าอาจทำให้คนขวัญอ่อนเป็นลมตายได้" อู๋เสียกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง นี่เขายังไม่รู้เลยว่าจะพาว่าที่สะใภ้ไปแนะนำตัวกับมารดาอีท่าไหนดี

"อืม"

"อืม?"

"อืม"

อืมพ่อง! "ตกลงว่าเจ้าพรางร่างกายตัวเองได้หรือไม่ แม่นางกิเลน" อู๋เสียกัดฟันถามอีกรอบ

"ข้าจะลอง" มันพูดเพียงเท่านั้นแล้วยืนนิ่ง คุณชายน้อยนั่งมองจากบนหลังม้า เห็นมันยืนนิ่งไม่ขยับเป็นค่อนวันก็นึกโมโห กำลังจะขยับปากด่า หูพลันได้ยินเสียงบางอย่างเข้าก่อน

เสียงกร๊อบแกรบดังเป็นจังหวะพิลึกพิลั่นในอากาศ ประเดี๋ยวเบาประเดี๋ยวชัด คล้ายสัตว์ประหลาดร่างยักษ์กำลังเคี้ยวเหยื่อขนาดใหญ่ ใช้ซี่ฟันแข็งแรงบดขยี้กระดูกในปาก ไม่แยแสความเจ็บปวดของอาหารซึ่งยังไม่สิ้นสติดี

เขาเงี่ยหูเสาะหาต้นเสียง หันซ้ายขวาพักใหญ่จึงพบว่าดังมาจากข้างตัว

ตรงนั้นไม่มีแม่นางกิเลนผู้ยืนด้วยเท้ากีบทั้งสี่ข้างอีกต่อไป ข้อต่อที่เคยโค้งงอสวยงามถูกบิดจนเปลี่ยนรูป ลำตัวที่เคยขนานกับพื้น บัดนี้ตั้งตรงเฉกเช่นมนุษย์ธรรมดา

สิ่งที่ปรากฏร่างอยู่ตรงนั้น คือแม่นางกิเลนผู้ยืนตัวตรงด้วยกีบเท้าหลังสองข้าง ใบหน้ายาวแบบสัตว์บัดนี้ลอยเหนืออู๋เสียที่นั่งบนม้าอยู่หลายคืบ ร่างนั้นเหยียดสูงจนสามารถบดบังแสงจากดวงอาทิตย์ด้านหลัง กลายเป็นเงาดำทะมึนยืนชะโงกมองคุณชายน้อยแซ่อู๋อยู่กลางถนนในเขตเมืองร้าง


"......"

"...อู๋เสีย?"

"...ขอเวลาสักครู่ ขอข้าไปร้องไห้ด่าทอบรรพบุรุษก่อน แล้วค่อยมาคุยกับเจ้า"

"อืม"

อู๋เสียบังคับม้าให้หันไปทางตรงข้ามเพื่อความเป็นส่วนตัว เขารู้สึกหมดกำลังใจในการกลับบ้านแล้ว อยากร้องไห้หนักมาก ท่านแม่ช่วยข้าด้วย บุตรขอเป็นคนอกตัญญูได้หรือไม่ ข้าไม่อยากมีเมียที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้!

เขาทำใจอยู่นานจนมั่นใจว่าสีหน้าตัวเองเป็นปกติแล้วจึงบังคับม้ากลับทิศเดิม หัวใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วครู่เมื่อเห็นกิเลนด้านหลังยังคงยืนในท่าเดิมอยู่ ไม่รู้ว่าควรชื่นชมในความอดทนหรือควรกลัวอีกฝ่ายที่จ้องเขาเงียบๆ ราวกับสัตว์ร้ายจ้องเหยื่อ

เขาเป็นแค่บัณฑิตอ่อนแอ เกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีทางปกป้องตัวเองไหวแน่ เจอเรื่องแปลกพิลึกพรรค์นี้กับตัวเข้า ควรระแวงไว้ก่อนเป็นดี


"แม่นาง ข้าว่าเจ้าเข้าใจผิดแล้ว การยืนสองขาไม่ทำให้เจ้ากลมกลืนกับมนุษย์หรอกนะ" ยิ่งน่าขวัญผวากว่าเดิมสิไม่ว่า "อย่างน้อยเจ้าก็ควรเป็นไก่ เป็นนก หรือไม่ก็มนุษย์ ถึงจะดูไม่ผิดกฏธรรมชาติ"

"เช่นนั้นเอง" มันยังคงตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชาเช่นเดิม ไม่มีแม้แต่เสี้ยวอารมณ์หงุดหงิดที่ต้องยืนรอเขาอยู่นาน ทว่าความใจเย็นผิดธรรมดาเช่นนั้นกลับทำให้อู๋เสียรู้สึกระแวงมากขึ้น

"ถ้าเจ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ลงมายืนสี่ขาก่อนเถิด อย่างน้อยมองจากระยะไกลก็ยังพอดูเหมือนกวางอยู่บ้าง" อู๋เสียให้เหตุผล กล่าวต่อว่าคืนนี้ช่วงฟ้ามืด อาศัยจังหวะที่ผู้คนเข้านอนหมดแล้วจึงค่อยเข้ารั้วบ้าน บ่าวรับใช้จะได้ไม่ตกใจจนขวัญบิน

เจ้ากิเลนรับคำแล้วค่อยๆ บิดร่างลงมายืนสี่ขาตามเดิม ครั้งนี้อู๋เสียได้เห็นทุกกระบวนการอย่างชัดแจ้ง ทั้งภาพทั้งเสียง เขาถึงกับวิตกว่าตนคิดดีแล้วรึไม่ที่สัญญาจะพาสิ่งมีชีวิตเช่นนี้กลับบ้าน บางทีมันอาจเป็นปีศาจสักชนิดบนภูเขาที่หวังล่อลวงมนุษย์หน้าโง่สักคนให้หลงเชื่อคำโป้ปด

หากเป็นเช่นนั้นจริง การพากิเลนตัวนี้เข้ารั้วบ้านอาจสร้างโศกนาฏกรรมเลือดขึ้น...ด้วยน้ำมือของเขาเอง

+++

TBC
24/03/2015

Talk Time:



แง จู่ๆ ก็เข้าโหมดเรื่องสยองขวัญซะงั้น 55555555555555 คนแต่งเสียสติค่ะ พยายามจะยัดทุกอย่างที่ชอบลงมาในฟิคเรื่องเดียวค่ะ 55555555555




กดจองด๋อยปู่แล้ว...ร้องไห้หนักมาก
ด้วง L.