[Daomu One-shot][花黑] Urgent Call

 

"Urgent Call"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) One-shot Fan-fiction
Pairing: 花黑 ฮัวเฮย (เสี่ยวฮัวxเฮยเสียจื่อ)




เสียงโทรศัพท์ดัง เซี่ยอวี่เฉินกดรับสายภายในครึ่งวินาที เขากำลังเล่นมือถืออยู่พอดี

"สวัสดีครับ"

"หวัดดีเสี่ยวฮัว"

"..."

ปลายสายหัวเราะแหะๆ เซี่ยอวี่เฉินจึงถามด้วยน้ำเสียงเรียบว่ามีธุระอะไร

"มีสิ มีสิ คือ...แบบว่า กำลังแย่น่ะ แย่มากด้วย ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใครดี ก็เลยโทร.สุ่มๆ หาเบอร์คนที่เมมฯ ไว้ มาติดที่นายอีกแล้วเหรอ ว้า แย่จัง" อีกฝ่ายหัวเราะเสียงแห้ง แต่ก็ยังแฝงอารมณ์รื่นเริงผิดกับสถานการณ์ นายเชิ้ตชมพูเลิกคิ้ว เขาชินแล้วกับน้ำเสียงแบบนี้ แรกๆ ยังรู้สึกเหมือนถูกกวนที่ส้นเท้า แต่หลังๆ คือถูกกวนบ่อยจนแม้แต่ส้นเท้ายังรู้สึกชิน

"อ้อ ได้ ได้ ถ้านายโกหกฉันอีกแค่คำเดียว ฉันจะโทร.เรียกอริเก่านายทุกคนให้ไปรุมกินโต๊ะนาย...อธิบายสถานการณ์มา" นายเชิ้ตชมพูออกคำสั่งเสียงนุ่ม เหล่สายตามองนาฬิกา นึกถึงตารางงานที่ต้องสะสางวันนี้แล้วก็รู้สึกว่าตนเสียเวลากับการฟังเสียงหัวเราะคิกคักมากเกินไปหน่อยแล้ว

"ตอนนี้กำลังติดแหง็กอยู่แถวสุสานน่ะ หนีตายออกมาได้แล้ว แต่ว่าไปต่อไม่ได้ กำลังนอนผึ่งแดดอย่างย่ำแย่สุดๆ เลย" เสียงปลายสายตอบกลับมา

ชายหนุ่มเงียบไปสักพัก เขาเดาะลิ้น เผลอเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง "...หรือว่าแว่นแตก?"

"ถูกต้องนะคร้าบ!" อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงใส แต่ไม่ช่วยให้คนฟังรู้สึกอยากเพิ่มระดับความมีเมตตาขึ้นมาเลยสักนิด

'ไอ้เฮงซวย...' เซี่ยอวี่เฉินคิด

คนแบบนายบอดดำไม่ว่าจะอยู่ท่ามกลางผู้คนหรืออยู่ตัวคนเดียวก็ถนัดเดินตัวปลิวไม่สนใจใครอยู่แล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตัวเขาควรจะรู้ว่ามีของสำคัญอะไรต้องเตรียมเผื่อสำรองเอาไว้บ้าง อันตรายในกรวยมีได้หลายรูปแบบเกินจินตนาการ ตัวนายบอดรู้ข้อนี้ดี หากจะโทษก็สมควรโทษความไม่รอบคอบของตัวเองไปเสีย

ชายหนุ่มเผลอกระตุกยิ้มดูหมิ่นเหยียดหยามขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็ตอบกลับไปด้วยเสียงสุภาพ "บอกที่อยู่ของนายตอนนี้มา เดี๋ยวจะส่งลูกน้องไป"

"เอาแว่นดำมาให้ยืมด้วยน้า นายน่าจะมีนี่"

"มี..." เขาตอบ ลุกจากที่นั่งไปยังห้องแต่งตัวของตน เดินผ่านแนวทางเดินยาวในเรือนหรูหรา เปิดประตูไปยังห้องที่มีแว่นกันแดดเรียงรายมากมาย พลันก็นึกอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมาได้ "นายบอด...ถ้าให้เลือกดอกไม้อย่างหนึ่งนายชอบอะไร?"

