[Daomu Fan-fiction][AU Daomu-High] นายแว่นดำ VS ลูกพี่อู๋

 

"004.5 นายแว่นดำ VS ลูกพี่อู๋"

 

Daomu Biji (Grave Robbers’ Chronicles) AU Fan-fiction
Pairing: 黑盟 เฮยเหมิง (เฮยเสียจื่อxหวังเหมิง)

ตอนก่อนหน้า:
ภาคชมรมคัดอักษร ชมรมของผม || หัวหน้าห้องแซ่จาง || ลูกน้องหกร้อยหยวน
ภาคตำนานเรื่องสยองขวัญทั้งเจ็ด ปฐมบท
ภาคการฝึกตนของท่านประธาน นายแว่นดำ (เฮยเสียจื่อ x หวังเหมิง) ← *ตอนก่อนหน้า*


**Warning: แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นนิยาย AU (โลกสมมติ) นะคะ**
 **Warning2: ย้ำอีกรอบ เฮยเหมิงนะคะ ←**



"เฮ้ย นั่นนายทำอะไรวะ" เป็นคำถามแรกที่ผมเอ่ยปากหลังผลักประตูห้องชมรมของตัวเองเข้าไป

วันนี้นายอ้วนชวนผมโดดเรียนคาบบ่ายไปร้านเกมเปิดใหม่ ผมกับเขาแล้วก็นายเมินโหยวผิง (ชื่อเล่นของหัวหน้าห้องแซ่จาง) พากันไปยกแก๊ง แต่เมื่อครู่เจอซื่ออากง...เอ๊ย อาจารย์เฉินเดินตรวจตรานักเรียนที่แอบหนีออกมานอกสถาบัน พวกผมเลยหนีป่าราบกลับมากันเกือบไม่ทัน โชคดีที่เมินโหยวผิงมีฝีมือ ไม่อย่างนั้นพวกผมคงเป็นบ๊ะจ่างกันไปเรียบร้อยโรงเรียนลูกเหล็ก

เมื่อกลับมาถึงห้องชมรม กลับมีแขกชุดดำไม่ได้รับเชิญนั่งรออยู่ หมอนี่คือนายบอดดำ (เฮยเสียจื่อ) อาสามเคยบอกผมว่าไม่ใช่ชื่อแซ่จริง แต่เป็นแค่สมญานาม ด้วยเอกลักษณ์ที่ชอบใส่แว่นตากันแดด ผมจึงเรียกเขาว่านายแว่นดำ

"คุณชายน้อยเพื่อนของนายบอกว่านายอยากให้ฉันช่วยฝึกให้ ก็เลยแวะมาสักหน่อย"

"เรื่องนั้นรู้แล้ว แต่ที่ถามคือนั่น" ผมชี้ไปที่ลูกน้องจอมขี้เกียจที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของชาวบ้าน

"หืม" นายแว่นดำครางฮือขณะก้มลงมองตามที่ผมชี้ ก่อนยิ้มยียวน "อ้อ กระเป๋าน้ำร้อนน่ะ"

"กระเป๋าน้ำร้อนพ่อง จ๊าก!" ผมสบถ ก่อนจะกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด เจ้าหมอนั่นเล่นดีดอะไรไม่รู้มาฟาดเข้าเต็มๆ หน้าผากผม

นายแว่นดำทำเสียงจุ๊ปาก "แย่ ทักษะการป้องกันตัวแย่เกินไปแล้ว"

ผมนึกอยากด่าโคตรเหง้าศักราชของนายแว่นดำแต่จำใจต้องหุบปากไว้ เสี่ยวฮัวบอกผมว่าเรื่องไปขอให้เขามาสอนผมไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาจัดการให้ได้ แต่ปัญหาคือถ้านายบอดดำปฏิเสธที่จะสอนผม เสี่ยวฮัวก็ช่วยอะไรผมไม่ได้มาก

เฮยเสียจื่อคนนี้ถือคติว่าพอใจจึงลงมือ หากเขาพูดว่าไม่ เข็นให้ตายอย่างไรก็คือไม่...เพราะฉะนั้นถึงอยากด่าเขาแค่ไหน ผมก็ได้แต่ระงับใจ

ผมถูหน้าผากตัวเอง พลางถาม "ตกลงนายจะช่วยสอนฉันไหม"

"ไว้ถ้านายยอมให้ยืม 'นี่' ละก็ จะยอมสอนนายก็ได้" เขาชี้ที่หวังเหมิง

"หา..."

