[Daomu Fan-fiction][AU Daomu-High] นายแว่นดำ

 

"004. นายแว่นดำ"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 黑盟 เฮยเหมิง (เฮยเสียจื่อxหวังเหมิง)

ตอนก่อนหน้า:
ภาคชมรมคัดอักษร ชมรมของผม || หัวหน้าห้องแซ่จาง || ลูกน้องหกร้อยหยวน
ภาคตำนานเรื่องสยองขวัญทั้งเจ็ด ปฐมบท


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**
 **Warning2: ย้ำอีกรอบ เฮยเหมิงนะคะ ←**


วันนี้บรรยากาศภายในห้องชมรมคัดอักษรเงียบสงบ ประธานอู๋หนีเรียนไปพร้อมกับเพื่อนๆ ไม่รู้ว่าไปไหน แต่ฝ่ายนั้นกำชับเขาเสียงหนักว่าห้ามบอกใครเป็นอันขาด ทว่าในขณะที่ลูกน้องหมายเลขหนึ่งของท่านประธานกำลังเปิดเกมขึ้นมาเล่น ประตูห้องชมรมก็เปิดออก พร้อมร่างหนึ่งที่ก้าวเข้ามา

"โฮ่ อู๋เสียล่ะ?"

หวังเหมิงมองคนที่มาใหม่ เขาไม่เคยเห็นคนคนนี้มาก่อน ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม สวมแว่นตากันแดด เสื้อผ้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเป็นสีดำ

...น่ากลัว ผู้ชายคนนี้น่ากลัว หวังเหมิงสรุปภายในวินาทีแรกที่เห็น ถึงดวงตาคู่นั้นจะหลบอยู่หลังแว่นกันแดด แต่เขาก็รู้สึกคล้ายตัวเองเป็นหนูแฮมสเตอร์ที่ถูกงูจ้อง

"ละ ลูกพี่ไม่อยู่" เขาพยายามเค้นเสียงตอบ

"เขาไปไหน นายพอจะบอกให้ฉันรู้ได้ไหม?" อีกฝ่ายยังคงรอยยิ้มบนใบหน้า พลางถามด้วยเสียงนุ่มนวลราวกับหลอกเด็ก ถึงกระนั้นหวังเหมิงก็ยังรู้สึกขนลุกซู่ อีกฝ่ายเห็นเขาไม่ตอบ จึงถามย้ำอีกครั้ง เขาจึงรีบส่ายหัวดิก...ลูกพี่สั่งไว้ว่าห้ามบอก

"หืม..." ฝ่ายนั้นครางในลำคอ ก่อนจะเดินตรงเข้ามา ทีแรกหวังเหมิงเตรียมยกมือป้องกันตัวพลางร้องไห้คร่ำครวญ แต่ที่ไหนได้นายแว่นดำเพียงแค่ถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดของท่านประธานอู๋ จากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมา

"นะ ในห้อง...ห้องชมรม....ห้าม....สูบ" หวังเหมิงเอ่ยเสียงแผ่วหวิว อันที่จริงลูกพี่อู๋ของเขาเองก็สูบ วันไหนว่างๆ เบื่อๆ ก็มักจะไปแอบสูบตามมุมต่างๆ ของโรงเรียน แต่กับห้องชมรม เจ้าตัวประกาศห้ามเด็ดขาด

อีกฝ่ายผงกศีรษะขึ้นมามองเขา หวังเหมิงสะดุ้งโหยง หากตกใจอีกนิดเขาคงน้ำตาคลอเบ้า...น่ากลัวเกินไปแล้ว...น่ากลัวเกินไปแล้ว ทว่าฝ่ายนั้นเพียงคลี่ยิ้มกว้าง

"โอ๋ ขอโทษทีๆ" นายแว่นดำเก็บซองบุหรี่ลงกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็กอดอกนั่งนิ่งๆ หวังเหมิงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ถึงอีกฝ่ายจะทำตามแต่โดยดี เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองปลอดภัยขึ้นสักนิด

แค่รอยยิ้ม สายตาที่ส่งผ่านมาหลังแว่นกันแดดนั่น เขารู้สึกว่าในหัวมีสัญญาณเตือนดังลั่น

หวังเหมิงรู้สึกอยากจะวิ่งหนีออกจากห้องชมรมให้เร็วที่สุด แต่จากจุดที่เขาอยู่ การจะออกไปต้องผ่านผู้ชายคนนั้น ...หน้าต่าง...ไม่ได้อีก ข้างชมรมของเขาเป็นสระว่ายน้ำ หน้าต่างตรงนั้นก็เลยถูกปิดตายเพื่อไม่ให้คนปีนผ่านไปมา

