[Daomu One-shot][瓶邪] Groove

 

"Groove"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 瓶邪 ผิงเสีย (เมินโหยวผิงxอู๋เสีย)


**Spoiler Warning**





ก่อนหน้านี้นานพอดู ผมเคยนึกอุตริถามอารอง ทำไมเขาถึงไม่แต่งงาน อันที่จริงอย่าว่าแต่ภรรยาเลย ตั้งแต่อดีตจนถึงทุกวันนี้ แม้แต่ข่าวซุบซิบเรื่องแฟนสาวของอารอง ผมยังไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ อาสามเสียอีกที่ดูเกกมะเหรกเลอะเทอะจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีรักแท้หวานเลี่ยนกับผู้หญิงดีๆ แบบน้าเหวินจิ่นได้

คำตอบของอารองวันนั้น ประทับใจจนลืมไม่ลงแบบแปลกๆ เขาบอกว่ามีแต่สิ่งมีชีวิตระดับล่างที่คิดแต่เรื่องแพร่พันธุ์ ส่วนสิ่งมีชีวิตระดับสูงจะคิดเรื่องพัฒนาตัวเอง ตัวเขาในทุกวันนี้ไม่มีสิ่งใดขาดเหลือ เพราะต้องดูแลน้องชายบ้าๆ บอๆ มาตั้งแต่เด็ก พอน้องชายโตก็มีหลานชายมาให้ช่วยเลี้ยงอีกเป็นสิบปี สุดท้ายกลายเป็นว่าเรื่องงานบ้านเขาทำเองได้ทุกอย่าง อย่างไหนทำไม่ได้ก็มีปัญญาจ่ายเงินจ้าง แต่งเมียมาก็เสียค่าจ้างแพงกว่าเงินเดือนคนงาน การค้าที่ขาดทุนเช่นนี้เขาไม่ทำ เว้นแต่เจอคนที่ทำให้เขายอมละเมิดกฎของตนเองได้ ซึ่งผมว่าเรื่องนี้ยากกว่าสู้กับศพโลหิตอีก

หลังจากนั้นจนถึงวันนี้ ผมเหมือนโดนคำพูดของอารองตามหลอกหลอน ผู้หญิงที่ทำให้ผมละเมิดกฎของตัวเองได้ถึงควรค่าแก่การแต่งงานงั้นเรอะ แล้วกฎของผมคืออะไรล่ะ แม้แต่ตัวเองยังไม่แน่ใจเลย เอาแค่ผู้หญิงที่ไม่หลอกใช้ผม ไม่หาผลประโยชน์จากผม ไม่โกหกผม ผมยังไม่เคยเจอ

ขืนถกประเด็นนี้กับนายอ้วน ไม่แคล้วโดนเรียกเทียนเจินอู๋เสียอีกแน่ แต่จะให้ผมใช้ชีวิตจนตายร่วมกับคนที่ทั้งหลอกใช้ ทั้งหาผลประโยชน์และโกหกผม ผมว่าอยู่เป็นโสดจนตายยังดีกว่า

ดังนั้นผมจึงแปลกใจมาก ตอนที่รู้ว่าตัวเอง "ถูกจองตัวไว้ให้คนผู้หนึ่ง" ตั้งแต่ผมยังเป็นแค่ทารกไม่ครบเดือนดี

ครั้งหนึ่งตอนผมนั่งเล่นนอนเล่นที่บ้านอาสาม ระหว่างเขาออกจากห้องไปทำธุระยิบย่อย ทิ้งผมทำการบ้านอยู่ในห้อง ผมเสียสมาธิเลยอยากแอบอู้สักนิด คุ้ยโน่นนี่เล่น จนเจอซองจดหมายเสียบแทรกอยู่ในกองหนังสือที่อาสามให้ผมเป็นต้นแบบคัดลายมือ บนหน้าซองเขียนชื่อของผม ก่อนจะได้แกะอ่านก็ได้ยินเสียงเดิน ผมเลยซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบหยิบพู่กันมาคัดอักษรต่อ หลังจากนั้นก็ลืมไปสนิท

ผมมาเห็นมันอีกทีตอนหลายสิบปีให้หลัง จดหมายสีขาวกลายเป็นสีอมเหลืองแล้ว มันวางปนรวมอยู่กับสารพัดซองเอกสารสำคัญบนโต๊ะหนังสือของผม จำไม่ได้แม้แต่น้อยว่าเก็บมันไว้ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร กาวผนึกซองกรอบแห้งไปนานแล้ว ไม่ต้องใช้ฝีมืออะไรก็แกะเปิดได้ ในนั้นสอดกระดาษที่ถูกพับไว้อยู่สองแผ่น



อู๋เสีย เก็บกระดาษสองแผ่นในจดหมายนี้ไว้ให้ดี นี่คือหลักฐานรับประกันอนาคตของแก ลงชื่อ อู๋ซันเสิ่ง อาสามของแก



ห้วน สั้น ไม่มีรายละเอียดแถมไม่ลงวันที่ ผมดูไม่ออกจริงๆ ว่าเขาเขียนเมื่อไหร่ ที่แน่ๆ คือไม่ต่ำกว่าสามสิบปี ผมจึงเปิดกระดาษแผ่นที่สองขึ้นดูเผื่อจะได้ข้อมูลมากขึ้น สิ่งที่เขียนไว้ทำให้ผมตะลึงอึ้งค้าง เผลอกลั้นหายใจไม่รู้ตัว



อู๋เสีย ลูกชายอู๋อีฉยง หลานชายอู๋เหลาโก่ว ทายาทรุ่นสามสกุลอู๋แห่งเก้าสกุล เมื่ออายุครบยี่สิบเป็นต้นไป จะเป็นความรับผิดชอบของจางฉี่หลิงแห่งสกุลจาง ลงชื่อพยาน อู๋เหลาโก่ว เฉินผีอาซื่อ จางฉี่หลิง