"ฮื่อ...เดี๋ยวก็หน้าหนาวแล้วน้า ฉันไม่ค่อยถูกกับอากาศเย็นๆ เสียด้วย" เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง "มีกระเป๋าน้ำร้อนน่ะดีออก"

"..." อันที่จริงถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่หมอนี่ผมอยากจะพูดหรอกนะว่า 'เอาไปเลย ไม่คิดเงิน' แต่พอเป็นไอ้หมอนี่ ทำเอาอยากเล่นตัวสักนิดขึ้นมา ถึงคิดอย่างนั้นก็เถอะ สุดท้ายผมกลับถามออกไปว่า "...นายจะไม่ทำอันตรายหมอนั่นใช่ไหม"

"เป็นอันว่าตกลงนะ" นายนั่นเมินคำถามผม เขาคลี่ยิ้มขณะล้วงกระเป๋า ผมมองตามด้วยสายตาระแวดระวัง ทีแรกนึกว่าเขาจะหยิบอาวุธลับขึ้นมาขว้างใส่ แต่ที่ไหนได้ เขากลับหยิบปากกากันน้ำขึ้นมาแท่งหนึ่ง

ขณะที่ผมกำลังงุนงงเขาก็... "ห่าเอ๊ย ทำอะไรของนาย แอ๊ก!" ยังไม่ทันขาดคำผมก็โดนวัตถุลึกลับสอยเข้าที่กลางหน้าผากตรงจุดเดิม

"ไม่ไหว..." นายแว่นดำพึมพำ ไม่ไหวอะไรของแม่ง...ผมได้แต่สบถในใจขณะนอนกุมศีรษะที่เจ็บจี๊ด 

เมื่อครู่หมอนั่นเล่นแหวกคอเสื้อลูกน้องผมทำเอาตกใจหมด นึกว่าจะเกิดคดีอนาจารต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว โชคดีที่เขาแค่แหวกเสื้อค้างไว้ จากนั้นก็จัดแจงเขียนคำว่า 'อุปกรณ์ทำความร้อนของเฮยเสียจื่อ' ตรงผิวเนื้อบริเวณใต้ไหปลาร้าของหวังเหมิง...แม่ง ตกใจหมด

แต่ที่น่าด่าที่สุดคือไอ้คนที่ถึงจะโดนถลกเสื้อ เขียนอักษรลงบนตัว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

เสร็จแล้วนายแว่นดำก็ลุกขึ้น ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะหอบเอาหวังเหมิงไปด้วย แต่เขากลับจับวางคืนบนเก้าอี้ เจ้านั่นก็ไหลตัวยวบไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลย เขาหันมาทางผม ดึงแว่นกันแดดลงมาเล็กน้อยพลางมองด้วยดวงตาชวนขนลุก "ไว้เอาละ...เจอกัน บาย"

จากนั้นเขาก็เดินฮัมเพลงออกไป ทิ้งผมที่นั่งกุมศีรษะบนพื้น และลูกน้องที่ยังนอนกรนคร่อกๆ ไว้ภายในห้องชมรมคัดอักษรอันแสนเงียบสงัด

ผมลุกขึ้น ขณะก้มมองมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับสบายแล้วรู้สึกหัวคิ้วกระตุกขึ้นมานิดหน่อย ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนแม่ที่ลูกสาวกำลังโดนผู้ชายอันตรายมาพัวพันขึ้นมาเสียได้ แถมลูกสาวแม่งก็ไม่รักดี ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชาย...น่าโมโหที่สุด

หลังจ้องอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายผมก็เข้าไปเรียกเขาให้ตื่นเพื่อกลับหอพักด้วยกัน