...ทำยังไงดี ทำยังไงดี หวังเหมิงหมุนตัวไปมา ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งกอดอกอีกครั้ง ฝ่ายนั้นดูเหมือนจะหลับไปแล้ว

คนประหลาด...หวังเหมิงมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับคอมพิวเตอร์ต่อ...เพื่อนของลูกพี่มีแต่พวกประหลาดๆ ทั้งนั้น

อย่างเพื่อนสมัยเด็กคนที่โดนพักการเรียนไปคนนั้น คุณชายแหล่งข่าวกรองที่เห็นหน้าเขาแล้วยิ้มเยิ้มๆ ให้ หรือคนร่วมแซ่กับเขาที่ชอบโผล่มาหิ้วลูกพี่ไปทำอะไรแปลกๆ ล่าสุดนี่ก็เพิ่มหัวหน้าห้องแซ่จางคนนั้นมาอีกคน

คิดมาคิดไป สุดท้ายเขาก็สลัดภาพรบกวนไม่หลุด จนต้องเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ขึ้นมอง...ฝ่ายนั้นยังคงนั่งท่าเดิมเป๊ะ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม นอกจากรอยยิ้มบนใบหน้า ท่านอนของเขาเห็นแล้วคิดถึงหัวหน้าแซ่จางคนนั้นอยู่นิดๆ

มองมามองไป เขาก็พาลนึกสงสัยว่ามีอะไรซ่อนอยู่หลังแว่นตาดำของอีกฝ่าย อันที่จริงหวังเหมิงไม่ใช่คนขี้สงสัย...เมื่อเทียบกับลูกพี่อู๋ของเขา สำหรับนายหกร้อยหยวนคนนี้เรื่องสงสัยทั้งหลายถ้าเรื่องไหนไม่จำเป็นเขาปัดทิ้งหมดเพื่อไม่เป็นการเปลืองพลังงานในการใช้ชีวิต

แต่ว่า...เรื่องนี้เขาอดติดใจไม่ได้ ถึงอย่างไรก็อยากรู้จริงๆ ว่าทำไมคนเราถึงใส่แว่นกันแดดในที่ร่มแบบนี้ พิลึกเกินไปแล้ว

เขาแทบไม่ได้ใช้สมองคิดในตอนที่ตัดสินใจย่องเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะค่อยๆ ชะโงกศีรษะ...

"!"

จู่ๆ นายแว่นดำก็ผงกศีรษะขึ้นมองเขา หวังเหมิงสะดุ้งโหยง ปฏิกิริยาแรกของเขาก็การกระเด้งตัวหนี แต่กลับโดนคว้ามือเอาไว้ มือของอีกฝ่ายเย็นเฉียบ ทำเอาเขาที่สั่นไม่หยุดสั่นหนักเข้าไปใหญ่

...ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย ความอยากรู้อยากเห็นเป็นภัยแก่ตัวจริงๆ หวังเหมิงนึกด่าตัวเอง เขาเห็นตัวอย่างจากลูกพี่มาเยอะแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่จดจำ บ้า...บ้า...บ้าที่สุด

"ลูกพี่ใหญ่ อย่าทำอะไรผมเลย" หวังเหมิงครางหงิง น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ "อยากได้เงินเท่าไหร่ผมให้หมดเลยก็ได้...ไม่สิ ลูกพี่ใช่ไหม เขาหนีออกนอกโรงเรียนไปแล้ว" ...ลูกน้องผู้รักตัวกลัวตายโพล่งทั้งหมดโดยไม่คิดปิดบัง

แต่นายแว่นดำกลับไม่สนใจอีกฝ่าย เขาเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะดังหึ "อุ่นดีนี่"

"อื๋อ?" หวังเหมิงกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะโดนรวบตัวเข้าไปกอดหมับ อีกฝ่ายวางคางลงบนศีรษะของเขาพลางบ่นงึมงำ "เกลียดอากาศเย็นจังน้า~ ยืมนายมาเป็นถุงน้ำร้อนหน่อยก็แล้วกัน"

"อะ..."