"เฮ้ เฮ้ นี่ฉันกำลังบาดเจ็บอยู่นะ เลือดออกด้วยนะ เศษแว่นทิ่มเข้าไปในลูกตาอยู่ด้วยนะ คิดจะซื้อดอกไม้มาแสดงความยินดีรึไง จะใจดีเกินไปแล้ว"

"ฉันคิดเผื่ออนาคตของเราสองคน เผื่อไปเยี่ยมศพนาย...ทิวลิปกับทานตะวัน ชอบแบบไหน?"

ชายหนุ่มถามย้ำ น้ำเสียงเรียบเรื่อยทว่าลงท้ายเฉียบขาด บีบบังให้อีกฝ่ายต้องตอบคำถาม เป็นการตอกย้ำว่านี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ต่อรองได้ ผู้ถือครองกำลังและความช่วยเหลือคือเขา และเขามีสิทธิ์จะล้อเล่นถ่วงเวลามากเท่าที่อยากทำก็ย่อมได้

"ถ้าว่ากันเรื่องดอกไม้ ฉันอยากได้เสี่ยวฮัว" อีกฝ่ายตอบสวนกลับมา

เซี่ยอวี่เฉินแทบจะจินตนาการใบหน้ายิ้มขี้เล่นลอยมาได้ ไอ้หมอนี่สมองไว ไม่เคยจะกินกันลงสักที

"ต้องขออภัย ถึงนายจะเรียกร้อง แต่ฉันไม่เชือดหมู"

"ถ้านายจะมาเชือด ฉันยอมเป็นยิ่งกว่าหมู"

เซี่ยอวี่เฉินส่ายหน้า เขาเผยอยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ฟังคำอธิบายตำแหน่งของนายบอดดำอีกนิดหน่อย เขากล่าวคำลาก่อนจะพับมือถือเก็บไป

"รับทราบครับ...ที่รัก"

×××

รถหรูจอดที่ริมถนน แพทย์ส่วนตัวของเซี่ยอวี่เฉินค้นหาพิกัดของนายแว่นดำผ่านตำแหน่งโทรศัพท์มือถือตามที่เจ้านายได้ให้รหัสสำหรับติดตามเครื่องเอาไว้ ไม่นานก็พบร่างที่นอนพิงหินอยู่ในป่าตามตำแหน่งที่เจ้านายระบุ

ชายหนุ่มชุดดำนอนนิ่งเหมือนงูจำศีล สภาพไม่ถึงกับเลือดอาบ แต่ก็บาดเจ็บไม่น่าดู โดยเฉพาะส่วนใบหน้า ตาข้างหนึ่งโดนกระจกแว่นดำแตกบาดเป็นแผลลึกเข้าไปถึงลูกตาเหมือนถูกอะไรอัดเข้าหน้ามา มีเลือดไหลเป็นทาง เนื้อตัวเปื้อนฝุ่นดิน จนแม้แต่เสื้อหนังสีดำทะมัดทะแมงยังดูขะมุกขะมอมมอซอ

นายบอดดำใช้เวลาอยู่นานกว่าจะมีปฏิกิริยาต่อกลุ่มคนที่เดินมาหา อ่อนไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังฝืนแค่นยิ้มออกมา "เจ้านายพวกคุณไม่ได้มาด้วยหรือ?"