ตอนลากหวังเหมิงออกจากห้องชมรม เจ้าหมอนั่นยังคงงงๆ งวยๆ เห็นแล้วพาลให้อยากตบกะโหลกสั่งสอนอีกสักหลายที ทำอีท่าไหนถึงโดนชาวบ้านลากไปมาเป็นตุ๊กตาแบบนี้กันนะ อย่างน้อยก็หัดต่อสู้ดิ้นรนเสียบ้าง ผมจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนขนาดนี้

"ลูกพี่" หวังเหมิงเอ่ย "ทำไมหัวโนล่ะ"

"...ก็เพราะแกนั่นแหละ" ผมได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขณะเอื้อมมือไปลากคอลูกน้องหมายเลขหนึ่งให้เดินให้เร็วขึ้น

"อื๋อ?" หวังเหมิงมีท่าทางงุนงงสับสน ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ออกแรงลากเขา ระหว่างเดินเห็นรอยปากกาใต้เสื้อแวบๆ ยิ่งรู้สึกถึงอารมณ์ครุกรุ่น

คิดแล้วก็น่าเจ็บใจ ทั้งๆ ที่รู้สึกว่าเจ้าลูกน้องคนนี้จะทิ้งไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่พอถึงคราวถูกชาวบ้านขี้ตู่แสดงความเป็นเจ้าของขึ้นมากลับรู้สึกโมโหเสียอย่างนั้น

'ของเฮยเสียจื่อ' อะไรกัน...

ไอ้เจ้าอาจารย์ห้องพยาบาลเวรตะไลเอ๊ย!

(แถมท้าย)

"หวังเหมิง"

"?"

"ถ้าคราวหน้าเห็นอาจารย์ห้องพยาบาล นายรีบหนีให้เร็วที่สุดเลยนะ" ลูกพี่ของเขาสั่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

หวังเหมิงรับคำพลางนึกสงสัย อาจารย์ห้องพยาบาลหน้าตาเป็นอย่างไรหนอ ที่ผ่านมาเขาป่วยก็อาศัยนอนเอาก็หาย ไม่เคยได้ใช้บริการห้องพยาบาลเลยสักครั้ง

...คงเป็นคุณตาแก่ๆ ละมั้ง ลูกน้องหกร้อยหยวนนึกในใจ

+++

TBC
08/09/2014

Talk Time:

*กรีดร้องระเบิดใส่ภาพ* *เต้นแร้งเต้นกา* ← อาการน่าเป็นห่วง

แค่ก...สวัสดีวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ หรือ Mid-Autumn Festival ค่ะ คุณกระต่ายยยยย คุณกระต่ายยยย อ๊าาาา หม่ำๆ *สติเตลิดไปแล้ว*

*แฮ่ม* เอาใหม่ *ตบตัวเองเรียกสติ*

อุตส่าห์มาขอต่ออีกนิด แฮ่กๆ แงงงง โดนแซวว่าแสดงความเอ็นดูนายหกร้อยหยวนชัดเจนมาก เราเสียใจ ก็...ก็...เราก็แค่คิดว่าหวังเหมิงเหมือนแฮมสเตอร์อะค่ะ เอ็นดู ยิ่งเจองูแล้วยิ่งน่าเอ็นดู เหมือนโดนเลี้ยงไว้เป็นอาหารสำรอง (ฮา)

เรือนี้ในบรรดากองเรือเต้ามู่ถือเป็นไม้จิ้มฟันของแท้ กรุณาปล่อยเบลอจินตนาการฝังฝุ้งเฟ้อของเราไปนะคะ *กราบ* ในเรื่องเหมือนหวังเหมิงจะมีแฟนสาวนะ แต่ก็ไม่ค่อยมีดีเทล เอาเถอะๆ ผู้หญิงเรื่องบันทึกจอมโจรแห่งสุสานล้วนอาภัพทั้งนั้น *ไปแช่งเขาอีก!*

ช่วงนี้คิดว่าทุกคนคงสนใจเล่ม 8 เราก็ปล่อยพลังไม้จิ้มฟันของเราไป ฮว่าๆๆๆ /โดนตบ

เรือนี้มันมุ้งมิ้งปาจิงโกะจริงๆ นะคะ ฮือ เชื่อสิคะ เชื่อสิ!