"นะ" อีกฝ่ายย้ำด้วยเสียงทุ้มต่ำข้างหู ทำเอาเขาไม่กล้าพูดอะไร

คนที่ถูกกอดตัวสั่นระริก ผิวกายของอีกฝ่ายเย็นเฉียบ จากนั้นไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ...นายแว่นดำคงหลับไปแล้ว หวังเหมิงคิดทั้งน้ำตา บ้า...เพื่อนลูกพี่มีแต่บ้าๆ ทั้งนั้น

หวังเหมิงรู้สึกว่าตนเองถูกจำกัดในพื้นที่คับแคบจนอึดอัดไปหมด แต่จะขยับตัวหรือส่งเสียงก็กลัวคนที่หลับอยู่ตื่นมาฆ่าเขาทิ้ง จึงได้แต่เอนตัวอยู่ท่านั้น ไม่กล้าเคลื่อนไหว

เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศช่วงนี้กำลังเย็นสบาย แต่เมื่อครู่ผิวที่สัมผัสเขาเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง ตอนนี้ค่อยๆ อุ่นขึ้นแล้ว...พร้อมกันนั้นเขาได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นเป็นจังหวะหนักแน่นราวกับเพลงกล่อมเด็ก

ในไม่ช้าเขาก็เริ่มรู้สึกง่วงงุน สักพักหนึ่งก็หลับตา จากนั้นก็ผล็อยหลับไป









"เหมิง หวังเหมิง"

"!" หวังเหมิงสะดุ้งตื่น ภาพตรงหน้าคือลูกพี่

"เจ้าขี้เกียจนี่ วันๆ ไม่เล่นเกมก็เอาแต่นอน" ว่าแล้วลูกพี่ก็เขกศีรษะของเขาไปครั้งหนึ่ง "ลุกเร็ว! กลับหอได้แล้ว"

เขาขยี้ตา ก่อนที่สติจะค่อยๆ กลับคืนมา...เมื่อมองไปรอบๆ ปรากฏว่านายแว่นดำคนนั้นหายไปแล้ว "...?"

"เลิกเหม่อได้แล้ว มาเร็ว" ลูกพี่เร่งอีกรอบ ท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลังล็อคห้องชมรม เขาก็เดินตามลูกพี่ที่เดินไปบ่นไป พลางนึกสงสัย

ตกลงเขาแค่ฝันไป?

หวังเหมิงเอียงคอ ก่อนจะชะงัก จากนั้นก็ก้มหน้าลงดมเสื้อของตัวเองฟุดฟิด

...กลิ่นบุหรี่

กลิ่นเดียวกับผู้ชายคนนั้น เขากะพริบตา...คนพิลึก

+++

TBC
07/09/2014

Talk Time:

...เรือไม้จิ้มฟัน ข้อยเผลอขึ้นเรือไม่จิ้มฟันมาเสียแล้ว *ส่ายหัวดิก*

สำหรับคู่นายแว่นดำ x หวังเหมิง หลายท่านคงจะสงสัยว่าเอ็งไปขุดจากสุสานไหนมา ฮืออออ คือมันมีตอนพิเศษ (ไม่เชิงเป็นตอนพิเศษ เป็นฟิคสั้นๆ ที่คุณหนานไพ่อัพต่อๆ กัน) มีชุดหนึ่งเป็นเรื่องของหวังเหมิงกับนายแว่นดำโคจรมาเจอกันค่ะ อ่านแล้วโมเอะ แงงง

รู้ตัวอีกทีก็สองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวขึ้นเรือแล้ว /นอนเหลว

เรือที่จีนเล็กมากกกก เล็กมากกกกกกกกกกก

เอาเป็นว่า AU เรื่องนี้เราคงเล่นเฮยเหมิงเต็มที่ด้วยรักนะคะ *ทิ้งตัวกุ๊กไก่กราบขออภัย* เรื่องอื่นๆ คงได้เห็นฮัวเฮยฮัว (?) ค่ะ โดยส่วนตัวเราชอบ ฮัว → เสีย (ลูกศรแสดงความสัมพันธ์) มากกว่าแหละนะคะ ฮา

ยังไงก็อ่านจั่วหัวสักหน่อยนะคะ เราจะเขียนเตือนไว้ เผื่อใครไม่มักเรือนี้เน้ *เกรงใจคนอ่าน แต่ยังไงตูข้าก็อยากเขียน แฮ่กๆๆๆ*

แต่อย่าถามว่าอายไหม ขอตอบเลยว่ามาก แงงง พลังแห่งรักล้นปรี่ โดนแซวเลย แงงงงงงงง ←