ทีมแพทย์ส่ายหน้า "แต่เขามีของมาให้คุณ"

นายแว่นดำขยับดันตัวลุกขึ้น แต่แพทย์รีบห้ามเขา บอกว่าไม่ใช่สิ่งสำคัญ อย่างไรก็ขอปฐมพยาบาลให้ปลอดภัยก่อน บาดแผลที่ตาร้ายแรง หากไม่รีบตาอาจบอดได้ นี่คือเรื่องสำคัญกว่า

ฟังถึงตรงนี้ นายบอดดำหลุดขำคิกคักออกมา แต่ก็ไม่ได้อธิบายสิ่งใด ทว่าด้วยท่าทางเช่นนั้นของเขานั่นเอง กลับทำให้ทีมแพทย์ชะงักงันและประหม่ายิ่งกว่าเดิม

แพทย์ตรวจบาดแผลของเขา มีสีหน้าไม่สู้ดี "ขออนุญาตเสียมารยาท... 'เรื่องนั้น' ที่คุณชายกล่าวถึงคุณ เป็นเรื่องจริงหรือครับ" แพทย์คนหนึ่งกระซิบถามเขา

นายบอดดำผงกหัวขึ้น "หืม? เรื่องอะไร? เสี่ยวฮัวพูดอะไรถึงผมหรือ"

นายแพทย์คนนั้นก้มตัวลงกระซิบเสียงเบากว่าเดิม นายแว่นดำฟังแล้วนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะ พยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า ทั้งไม่ตอบรับ ทั้งไม่ปฏิเสธ

ท่าทีเอาแน่เอานอนไม่ได้เช่นนี้ ประกอบกับเสียงหัวเราะฮะฮะผิดกับสถานการณ์ตึงเครียด ทำเอาพวกที่กำลังปฐมพยาบาลรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป พวกเขาคีบเอาเศษกระจกที่แตกกระจายเสียบเต็มหน้าของชายหนุ่มออก ใช้ผ้าก็อซปิดตาของเขาข้างที่มีปัญหา แล้วรีบเร่งหามเขาขึ้นรถพาไปส่งโรงพยาบาล

"นี่ พวกคุณ ตกลงว่าของที่คุณชายฝากมาให้ผมคืออะไรหรือ?" นายแว่นดำถามขึ้นระหว่างทาง สีหน้ายังคงประดับยิ้มแม้จะมีผ้าพันแผลปิดไปครึ่งหน้า

คนบนรถอ้ำอึ้ง คนข้างหน้าโบกมือให้คนข้างหลังหยิบของออกมาอย่างจนใจ มันเป็นถุงกระดาษห่อหนึ่ง ของข้างในเบาจนแทบไม่มีน้ำหนัก

"จะว่าอย่างไรดี...คุณชายบอกว่าคุณจะต้องคิดว่ามันสลักสำคัญ แต่ก็ไม่ได้ห้ามเราเปิดดู พวกเราก็ไม่อยากหลอกคุณ คุณดูเองเถอะ"

นายบอดดำคลำดูของข้างใน พอรู้ว่าเป็นอะไรก็ผิวปากหวือ มันคือแว่นตาดำพลาสติกสีสันสดใสสองอัน อันหนึ่งกรอบแว่นลายดอกทานตะวันบานแฉ่ง อีกอันลายทิวลิปทรงแบนๆ ชวนให้นึกถึงหน้าร้อน

"โอ้โหเฮะ คุณชายน้อยช่างใจดีและมากมายอารมณ์ขัน" เขาหยิบแว่นอันที่เป็นกรอบทานตะวันขึ้นส่องดู นอกจากนี้ยังมีกระดาษอีกแผ่นทิ้งข้อความเอาไว้

เมื่อเห็นข้อความนั้นก็ทำได้เพียงยิ้มค้าง


หากนายต้องการเสี่ยวฮัว นายจะไม่ได้เสี่ยวฮัว จากเสี่ยวฮัว


เขาเพียงหัวเราะ "หมอนั่นเนี่ย...ใจดีจริงๆ ด้วยนะ"

+++

END
19/09/2014

Talk Time:

ฮัวเฮย แพริ่งตำหนักกระจกเงาของเฮยฮัวซึ่งเป็นคู่ฮอตอันดับสองของแฟนด้อมเต้ามู่ แต่ดันมีขนาดแปรผันผกผันกันซะงั้น ถามว่าแจวยากมั้ย ตอบเลยว่ามากกกกก OTL แค่เฮยฮัวก็แทบไม่มีเนต้าแล้ว นี่ดันสติกลับ อยากชิพฮัวเฮยที่ทรัพยากรฟิคกับแฟนอาร์ตน้อยมาก เข้าขั้นเรือล่องหน (รู้ว่ามี แต่หาไม่เจอ *สาดน้ำตา*)