ไอ้กระดาษแผ่นนี้สิที่เรียกว่าเงิบของจริง หลังอ่านจบไปสิบวินาที หัวสมองผมถึงเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง ในใจมีแต่คำว่า 'นี่แม่งคือเชี่ยอะไรวะ!?' ลอยวนในหัว แผ่นนี้มีเขียนวันที่ไว้ ผมรู้สึกว่าตัวเลขดูคุ้นตามาก ก่อนพบว่ามันคือวันครบรอบเดือนของผมนี่เอง ตอนนั้นผมมีแต่คำด่าทอกราดเกรี้ยวในใจ พวกปู่แม่งสุมหัวทำอะไรกันในวันครบรอบเดือนของผมวะ!?

ผมอ่านทวนอยู่หลายรอบเผื่อเจอจุดสังเกตอื่น สุดท้ายต้องยอมรับว่านี่คือเอกสารของจริง ลายเซ็นแต่ละคนก็น่าจะของจริง ผมเคยเห็นแต่ลายมือของปู่กับเสี่ยวเกอ ของเฉินผีอาซื่อที่ตาบอดนานแล้ว มีแค่ตราปั้มแปะโป้ง ใครต้นคิดให้คนตาบอดมาเซ็นชื่อในเอกสารทางกฎหมายวะเนี่ย

เนื้อหาในเอกสารแผ่นนี้ จะคิดในแง่ไหนก็ไม่พ้นคำว่า ...ผมโดนยกให้จางฉี่หลิง...กรรมสิทธิ์ในตัวผมเป็นของเสี่ยวเกอ!? ไม่สิ แบบนั้นเหมือนค้าทาส แต่ในสัญญาระบุว่าผมเป็นความรับผิดชอบของเขา...ถ้าไม่ใช่โดนยกให้เป็นลูกบุญธรรม ก็เหมือนผมโดนคลุมถุงชน ยกให้เป็นคู่หมั้นเขาเลยนี่หว่า...

ผมถือจดหมายสองฉบับนี้ไปหาเสี่ยวเกอ เขากำลังนั่งดูสารคดีช้างในทีวีอย่างตั้งใจ ดีที่เขาว่าง่าย พอผมทิ้งตัวลงโซฟาข้างเขา สะกิดบ่าแล้วยื่นกระดาษในมือให้ เขาก็ละสายตาจดจ่อนั่นมาบนกระดาษที่ผมถือทันที

จางฉี่หลิงกวาดตาดูจดหมายที่อาสามเขียน ขมวดคิ้ว แล้วหยิบอีกแผ่นมาอ่าน จากมุมที่ผมนั่ง สามารถเห็นปฏิกริยาของเขาได้ละเอียดชัดเจน สายตาของเขาจ่อนิ่งไปที่กระดาษ ขมวดคิ้ว ขมวดคิ้ว และขมวดคิ้วจนถึงบรรทัดสุดท้าย

"ลายเซ็นนั่นลายมือฉันเอง แต่เนื้อหาทั้งหมด...ฉันไม่รู้ คง...ลืมไปแล้ว" เขาตอบผมด้วยสีหน้าแปลกประหลาด ก้ำกึ่งระหว่างสงสัยกับว้าวุ่นใจ

"......นายแม่งได้ฉันแล้วทิ้ง ถึงกับปฏิเสธความรับผิดชอบกันหน้าตาเฉย" ผมดึงจดหมายออกจากมือเขา เลือกเอาแผ่นที่มีข้อความของอาสามไปโบกสะบัดตรงหน้าเขา

"อู๋เสีย...ฉัน...จำไม่ได้จริงๆ"

"โหดเหี้ยมยิ่งนักใต้เท้า"

"ฉันขอโทษ"

"ใต้เท้าโปรดรับผิดชอบสัญญาด้วย"

"...... "

"ใต้เท้าโปรดรับผิดชอบสัญญาด้วย"

"...อู๋เสีย"

"นายจะรับผิดชอบดูแลฉันไปตลอดชีวิต พูดมา จางฉี่หลิง"

"...อู๋เสีย......ฉัน...จะรับผิดชอบดูแลนายไปตลอดชีวิต...แบบนี้ดีมั้ย?"

"ดี! ตกลงตามนี้"

เขายังทำหน้างงปนวิตกอยู่ตอนที่เห็นรอยยิ้มของผม จากนั้นเขาก็หยุดหน้านิ่วคิ้วขมวด ค่อยๆ อมยิ้มตามเหมือนติดโรคระบาด พวกเรานั่งดูช่องสารคดีกันถึงเย็นโดยไม่สามารถหยุดยิ้มได้เลย

ในที่สุดก็เจอคนที่ไม่หลอกใช้ ไม่หาผลประโยชน์ ไม่โกหกผมแล้ว เพียงแค่คนนั้นไม่ใช่ผู้หญิง ...ผมจะยอมละเมิดกฎเรื่องนี้ให้เขาเป็นกรณีพิเศษแล้วกัน

+++

END
14/09/2014

Talk Time:

มโนค่ะมโน หลุดออกมาจากต่อมมโนแทบทั้งกระบิเลยค่ะ ヾ(*´∀｀*)ﾉ *แค่ก*

จริงๆ จิ้นไว้นานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่มุดอุโมงค์โจรไปเจอบางอย่าง อ่านแล้วก็เผลอฟรุ๊งฟริ๊ง จิ้นต่อเป็นล๊อตใหญ่อยู่หลายวันเลย แง