ค่ะ... เพราะฉะนั้นจึงเข้าคอนเซปต์เดียวกับที่เปิดทวีตเปิดบลอคนี้มา "ไม่มีให้เสพก็ผลิตเองจ้า" *แปลงร่างเป็นด้วงโฮมเมด ชวิ้งๆๆๆ* อนึ่ง แต่ฮัวเฮยเฮยฮัวคงไม่มีลงในรวมเล่มนะคะ เพราะตั้งใจจะเขียนเล่นๆ ช่วงพักมือจากผิงเสีย อาจได้เห็นสองคนนี้ส่งข้อความตบมุกกันไปวันๆ มากกว่า คงไม่สามารถคาดหวังสาระกิ๊วก๊าวอันใดได้เท่าฟิคเรือหลักผิงเสีย (ฮา)

คนที่ตามบลอคนี้มาตั้งแต่แรกๆ อาจจะเห็นแดรบเบิ้ลที่เป็นเฮยฮัวมาก่อน ขอสารภาพตรงนี้ว่าสำหรับสองคนนี้ จริงๆ แล้วเราเป็น "ฮัวเฮยฮัว" ค่ะ คือชิพแบบไหนก็ได้ แต่เอนเอียงไปทางฮัวเฮยเล็กน้อย เพราะชอบเสี่ยวฮัวเป็นเสะเมะ และชอบนายแว่นดำเป็นอุเคะ ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่นอกจากรู้สึกว่ามันก๊าวอ่ะ ก๊าว ( /w\) (← เหตุผลไม่ใช่เหตุผลเอาซะเลย!)

และอย่างที่เพื่อนด้วงหลายคนทราบกันแล้ว ว่าคู่นี้ (ไม่ว่าจะเรียงหน้าหลังยังไง) เป็นคู่ฟีลเตอร์แผ่นเปลือกโลกของด้วงจีน คือเนต้าในเรื่องออฟิเชียลน้อยยังกับวิญญาณปูในแท่งปูอัด แต่เขาก็แจวของเขาไปได้นะ ส่วนทางนี้...ให้เขียนขำๆ แบบแดรบเบิ้ลเก่าน่ะพอได้นะคะ แต่เรื่องลงเรือแจวเต็มพิกัดนี่ไม่เค้ยไม่เคยคิ้ดดด...จนอ่านถึงเล่ม 8 ไทยเท่านั้นแหละ *ทรุดล้มแปะกับพื้น* บ้าจริง! นะ นี่มัน...ผู้ชายที่รักใครไม่ได้ กับผู้ชายไม่คิดจะรักใคร โคจรก็ไม่เห็นจะโคจรมาเจอกัน ...มิน่าล่ะถึงไม่มีเนต้า!

ถูกต้องแล้ว! ไม่มีเนต้า ก็เขาไม่ได้รักกันแหงๆ! ...ก็เลยลงเรือ "แบบนี้" มาซะแล้วล่ะค่ะ แหะๆ นี่คิดเล่นๆ ว่าที่เสี่ยวฮัวติดมือถือ อาจจะกำลังมัวตบมุกป้อคำหวานกับนายแว่นดำอยู่ ヾ(*´∀｀*)ﾉ (ห้ามถามว่าสติอยู่ตรงไหน มีก้อนมโนลอยตุ๊บป่องอยู่ครึ่งนึงของพื้นที่สมองค่ะ เบียดสติตกหายไปแล้ว แอ๊)

ส่วนถ้าให้ถามนายแว่นดำ แว่นดำก็คงตอบแบบเดียวกับที่ตอบเสี่ยวเหมิงเหมิงใน "[AU Daomu-High] ไม่ชัดเจน" นั่นละค่ะ สองคนนี้เขาเป็นแค่เพื่อนเล่นกัน แบบไม่ชัดเจน *แค่กๆ* นั่นแหละน้า~